σκληρός καθρέφτης

Η σπίθα σκάει οπουδήποτε.
Η φωτιά φουντώνει εκεί που βρίσκει τροφή.

Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Όχι, δεν τέθηκε η οικονομία μας (ξανά) υπό επιτήρηση. Δεν αρνήθηκαν όλα τα διεθνή χρηματοσπιστωτικά ιδρύματα να μας χορηγήσουν επαχθέστατα δάνεια για να εξυπηρετήσουμε το ελλειμματικό μας εξωτερικό ισοζύγιο ή τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού. Δεν βρεθήκαμε στους δρόμους πένητες να χτυπάμε κατσαρόλες, όλοι μαζί, αστοί και μικρομεσαίοι, όπως πριν χρόνια οι Αργεντίνοι. Για την ώρα, επτωχεύσαμεν αξιακά. Ηθικά. Κοινωνικά. Ίσως πολιτισμικά. Μια στιγμή στην οποία χίλιοι διάβολοι έσπασαν το ποδάρι τους ήταν αρκετή για να μας ξεγυμνώσει. Για να μας δείξει ότι οι χίλιοι διάβολοι της ιστορίας είμαστε εμείς. Με τις επιλογές μας. Με τις πράξεις και τις παραλήψεις μας. Γενιές τώρα.

Στα χριστουγεννιάτικα αποκαΐδια μιας παραβιασμένης Αθήνας, μετράμε το ανάστημά μας ως χώρα και ως κοινωνία. Στις σπασμένες προθήκες, στα λεηλατημένα μαγαζιά, στα σκόρπια κάνιστρα των χημικών και στις πέτρες των οδοστρωμάτων καθρεφτιζόμαστε. Κάθε φορά που ένας από εμάς διάβηκε το κατώφλι ενός βουλευτή για να ζητήσει το ρουσφέτι του, κάθε φορά που φοροδιαφύγαμε, που συμβάλαμε στη δημιουργία μιας αγοράς εργασίας που προσομοιάζει κάτεργο, που μείναμε καρφωμένοι μπροστά στις αηδίες που μας σέρβιραν τα ΜΜΕ, που δε δώσαμε ευκαιρία στις καλές ιδέες ενός νέου, που κοιτάξαμε την πάρτη μας ρίχνοντας το γείτονα, το συμπολίτη, κάθε φορά που λαδώσαμε ή χρηματιστήκαμε, οπλίζαμε λιθαράκι το λιθαράκι το χέρι του ειδικού φρουρού που ένα Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια αφαίρεσε τη ζωή ενός παιδιού πάνω στον ανθό της.
Δεν ήταν ατύχημα αυτό που συνέβη, δεν ήταν γκίνια, απλή αναποδιά. Πρόκειται περί συμπτώματος ενός συστήματος που νοσεί βαθιά. Κι ούτε μπορούν να αποδοθούν απλά στους γνωστούς-αγνώστους, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές (ή όπως αλλιώς βολευόμαστε να τους αποκαλούμε) τα επεισόδια που συντάραξαν την πατρίδα μας και που μας έκαναν πρώτο θέμα διεθνώς, ρεζίλι και όνειδος. Πήραμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Όλοι καταστρέψαμε. Εμείς που θρέψαμε τους πολιτικούς μας με την ανάγκη και την ανοχή μας. Που επιτρέψαμε σε ομάδες νέων ανθρώπων να νιώσουν ότι στο περιθώριο είναι καλύτερα, ότι το γκρέμισμα είναι προτιμότερο από το χτίσιμο. Που δεχτήκαμε να φιλοξενούμε μετανάστες της απολύτου ένδειας. Που διαβρώσαμε την εγγενή αισιοδοξία της νεότητας. Δε θέλησε πολύ για να ξυπνήσουμε μια ωραία πρωία τυφλά κτήνη στη λαίλαπα.

Η ώρα του ξεσπάσματος δεν είναι τυχαία. Καιρό τώρα ζυμώνεται το κακό. Ένας προς έναν οι πυλώνες της συνειδησιακής μας συναντίληψης δυναμιτίζονται. Δικαιοσύνη των παραδικαστικών κυκλωμάτων και των μεγαλοδικηγόρων. Παιδεία της ημιμάθειας, της παπαγαλίας και του φροντιστηρίου. Πολιτική της μίζας και της λαμογιάς. Οικονομία που παραπαίει μεταξύ χρέους και υποαπασχόλησης. Εκκλησία της ιερής αρπαχτής και των υπεράκτιων. ΜΜΕ της αναίδειας και της διαπλοκής. Σώματα ασφαλείας που όταν πρέπει δε χιονίζουν και το Μάη δροσολογούν βίαια. Εθνική υπόσταση υπο διεθνή ευτελισμό σε όλα τα μείζονα μέτωπα.
Μέσα στον ορυμαγδό ο νοικοκύρης έχει κάτι να διαφυλάξει – μια δουλίτσα, μια περιουσία. Η γενιά iPod όμως αποστερήθηκε και την ίδια την ελπίδα του μέλλοντος, πριν ορμήξει στους δρόμους για ν’αρπάξει παρόν. Είναι ανώφελο ν’αναρωτιόμαστε ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι που πλαισίωσαν τις κινητοποιήσεις των παιδιών. Τη μάσκα του γκρεμιστή φοράμε χρόνια όλοι. Ο μικρός Αλέξης στάθηκε μάρτυρας της πιο κρίσιμής μας ώρας. Μένει να δούμε πως θ’αντιδράσουμε τώρα, που είδαμε το τρομερό είδωλό μας και νιώσαμε τη μήνι του προδομένου μας εαυτού. Αν απλά επιστρέψουμε κατά μόνας και ομαδόν στην απάθεια, το business as usual θα γίνει τραγικό επίγραμμά μας.

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ-ΑΠΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΛΕΥΚΕΣ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΕΝΑΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΣΚΛΑΒΩΝ, ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΜΕ ΚΑΡΑΒΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΘΡΙΑΜΒΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.

Πριν από 83 χρόνια, σε μια φυλακή του αμερικανικού Νότου ένας μαύρος μάγκας σκάρωσε ένα μπλουζ. Το τραγούδιαπευθυνόταν στον τότε κυβερνήτη του Τέξας, Πατ Νεφ, ζητώντας απόδοση χάρης. Παραδόξως, το κομμάτι συγκίνησε τον Νεφ κι ο συνθέτης του αποφυλακίστηκε. Σήμερα θεωρείται ως ένας εκ των αγίων πατέρων της μαύρης μουσικής. Η ιστορία του Λεντμπέλι είναι αληθiνή όσο και συμβολική: Ο δρόμος προς την ελευθερία και την κοινωνική ανέλιξη της μαύρης Αμερικής περνά διαχρονικά μέσα από τη μουσική της.

Γκόσπελ, μπλουζ, τζαζ, ροκ εν ρολ, civil rights songs, σόουλ, ντίσκο, χιπ-χοπ… Πίσω από κάθε νότα οι αγώνες των μαύρων για ισότητα κι ευημερία. Ξεκινώντας ως ανδράποδο από τις βαμβακοφυτείες, μέχρι να φτάσει στο Λευκό Οίκο ο Αφροαμερικανός έμαθε να κοινωνεί την ταυτότητά του μέσα από τη μουσική. Κι έτσι κατάφερε να μπολιάσει το λευκό καθεστώς.

Πρόκειται για μια ιστορία πάλης και μέθεξης. Μέχρι να αποδεχθεί το μαύρο στοιχείο ως ισότιμο, η Αμερική της ανατολικής ακτής και της υπερσυντηρητικής ενδοχώρας χρειάστηκε σχεδόν εκατό χρόνια έκθεσης σε μια τέχνη αυθεντική, που διεγείρει ευαισθησία, συμπάθεια και ενσυναίσθηση.

Από τα ομαδικά τραγούδια των σκλάβων ξεπήδησε το μπλουζ στις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι μαύροι εργάτες είδαν το τραγούδι σαν απόδραση από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και το έκαναν γκόσπελ ως κομμάτι της θρησκευτικής λατρείας τους. Ομως, η στιγμή που ο νέγρος πιάνει μια κιθάρα και τραγουδά σόλο αλλάζει τα πάντα. Ντε φάκτο παράσιτος δουλοπάροικος, αν και συνταγματικά ελεύθερος από το 1865, όταν επιλέγει να τραγουδήσει ως αυτόνομος καλλιτέχνης προβαίνει σε πράξη πολιτική. Σηματοδοτεί την ώρα που απελεύθερος πια αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως προσωπικότητα μέσα στην κοινωνία.

Το λευκό κατεστημένο έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη μαύρη μουσική από το 1910 έως το 1920. Μορφές των μπλουζ όπως ο Ρόμπερτ Τζόνσον ή ο Λεντμπέλι, όπως εκατοντάδες άλλοι άσημοι «κρούνερ», συρρέουν στις πόλεις για να γίνουν εργάτες. Οι μαύροι που εγκαταλείπουν τις όχθες του Μισισιπή και εγκαθίστανται στο Σικάγο, το Ντιτρόιτ, τη Νέα Υόρκη, φέρνουν μαζί τη μουσική τους. Κρατούν ρυθμό σφηνώνοντας ένα καπάκι κόκα-κόλας
κάτω από το παπούτσι τους κι αρχίζουν να γρατζουνάνε τις χορδές ενός έθνους. Από την κληρονομιά εκείνης της εποχής ξεπηδούν ιερά τέρατα του μπλουζ: Μάντι Γουότερς, Τζον Λι Χούκερ, Μέμφις Σλιμ, Μπι-Μπι Κινγκ.

Τότε περίπου γεννιέται κι η τζαζ - μια παραλλαγή της μαύρης ψυχής πάνω στη βαθιά κανονική, λευκή μουσική φόρμα.Χρησιμοποιώντας τα ίδια όργανα με ένασχήμα που θα έπαιζε τσάρλεστον ή φοξ-τροτ, συμπλέκοντας στοιχεία κλασικά καινεωτεριστικά, σπάει τις νόρμες με αυτοσχεδιαστικά μοτίβα. Είναι το πρώτο είδος μουσικής που φέρνει μαύρους και λευκούς σε επαφή. Τότε ξεκινά η μεγάλη ώσμωση. Την εποχή που ο Τζορτζ Γκέρσουιν γράφει το «Rhapsody in Blue», ενώ μεσουρανεί ο Ντιουκ Ελινγκτον του Cotton Club.

Ο ρηξικέλευθος χαρακτήρας της τζαζ θα μιλήσει στην ψυχή του Αμερικανού της οικονομικής κρίσης και του Ευρωπαίου της μεσοπολεμικής παρακμής. Καθώς οι ναζί κατατάσσουν την τζαζ στις «εκφυλισμένες» τέχνες, ο λευκός της φιλελεύθερης Δύσης ανακαλύπτει μέσα του το νέγρο. Ως αποτέλεσμα, η τζαζ που γεννιέται στη Νέα Ορλεάνη το 1915 θα ταξιδέψει ως τα πέρατα του κόσμου και θα παραμείνει κραταιό μουσικό κίνημα για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Μέσα από τα διαστήματα και τα ημιτόνιά της, η μαύρη κοινότητα της Αμερικής συνειδητοποιεί σταδιακά πως είναι φορέας μιας πολιτισμικής δυναμικής, ικανής να αλλάξει την κουλτούρα των ΗΠΑ, αλλά και του πλανήτη.

Η μεγάλη συμμετοχή μαύρων στρατιωτών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιφέρει τομές στον τρόπο με τον οποίο η Αμερική αντιμετωπίζει το έγχρωμο μέρος της. Τις πρώτες αισιόδοξες μεταπολεμικές δεκαετίες, μαύροι μουσικοί όπως ο Τσακ Μπέρι και ο Λιτλ Ρίτσαρντ πρωτοστατούν στο νέο ήχο που μετατρέπει το σουίνγκ σε ροκ εν ρολ. Ενόσω το Tutti Frutti δονεί ραδιόφωνα και ηλεκτρόφωνα, η μαύρη μουσική βγαίνει επίσης στο γυαλί με τους Νατ Κινγκ Κόουλ, Ρέι Τσαρλς και Σαμ Κουκ. Η εξελικτική ορμή της ποπ κουλτούρας είναι πια ασταμάτητη. Στα νάματα της νέγρικης παράδοσης βαπτίζονται λευκοί αστέρες, όπως ο Ελβις ή, πιο μετά, οι Βρετανοί Μπιτλς.

Καθώς ξεκινούν τα ’60s, οι ιδεολογίες συγκρούονται παγκόσμια και οι Αφροαμερικανοί απαιτούν εμφατικά ίση μεταχείριση. Η σόουλ κάνει δυνατή είσοδο στα πράγματα και το τραγούδι γίνεται πολιτικό όχημα. Την εποχή που ιδρύεται η εμβληματικότερη μαύρη δισκογραφική εταιρία όλων των εποχών, η Μοτάουν, μορφές σαν τους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μοχάμεντ Αλι σηκώνουν πρώτοι τη μαύρη γροθιά στον ουρανό. Ο Μάρβιν Γκέι στρατεύεται, η Αρίθα Φράνκλιν φωνάζει «Respect», ο Τζέιμς Μπράουν προτρέπει: «Πες το δυνατά, είμαι μαύρος και περήφανος γι’ αυτό». Ο Τζίμι Χέντριξ γίνεται ο ίδιος σύμβολο πάλης και ανατροπής. Είναι η χρυσή εποχή του μαύρου κινήματος.

Μέσα από πολιτικές συγκρούσεις και οδομαχίες, μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ υποχωρούν. Η μαύρη κουλτούρα ξυπνά σε έναν κόσμο όπου έχει γίνει σχεδόν mainstream κι εκτρέπεται στην ντίσκο της υπερβολής και των συνθετικών ναρκωτικών, που κορυφώνεται αργότερα με το φαινόμενο Mάικλ Τζάκσον. Ενώ όμως η κοινωνική ενσωμάτωση προχωρά, η μαύρη ψυχή έρχεται αντιμέτωπη με την αστική αναλγησία μιας Αμερικής που -ανεξαρτήτως χρώματος- βλέπει τις οικονομικές ανισότητες να διευρύνονται και το όνειρο να προσπερνά.

Τότε γεννιέται το ραπ. Παιδί του πολέμου των συμμοριών, προϊόν της γραμμής παραγωγής των εργοστασίων της GM του Ντιτρόιτ αλλά και της αντίδρασης του LA στην υπερπολυτέλεια του Χόλιγουντ, ξεκινά ως underground στριτ ήχος από τις αρχές του ’80. Καθώς έγχρωμοι διαπρέπουν σε όλους τους τομείς, οι NWA (Niggers with Attitude), o LL Cool J, οι Run DMC μιλούν πια για τη βία, τη φτώχεια, τις ανθρώπινες σχέσεις και την πολιτική και απευθύνονται σε όλους: λευκούς, ισπανόφωνους, μαύρους. Αμέτρητοι ράπερ ξεπηδούν από αυτό το λίκνο. Κι όταν το ραπ εξαγοράζεται σχεδόν από τη showbiz, μετεξελίσσεται σε χιπ-χοπ και κατακτά με τον ανατρεπτικό του ήχο το παγκόσμιο χωριό μας.

Πριν από λίγα χρόνια, ένας λευκός νεαρός από το Ντιτρόιτ, που μεγάλωσε μέσα στην ένδεια και τη βία, μπούκαρε με τις ρίμες του στα στενά της μαύρης μουσικής. Αντίθετα με ό,τι είχε συμβεί με τον Ελβις το ’60, η έγχρωμη κοινότητα υποδέχτηκε τον ράπερ Εμινεμ με σέβας, αναγνωρίζοντας η ίδια ότι δεν ισχύουν πια τα άτεγκτα στεγανά του παρελθόντος - όσο δρόμο κι αν έχουν ακόμη οι ΗΠΑ μέχρι την εμπέδωση κοινωνικής δικαιοσύνης και αρμονίας. Κι ίσως το γεγονός αυτό να συνιστά ισχυρότερο δείγμα της ευόδωσης των αγώνων της μαύρης Αμερικής και από την ίδια την εκλογή του Ομπάμα. Διότι η επανόρθωση ενός κρίματος δεν συντελείται όταν μετανοεί ο θύτης, αλλά όταν συγχωρεί το θύμα.

(όπως δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο στις 8.10.'08)

παγκοσμιόπολη

Δεν κλείσαν τα σαράντα του μπραφ στον άνω καύκασο κι οι γειτονιές πήραν να σκούζουν. "Καλά τα λες, κυρ Βλαδίμηρε, κι αυτή η σουρλουλού η Γεωργία τα φταίει που έμπλεξε με την ξιπασμένη την Αμερική, πού'χει τάχατις τα χτήματα του κοσμάκη και μας κοροϊδεύει." Έτσι μίλησε στο δρόμο έξω ο Ούγος ο μεγαλομπακάλης από την πέρα μεριά, στης κυρά Ήπας το πατρικό λίγο πιο κάτω. "Μονοπολικοί κόσμοι τέλος. Α-πα-πα," μουρμούρισε μετά κι έκανε το σταυρό του. Και στης Αμερικής το σπίτι να μην πιάνει προκοπή. Από το φονικό στο λιμάνι και μετά τίποτα δεν ήτανε το ίδιο. Κι οι γιοι να σφάζονται σαν τον άσπρο με το μαύρο.

Στην πλατεία πιο πάνω, τα παλιά αρχοντικά μέναν ως περασμένα μεσάνυχτα με τα φώτα αναμμένα. Ούτε που νοιάζονταν το λάδι. Κι ας τό'χαν ανάγκη. Τα γρόσια ίσα που τους βγαίναν, αλλά ο Νικολάς του οβριού τ'αγγόνι τους είχε πάρει όλους από κοντά και τους είχε ορμηνέψει. Κι Αγγέλα του Γερμανού, παλιό σόι, μαζί του ήτανε. "Καλή η κυρία Αμερική, όμως οφείλομε να έχομε κατά νου τα συμφέροντά μας, βέβαια. Έχομε εξαρτήσεις και δεν επιθυμούμε περιπέτειες." Κι από κάτω το κακό φούντωνε. Κι οι εγωισμοί θεριεύανε και βγαίναν στο δρόμο οι άνθρωποι και δεν είχανε στο νου τους τον καλό τον κόπο, μόνο σκέφτονταν πώς θα τη βγάλουν καθαρή.

Κάπου δίπλα στην παλιά γειτονιά, στην παλιά μονοκατοικία της Ελλάδας, με τα σκαλιστά του παππού και τα μερεμέτια, ακουγόταν βουή. Χαμπάρι δεν παίρναν στο σπίτι αυτό για το που ερχόταν. Σόγια παλιά που συγγένεψαν από ανάγκη τρώγονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ξαδέλφια, θείοι και μπατζανάκηδες, κανείς δεν καθόταν στην άκρη. Φαγωμάρα για το χρήμα. Τον κρατάγαν οι από πάνω τον παρά και σ'αυτό το σπίτι, αλλά δεν είχαν τρόπο. Κι ήταν λιμάρηδες και άξεστοι παρ'όλη την κληρονομιά τους.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ ΣΟΥ

Κυριακή, 18.05, βγαίνω από το σπίτι στα Κανάλια χαρωπός με ακτοπλοϊκό εισιτήριο στο χέρι. Μου το παίρνει με ριπή αέρας 7,5 μποφώρ. Το Νήσος Μύκονος αναχωρεί 18.55. Ως τις 18.10 έχω κυνηγήσει εισιτήριο μάταια στο βουνό μέσα από αυλή διπλανού σπιτιού - 20 λεπτά από το λιμάνι κι έχω επίσης χάσει το ραδιοταξί. 18.15 παίρνω κατηφόρα φιδωτή τσιμέντο 300μ και βγαίνω στο δρόμο. Αυτοκίνητα περνούν κάθε ένα-δυο λεπτά. Παίρνω τη Τζένη στη χώρα μήπως μου βρει εισιτήριο. Όλα φουλ μέχρι πρωίας. Τηλεφωνώ συνεχώς για ταξί, δεν έχει. 18.25 ακόμα δεν έχει ταξί - η Τζένη έχει πάει στα κεντρικά της Hellenic Seaways. Ψάχνουν το όνομά μου στο σύστημα για να βεβαιωθούν ότι δεν είναι τέχνασμα. 18.35 περαστικός ταρίφας μου στέλνει μέσω CB παλαβό πιτσιρικά ταξιτζή. Όνομα βρίσκεται, εισιτήριο εκδίδεται, αγοράζεται εκ νέου. 18.40 έως 18.57 τρελή κούρσα με mercedes. Αεροπλανικά προσπεράσματα. 2 λεπτά πριν το λιμάνι, ο μαν σταματά και φορτώνει τύπο που τρέχει για το πλοίο με τσάντα και μαγιώ. "Κάτσε να τον σώσω κι αυτόν!" Δεν του πήρε χρήματα. Μας πήγε καρφί μπουκαπόρτα. Γενναίο φιλοδώρημα και 19.00 μπαίνουμε με από μηχανής Τζένη στο πλοίο. 19.05 έχει λύσει κι έχει φύγει. Άντε πες στη Γιάννα ότι ο city δεν έχει ένθετα διότι σου πήρε το εισιτήριο ο άερας και έχεις αποκλειστεί στη Μύκονο. Και γιατί ήσουν εκεί; Κι ο Ύψιστος ο ίδιος με ένιωσε.

ΜΑΜΑ-Ο-MAO

(Διακόπτουμε τη ροή των διακοπών για μία έκτακτη είδηση.)

Ο θρίαμβος του υπαρκτού σοσιαλισμού άργησε, αλλά συντελέστηκε. Τα κόκκαλα του Λένιν τρίζουν από χαρά. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έδωσε τα ρέστα της με μια τελετή έναρξης που δεν αφήνει πια καμιά αμφιβολία: Το μέλλον είναι κόκκινο.

Στο αμερικανικό πεντάγωνο παρακολούθησαν το θέαμα με σοκ και δέος. Τα χρειάστηκαν, όταν άνοιξε το κέντρο του Ολυμπιακού Σταδίου και προς στιγμήν έμοιασε να αναδύεται από τα έγκατα της κινεζικής γης κάτι που έμοιαζε με βαλλιστικό πύραυλο. Η NSA έδωσε αμέσως πορτοκαλί συναγερμό. Φύλαγε τις πόλεις σου για να'χεις τις μισές. "Hey, guys, πού πήγε το LA;" "Τί να σου πω ρε συ, εγώ τελετή έναρξης έβλεπα..."

Στον Περισσό πανηγυρίζουν. Η Αλέκα Παπαρήγα έλαβε το μήνυμα και έδωσε τις εντολές της. Στο εγγύς μέλλον, το σπίτι του Λαού θα αναβοσβήνει τα βράδια και το εμβληματικό σφυροδρέπανο θα περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του υπό τους ήχους μιξαρισμένων εμβατηρίων της χορωδία του Αλεξαντρόφ τουρλού με Dima Bilan.

Ιστορικά στελέχη του κόμματος θα συγκροτήσουν κλιμάκια κνιτών και θα εκτελούν χορευτικές ασκήσεις περιμετρικά του κτηρίου. Ο Κώστας Ζουράρις θα αιωρείται από καλώδιο πάνω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ απαγγέλοντας εναλλάξ από τον Επιτάφιο του Περικλέους και το Ω Γλυκύ μου Έαρ.

Στον αντίποδα, ο πολιτικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ περνά ώρες δύσκολες. Αποδίδονται καθυστερημένα σε υπέργηρους ρεβιζιονιστές ευθύνες για τη δημιουργία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Που να το φαντάζονταν το '68, ότι σαράντα χρόνια αργότερα ο σκληρός Μαοϊσμός θα κατάπινε τον καπιταλισμό;

(Και τώρα, επιστροφή στον ήλιο.)

ΧΡΗΜΑΤΟΣΥΖΥΓΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται, ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα και η γυναίκα στη δύσκολη την ώρα, τότε που κάθεται η μπίλια της ρουλέτας στον αριθμό της αναποδιάς και οι στρόφιγγα του χρήματος στερεύει. Παλιές σοφίες, δοκιμασμένες στο χρόνο, που θέλουμε να αγνοούμε ενίοτε και να ξεχνάμε, αλλά η ίδια η ζωή φροντίζει να κυρώνει δια της αέναης υπενθύμισης. Άσε το Μελ Γκίμπσον να χορεύει και να καμώνεται ότι διαβάζει το θηλυκό νου. Αυτό που θέλουν οι γυναίκες είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια, που λέγαμε και στις εκθέσεις του σχολείου.

Λυπάμαι, κυρίες μου, αλλά το παρόν κείμενο είναι αρκούντως κυνικό. Το επικουρούν τα γεγονότα: Όπως οι Times του Λονδίνου και κατόπιν η Washington Post ανέφεραν πρόσφατα, η οικονομική κρίση που μαστίζει την Αμερική δεν πλήττει μόνο τους φτωχούς. Τα πολλά λεφτά δύσκολα έρχονται κι έυκολα γίνονται καπνός και στη Wall Street οι γιάπηδες και οι μεγαλο-executives βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα άνευ προηγουμένου μπαράζ διαζυγίων. Με το που το ταμείον πάει μείον, το πουλάκι πετάει.

Κακόμοιροι χαρτογιακάδες της Wall Street. Μέχρι το 2007, το μέσο μπόνους ενός μεγαλοπιασμένου χρηματιστή ή hedge fund manager υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο δολάρια. Σήμερα, με τις κοτσάνες του Μπους στην πετρελαιοπαραγωγό Μέση Ανατολή , τη στεγαστική κρίση και τις βλακείες του Γρήνσπαν και του οικονομικού επιτελείου του Λευκού Οίκου σε βάθος σχεδόν δεκαετίας (βλ. πληρώνω για εισβολές σε ξένες χώρες εκδίδοντας ομολογιακούς τίτλους που πουλάω στους Κινέζους), το μέσο μπόνους στην οικονομική καρδιά της Νέας Υόρκης δεν υπερβαίνει τα διακόσια χιλιάρικα.

Οι άντρες συχνά καλαμπουρίζουμε λέγοντας ότι αν δεν ήταν για να ενυπωσιάζουμε τις γυναίκες, θα ήμασταν όλοι οικοδόμοι – διότι δε θα χρειαζόμασταν και πολλά λεφτά. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν το αστείο. Από τα μπόνους που δόθηκαν στη Wall Street το 2007, το έντεκα τοις εκατό πήγε σε γυναικεία ρολόγια και κοσμήματα. Αν προσθέσουμε τα ανάλογα ποσοστά για ρούχα, τσάντες, παπούτσια, γούνες, αρώματα, δείπνα, πριβέ κλαμπ, εσώρουχα, σουίτες, διακοπές και λοιπά έξοδα που σχετίζονται με το ασθενές (και καλά) φύλο, διαπιστώνουμε ότι τα λαϊκά άσματα «για τα λεφτά τα κάνεις όλα» και «εσύ θα μου τα φας» εκφράζουν θεμελιακές αλήθειες.

Συνεχίζουμε με αριθμούς, που αποτελούν αδιάψευστο κριτήριο. 44.000 δουλειές χάθηκαν από την αρχή της παρούσας κρίσης στον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ. Στη Νέα Υόρκη, την ίδια περίοδο, οι αιτήσεις διαζυγίων που αφορούν άνδρες με εισόδημα άνω του ενός εκατομμυρίου δολαρίων ετησίως αυξήθηκαν κατά τριάντα τις εκατό. Με το που λιγόστεψε το παραδάκι, οι καθώς πρέπει κυρίες της Sex and the City κουλτούρας άρχισαν ομαδόν να λακίζουν.

Τι κι αν σου λέει ο κλασικός αμερικανικός γαμήλιος όρκος «in richness or poor, in sickness or health» και τα σχετικά, «till death do us part». Την ασθένεια την αντέχει η σύζυγος. Το πολύ-πολύ να πεθάνεις και να μείνει μόνη με την περιουσία. Την απώλεια του σκάφους, όμως, δεν τη συγχωρεί. Είναι εθισμός το χρήμα, τονίζουν οι ψυχοθεραπευτές του East Village, που κάνουν τελευταία χρυσές δουλειές με τόσους άνδρες που είδαν σε ένα χρόνο τον τραπεζικό λογαριασμό και την αγάπη της συμβίας τους να εξανεμίζονται σε τέλειο συγχρονισμό. Κάτι μας είπες τώρα, γιατρέ. Για τη γυναικεία φύση θα πεις κανένα γαλλικό;

Μη δυσανασχετείτε, κυρίες μου. Τα στοιχεία δεν ψεύδονται. Το χειρότερο, δε, είναι ότι έχουμε κατά βάθος συνείδηση της πραγματικότητας. Ξέρουμε πως για τη μεγάλη υμών πλειονότητα μετράμε ως αρσενικά σε ευθεία αναλογία με την επιτυχία των πρακτικών εγχειρημάτων μας. Ότι πραγματική ισότητα ποτέ δε θα υπάρξει, διότι είναι σχεδόν εγγεγραμμένο στο γονίδιο του φύλου σας να περιμένετε το χόμο σάπιενς με το θήραμα που θα γίνει γούνα και τροφή – όχι πνευματική.

Αλλά κι εμείς έχουμε το βλακο-ρομαντισμό στο αίμα μας. Λέμε πως μας θέλετε για τον πλούτο της ψυχής μας, για το παιγνιώδες του νου μας. Φαντασιωνόμαστε ότι βρίσκουμε τις εξαιρέσεις. Κι ύστερα κάθεται η στραβή και πολλοί προσγειωνόμαστε ανώμαλα. Και τότε έρχεται η ώρα της δικής μας κρίσης: Κάποιοι επαναπροσδιορίζουν κριτήρια και ξαναδοκιμάζουν. Όσοι υστερούν σε περίσσευμα πίστης και ψυχή μαχητή, μεταμορφώνονται σε πιπινομάχους πενηντάρηδες, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Αλέξης Κούγιας.

CITA DE ATENAS

Η ρωσίδα τσατσά είναι καλά στο Μεταξουργείο. Λέει δεν άλλαξε η περιοχή δώδεκα χρόνια που δουλεύει εκεί. Η Ελλάδα άλλαξε. Όλα ακρίβυναν. Η ιερόδουλη συμφωνεί και προτρέπει να ολοκληρώσω. "Τέλειωνε, μωρό μου. Εχω δουλειά." Έχει μπει πελάτης και κοιτάει περίεργα. Οι πόρνες έχουν πρόβλημα με Κούρδους και Πακιστανούς. "Δεν ξέρουν τί είναι γυναίκα."

Στα εκατό μέτρα το αιγυπτιακό καφενείο είναι kurdish iraqi. Με πέντε χιλιάδες δολάρια περπατάς από τη Μοσούλη ως την ακτή της Τουρκίας, σε ξερνάνε στην Ελλάδα, τρως τρείς μήνες αυτόματα, βγαίνεις με χαρτιά που ανανεώνεις σε τρεις μήνες και που δε σου επιτρέπουν να δουλεύεις. Ο Άρης, δηλαδή Αλί, είναι εδώ έξι χρόνια. Μόνο αυτός δέχεται να μιλήσει σε μικρόφωνο απ'όλο το καφενείο. Σπαστά ελληνικά-σπαστά αγγλικά οι άλλοι και με το βλέμμα κάτω. Δείχνουν κάποιον που ήταν φυλακή στο Ιράκ, αλλά αυτός δε μιλά.

Ο Γιάννης ο περιπτεράς στην πλατεία Μεταξουργείου τά'χει δει όλα. Μέρα μεσημέρι κι ο άλλος τρικλίζει δίπλα στα περιοδικά. Λέει στα διακόσια μέτρα είναι η τροχαία. Μπάτσοι πουθενά. Μόνο για κλήσεις μια φορά το μήνα. Η κυρία Ελένη κλείνεται μέσα απ'τις οκτώ. Της λές τη λέξη δήμος και κυριολεκτικά γελάει. Οι μόνιμοι κάτοικοι του μεταξουργείου είναι καλοί άνθρωποι μιας χαμένης Αθήνας - το πιστοποιεί.

Γκέτο. Σκόρπια κινέζικα ρουχάδικα. Τα κινέζια δε μιλούν που να χτυπιέσαι κάτω. Φτωχοτρέντηδες και σε κοιτάνε σα χάνοι χαμογελαστοί. Ανατολικά της Πειραιώς να περιμένεις Συρία, Κουρδιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο. Πηγαίνουν σε μικρές ομάδες. Στην περιοχή συμβαίνουν συχνές επιθέσεις με σκοπό τη ληστεία. Κυρίως εναντίον γυναικών.

Δυτικά, το χάος. Το φαρ γουέστ των Γερανίου και Σοφοκλέους. Ζητάδες στη διχάλα δέκα μέτρα από συμβολή Πειραιώς. Φουσκωτοί και γυαλιστεροί. Ένας παραδέχεται ότι το κέντρο έχει πρόβλημα: Αλλοδαποί και μικροεγληματικότητα, διακίνηση και ανδρική πορνεία. Για ζητάς εκφράζεται αξιοπρεπώς.

Πας να χωθείς πιο μέσα στα στενά κι ακούς γυναικείες κραυγές. Μια τελειωμένη περίπτωση ανθρώπου κυνηγά έναν πακιστανό φωνάζοντας "βοήθεια, η τσάντα μου, βοήθεια". Οι ζητάδες τον βουτάνε επί τόπου. "Πίσω τα χέρια." Τον έχουν στα γόνατα. "Δε μιλάμε τώρα αγορίνα." Φωνές, κακό. Ο ηλίθιος, τρεις μπάτσοι σ'όλη την περιοχή κι έπεσε πάνω τους.

Για κάποιο περίεργο λόγο, στο κυνηγητό βοηθά ένας χρήστης που δεν είναι ακόμα του θανατά. Οι φίλοι του τελειώματα, του λένε στην αρχή να μη μιλήσει. "Ρουφ-ρουφ." Ο τύπος είναι φτιαγμένος. Θέλει επίμονο μπίρι-μπίρι και ψηστήρι για να πατήσεις rec. Όταν το πατάς, βγαίνει ποταμός.

Άμα κάνεις να μπεις Γερανίου, βάλε τσάντα από μπρος και τα γυαλιά σου όχι να κρέμονται. Κι ας μη φοράς ρολόι, κι ας μην έχεις μαζί σου κάρτες και χρήματα κι ας είσαι με βερμούδα και μονόχρωμο τισέρτ. Ελαφροχέρηδες παντού. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Στη γωνία πακιστανομπλαγκαντεσιανό κινητάδικο. Κλεπταποδόχοι, ξέρουν να συναρμολογούν κι από κομμάτια. Όχι όπλα. Μαχαίρια, ναι.

Οι Έλληνες έχουν σταματήσει να σπρώχνουν ηρωίνη απ'το ενενηνταπέντε. "Από τότε, τελειώσαμε εμείς." Τώρα για χάπια πας σε Έλληνα και για πρέζα σε μάυρο. Ο δρόμος λέει ότι "το μαχαίρι και το πεπόνι" τα έχει η αστυνομία. "Άπό άρρωστα παιδιά δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα, ε;" Εκατό μέτρα πιο κάτω περπατάς και κάθε λίγο σκούροι νέγροι σου κάνουν νόημα αν ψάχνεσαι για ντηλ.

Για τους Σομαλούς της πλατείας Κουμουνδούρου το ντηλ άργησε μια ζωή. Ξεδοντιασμένοι, κοιμούνται σε χαρτοκιβώτια στα εγκαταλειμμένα παρτέρια της πλατείας, δυο βήματα από εκεί που το βράδυ τα πλούσια κορίτσια παρκάρουν το τζηπ και πάνε για εναλλακτική Αθήνα.

ΚΙ Η ΜΥΛΩΝΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ (ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑΔΕΣ)

Άτομο της χρονιάς, πρώτος μάγκας του 2008 ως τώρα, είναι - αναμφίρρητα - ο κος Γιώργος Μυλωνάς. Καθώς κάθε λογής γάιδαροι μαλώνουν σε ξένους τηλε-αχυρώνες για μίζες και μαύρα μύρια, ενόσω η ΕΛΑΣ επιτυγχάνει πάλι να εξευτελιστεί θυσιάζοντας μέλη του προσωπικού της για μια χούφτα δενδρύλλια, ο βορειοελλαδίτης επιχειρηματίας παρέδωσε συνοπτικά μαθήματα αξιοπρέπειας, ψυχραιμίας, αίσθησης των προτεραιοτήτων στη ζωή και αποτελεσματικότητας.

Chapeau στον άνθρωπο που δε μάσησε και διαπραγματέυτηκε με κρύο κεφάλι την ίδια του τη ζωή. Αλλά και στη σύζυγο-μοντέλο, που ανέλαβε τη διεκπεραίωση του crisis management και έφερε εις πέρας τη συνδιαλλαγή χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την αρτιμέλεια του οίκου της.

Σέβας, για τη νοοτροπία "λεφτά έχουμε και θα ξαναβγάλουμε, αυτό που τώρα μετράει είναι να είμαστε όλοι καλά". Εκτίμηση, για τη στάση "επιστρέφω άμεσα στην επιχείρησή μου, που πρέπει να ζήσει διότι έχουμε ανθρώπους στη δούλεψή μας". Υπόκλιση στην απόφαση "πιάνω τη ζωή από εκεί που την άφησα και τώρα έχω να πάω την κόρη μου να δώσει σχέδιο". Όρθιο χειροκρότημα στο χιούμορ της συζύγου με το σαλονικιώτικο "πλάκα με κάνεις;!", που επεφύλλαξε στους απαγωγείς, όταν εκείνοι εφόρμησαν στο αυτοκίνητο του ζεύγους.

Προς γενική αναθάρρηση η στις οθόνες των οκτώ εμφάνιση του κυρίου και της κυρίας Μυλωνά (που τοποθετείται πλέον αυτόματα στο πάνθεον των υπεραξίων συμβίων, πιο πάνω κι από τη Μαρίκα Μητσοτάκη, σχεδόν στο επίπεδο της Katharina von Bora), την ώρα που η χώρα αναθυμόταν την καρικατούρα που λέγεται Τσουκάτος και τη συνειρμικά πολυθρύλητη Πόπη του. Πήρε η καρδιά μας λίγο φως.

Και μην διανοηθεί κανείς να επιχειρηματολογήσει, ότι δήθεν η κατόπιν απελευθέρωσης μπέσα του mr. ALUMIL προς τους απαγωγείς δυσχεραίνει τώρα το έργο της ΕΛΑΣ, ή ότι η επιλογή του, να πληρώσει για να ζήσει, ενθαρρύνει νέες απαγωγές. Μέχρι να αποδείξουν οι αρχές ότι το επικρατέστερο σενάριο σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήταν αιματηρό και όλως φιασκώδες, ο χειρισμός της οικογένειας Μυλωνά κρίνεται σοφός.

Άλλωστε, τώρα γνωρίζουμε ποιούς μπορούμε να εμπιστευόμαστε. Με τόσα λαμόγια και εκβιαστές που τα παίρνουν σ'αυτόν τον τόπο χωρίς να τηρούν τις δεσμεύσεις τους, ο κλάδος των απαγωγέων αποκτά μια πρωτόγνωρη και όλως ενθαρρυντική φερεγγυότητα απόδοσης προστιθέμενης αξίας επί των υπηρεσιών του.

IN THE NAME OF GEORGIE BEST

Μακρά ανάπαυλα, πλην ουκ εν τω πολλώ το ευ. Εκτός αν παίζεις μπάλα και σε κόφτουν τα τέρματα. Ή αν ηγείσαι κόμματος εξουσίας (και καλά) και βλέπεις την κοινοβουλευτική σου ομάδα να αδυνατίζει κάθε που γίνονται εκλογές. Ή αν είσαι στριπτιτζού και πληρώνεσαι με ποσοστά επί της κατανάλωσης. Τρία τυχαία παραδείγματα.

Κι αν με τους σεισμούς και την κουλαμάρα του Νικοπολίδη οι εξελίξεις στη χώρα προβάλλουν μελανές, υπάρχουν αχτίδες αισιοδοξίας και λόγοι για να χαμογελά κανείς. Να, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ. Επιτέλους ξαναβρίσκει το ερωτικό του προφίλ - αυτό που είχε ταφεί μαζί με τον πρόεδρο και ιδρυτή του κινήματος. Διάχυτος ο ερωτισμός στην επιστολή Γιώργου προς Σημίτη. Αντρίλα και πάσης Ελλάδος. Η ξήγα του ώριμου κερατά, του μουστάκια άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ, του μεγαλόθυμου black label αρσενικού που πατά γερά στα πόδια του και αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στην υπό διάλυση οικογένεια. Άσε τον (εκάστοτε) Τσιούτσια να αναλύει όπως θέλει. Η αληθινή ανάγνωση είναι εδώ:

"Ακου δω, γύναιο. Περάσαμε καλά και μ'έφτιαξες μια-δυο φορές στο παρελθόν, αλλά το θέμα μπούκωσε πια. Κι επειδή παπάρας δεν είμαι και βλέπω ότι έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και μου τα φοράς σε κάθε ευκαιρία κι όποτε έχουμε κόσμο στο σπίτι είτε λείπεις είτε με ξεφτυλίζεις, μαζεψέ τα και δρόμο. Τα παιδιά θα τα κρατήσω εγώ μαζί μου στο σπίτι. Κι επειδή άμα ζητήσω διαζύγιο θα σου πάρω και τα στρινγκ, κοντολιόδεντρο, άμε στα τσακίδια και λέγε στις κότες τις φιλενάδες σου ότι είμαστε σε διάσταση. Γκέγκε; Αυτά και ουρτ, τρώγλη. Φιλικά, Γιώργος."

Μετά το Γκουσγκούνη, άντρας τέτοιος δε ματαπέρασε από τον τόπο τούτο. Πλάσανε μαλλί κι οι παλικαράδες της εθνικής και κατουρηθήκανε πάνω τους. Τί να βγούνε να κάνουνε στο χόρτο που να πλησιάσει έστω το μεγαλείο του Γιωργάκη; Με πρώτο και καλύτερο τον αρτινό προρτιέρο, σαστισμένοι, αλλού πατουσαν κι αλλού βρισκόντανε. Βουρλιζόταν ο Γερμανός στον πάγκο - μάταια. Ο Καραγκούνης είχε φάει κόλλημα να ζήσει το replay του πρώτου γκολ του 2004, ο Γκέκας ανέμιζε τη χαίτη του, ο Τοροσίδης με το που περνούσε τη σέντρα πάσαρε στο κενό, ο Δέλλας έπαιζε κουτσό, ο Μπασινάς τον Ράσελ Κρόου στο Captain and Commander, ο Ιούδας βουτούσε υπέροχα.

Δω που τα λέμε, αναμενόμενο ήταν το κάζο. Προκαλώ όποιον μπορεί να παραθέσει περίπτωση εθνικού αθλητικού συγκροτήματος που πήγε κάπου με τις προσδοκίες του έθνους στις αποσκευές και γύρισε με τη νίκη. Κάθε μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού στα μουλωχτά έγινε. Τρανό παράδειγμα το μουντομπάσκετ του '06. Με το που φάγανε τα παιδιά του Γιαννάκη την Team USA κι άρχισαν στην Ελλάδα οι υπερβολές των δημοσιογράφων εκείνων που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αυνανοταρατατζούμ, το παιχνίδι στον οξυδερκή οφθαλμό φάνηκε πως είχε χαθεί από χέρι.

Για το μέλλον, ένας μπούσουλας για να μην απογοητεύεται ο κοσμάκης: Όσο περισσότερους σπόνσορες έχει μια εθνική, τόσο χειρότερα πηγαίνει. Όσο περισσότερες εταιρίες βγάζουν διαφημίσεις σχετικές με κάποιο άθλημα, τόσο πιο χάλια θα παίξει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο σχετικό προσεχές τουρνουά. Ή, όπως θα σου πει κι ο τελευταίος ΠΑΣΟΚτζής, όσο πιο πολλή φανφάρα πέσει στην αρχή μιας σχέσης, όσο πιο ακριβό είναι το δαχτυλίδι και όσο πιο πολλά φλας το απαθανατίσουν, τόσο πιο πικρός και βέβαιος θα είναι ο εν καιρώ χωρισμός.

ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ, ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ

Η Ουκρανία έχει τελευταία την τιμητική της. Από τη μία, το επιμολυσμένο λάδι. Ο πρώην σιτοβολώνας της ΕΣΣΔ παράγει τόσο πολύ, που το αποθήκευε σε δεξαμενές πετρελαίου και τάνκερ. Από την άλλη, η πλαστική μελαχρινή μπάρμπι, που η χώρα της πορτοκαλί επανάστασης έστειλε στη Eurovision και η οποία ψηφίστηκε από τους τηλεθεατές ανά την ήπειρο δεύτερη - την καταμάχησε ο σφίχτης, αλλήθωρος, bisexual Ρώσος παγωτατζής.

Επειδή το θέμα με το ηλιέλαιο είναι σκάνδαλο πανευρωπαϊκό, διερωτάται κανείς αν ο ευρωπαίος έχει φυράνει πια τελείως. Μα καλά, πολιτικό κριτήριο μηδέν; Είπαμε, θελκτικά τα πλαστικά ελέη της Ουκρανής τραγουδιάρας, αλλά να ψηφίζεις αυτόν που πήγε να σου δηλητηριάσει το παιδί; Βέβαια, από την άλλη, ποιος θα σταματήσει τον Γεωργιανό από το να στηρίξει τον συνυποψήφιό του στο ΝΑΤΟ; Ποιος θα πει στον Πολωνό, το Λετονό και πλείστους όσους άλλους να μην ψηφίσουν τη χώρα που κάθεται στο λαιμό του Πούτιν (και μετά να ψηφίσουν και τη Ρωσία, προς επικύρωση της σχιζοφρένειας του ζητήματος); Όμως με ποιο σκεπτικό πάνε τα Τρίκαλα (Θεσσαλίας ή Κορινθίας) και ρίχνουν Κίεβο δαγκωτό;

Αξίζει να βλέπει κανείς Eurovision για να παραμένει ενήμερος περί του πώς διαμορφώνεται ο πολιτισμικός ιστός της γηραλέας μας ηπείρου. Για να συνειδητοποιεί ότι η ρήση του Ράμσφελντ περί «παλαιάς» και «νέας» Ευρώπης έχει μια κάποια βάση. Στα ανατολικά υπάρχει όντως ένα, λίγο έως πολύ, ομόθυμο μπλοκ. Που, βεβαίως, σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού αλληλοψηφίζεται. Διότι τα κεφάλαια της δυτικής Ευρώπης δε μπορούν να αγοράσουν τα κουκιά του Κόζιτσε, του Κάουνας, του Κίσιναου, της Κρακοβίας.

Το μπλοκ αυτό έχει σαφή ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η εικόνα μιλάει εύγλωττα και δυνατά. Για τις νέες γενιές των πρώην κομμουνιστών ο υλισμός, ο καταναλωτισμός και η μόδα έχουν γίνει θρησκεία. Το (μη ηθελημένο) κιτς βασιλεύει. Το σώμα άρχει – σε διόλου επικούρειο επίπεδο. Παράδειγμα που τα λέει όλα: Στη Λιθουανία, σε τοπική ντίσκο επαρχιακής πόλης διοργανώθηκε πρόσφατα διαγωνισμός σεξουαλικής προσομοίωσης με έπαθλο μια ψηφιακή κάμερα. Ιδού και το σχετικό βίντεο που φίλος από το βορρά έστειλε στον υποφαινόμενο. Φρίξτε μαζί μας.

Κι ύστερα, έχεις τη διοργανώτρια European Broadcasting Union, που κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να κρατήσει την πολιτική μακριά από τα τραγούδια. Που κόβει τους αρχικούς στίχους της Σερβίας και αβαντάρει μια τυφλή Γεωργιανή - που προφανώς δε βλέπει, διότι θα καταλάβαινε ότι στη χώρα της το peace will come ακούγεται σαν ανέκδοτο. Σημειωτέον, ότι η EBU κάποτε επέτρεπε στη Μαρίζα Κωχ να τραγουδά για την Κύπρο (εδώ ο στίχος που τσακίζει κόκκαλα - thanx biafra). Σήμερα, ψειρίζει κάθε συμμετοχή, μη και χαλάσει το consensus της μπούρδας και του χάχανου.

Βέβαια, κάποτε ο διαγωνισμός γινόταν σε θέατρα και συναυλιακούς χώρους, με ορχήστρες, εναλλασσόμενους μαέστρους και σολίστες. Με κοινό καθιστό που χειροκροτούσε, δεν κορυβαντιούσε. Χωρίς μαζικές υστερίες και playback. Και τότε υπήρχε ελαφρότητα, αλλά ήταν ανεκτή. Και σίγουρα δεν ήταν αυτή η εμετικά απολιτίκ σαχλοκουδουνίαση που καθηλώνει πια σε ετήσια βάση την Ευρώπη μπροστά στις τηλεοράσεις.

Ας είναι. Αν είναι να κρατήσει κανείς κάτι θετικό από το showbiz δρώμενο του σαββατόβραδου, ας πει εύγε στην Κροατία με τους tangueros παππούδες της και μπράβο στη Νορβηγία που δίδαξε στυλ. Ας επισημάνει τις συμμετοχές Γαλλίας και Ισπανίας που ανοιχτά λοιδόρησαν το όλο θέμα. Κι επειδή ως άνθρωποι έχουμε τις αδυναμίες μας, ας γίνει μια αναφορά στο δροσάτο κορίτσι της Αρμενίας με το million dollar μουτράκι. Σέβας, τέλος, στον Αλέξη Κωστάλα, την ενσάρκωση του επιπέδου και της ευγένειας. Κατά τα άλλα, οχετός. Και του χρόνου.

BUSHI SΗUSHI - IN DO MAJOR

Ritterwort. Στα γερμανικά, ο λόγος του ιππότη. Η μεταφυσική εγγύηση της φιλαλήθειας και της ειλικρίνειας ως θεμέλιο της αρετής. Αυτό που ο Κομφούκιος στο δόγμα του μέσου επισημαίνει ως ποιότητα που οδηγεί στη θέωση - χρησιμοποιώντας για την ειλικρίνεια ένα ιδεόγραμμα που προκύπτει από τη σύνθεση των "λόγος" και "τέλειο". Λόγος τιμής, ως αίτιο και φθέγμα που προκύπτει από μια εσώτερη καλλιέργεια της αξιοπρέπειας. Τιμή και ειλικρίνεια, φιλαλήθεια, ως κίνητρα που οδήγησαν έναν Βοήθιο στη σύνταξη της παραμυθίας της φιλοσοφίας, ή έναν Κικέρωνα στην ατάραχη αξιοπρέπεια ενώπιον του μισθοφόρου που στάλθηκε να τον εκτελέσει - όχι πολύ προτού δοθεί στους συγκλητικούς η άδεια να ασχοληθούν με το εμπόριο, εξέλιξη που ιστορικοί όπως ο Λέκυ επισημαίνουν ως μοχλό της μετέπειτα κατάρρευσης μιας αυτοκρατορίας που ανδρώθηκε ως ολιγαρχική δημοκρατία.

Τείνει κανείς να πιστέυει ότι η αρετή στον υλικό-πρακτικό κόσμο των ανθρώπων είναι ποσοτικά περατή. Υπό την έννοια ότι, στην εξίσωση των δισεκατομμυρίων ανθρωπίνων ζωών σε μια χρονική στιγμή Χ, αυτή αφορά σε μεταβλητή που στο σύνολό της μπορεί να λάβει μέχρι μια μέγιστη δυνατή τιμή Α. Δηλαδή, όσο περισσότεροι κοινωνοί ενός ορυμαγδού πληροφορίας (ενός info clutter, που σε άλλους καιρούς ο κοινός άνθρωπος δε διανοείτο να αξιώσει) μετέχουν της αρετής με πρόθεση κουτσουρεμένη πλην σποραδικά αγαθή και μασημένες μισαλήθειες, τόσο σπανιότερα απαντώνται προσωπικότητες που εκφράζουν την αρετή με υψηλή καθαρότητα. Εν συνεχεία, με κίνδυνο εξιδανίκευσης ενός κίβδηλου και φαντασιακού παρελθόντος, αναπολεί κανείς καιρούς όπου ο ευγενής και ο πληβείος δεν ορίζονταν από την οικονομική επιφάνεια, εποχές στις οποίες άξιος δεν ήταν ο ικανός να λειτουργήσει σε ένα αγοραίο πλέγμα quid pro quo εμπορικής νοοτροπίας, αλλά ο έχων το θάρρος της τιμής, όχι της εντιμότητας - που αποτελεί, όπως τονίζει κι ο Νίτσε, παιδί και συνθήκη της βιομηχανικής εποχής. Τέλος, αισιοδοξεί κανείς διότι η φθορά του ανθρώπινου γένους δε μπορεί παρά να επιφέρει κάποτε κάποιου είδους λύτρωση υπό μορφή αφανισμού.

Έως τότε, από τα τρία κίνητρα της φιλαληθείας - εμπορικό, πολιτικό, φιλοσοφικό - να αγνοείς τα πρώτα. Να αναπολείς τον πολεμιστή ιππότη που δε δέχεται λευκές επιταγές ισότητας μεταξύ ψυχών. Να είσαι σκληρός με τον αλαζόνα που χωρίς ενσυναίσθηση ή έλεος καταδέχεται τη διγλωσσία. Να είσαι ευγνώμων για τις συνέπειες λόγων και έργων που εκφράστηκαν ορμώμενα από το κέντρο της ιερής καρδιάς. Να λες αυτό που αληθεύει. Να σπάς τα δεσμά αυτού που ο δον Χουάν του Ιξτλάν ονομάζει "προσωπική ιστορία". Να μην είσαι είρωνας, ως άλλα μεν φρονών, άλλα δε λέγων. Αν δε νοείς καθαρά ώστε να γνωρίζεις τί αληθεύει, να μένεις στη λιτή απόδοση των γεγονότων που αντιλαμβάνεσαι. Να μη συντάσσεις θυμικές αναρτήσεις παρενδεδυμένες λογικά. Αν, παρά τάυτα, συντάσσεις τέτοιες, δησμοσιευέ τις σεσημεασμένες ως προϊόντα απλής έμπνευσης ύστερα από ένα ικανοποιητικό γεύμα με ευχάριστη παρέα.

ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΡΑ

Αύριο, με το καλό, να πας στο bios. Παίζει θέμα από τον 19ο αιώνα σε εκτέλεση για τσιμέντο και αντήχηση. Ο γιος του αφέντη (που μωρό η τσιγγάνα γλίτωσε από την πυρά) αντιμετωπίζει τον αδερφό του για μια γυναίκα με hoodie, η οποία στο τέλος φαρμακώνεται και πεθαίνει τραγουδώντας. Μη σε πτοήσει ότι σου φανερώθηκε η κατάληξη. Άλλο το τέλος. Ούτε ότι ο ήρωας φορά αθλητικά και από την ακαθόριστη σκηνή μυρίζει το Tanqueray στο χνώτο του θεατή. Μπες τον κόπο, ακόμα κι αν δεν έχεις βενζίνη. Στο γυρισμό στην εθνική θα δεις το κοκκαλωμένο καραβάνι των ΔΧ τριαξονικών. Ο ταξιτζής θα σου πει πως οι ιδιοκτήτες τους απεργούν διότι "δε βγαίνουν". Επίσης, ότι το Πάσχα αγόρασε μετά από καιρό κάτι για τον εαυτό του, ένα παντελόνι, €30, πολυέστερ, τσέβδελο που γυαλίζει στον ήλιο. Ο ήλιος δε θα σου πει πολλά, κυρίως λόγω νύχτας.

Αυτά για αύριο. Καθώς όμως σκοτεινιάζει πια αργά, προλαβαίνεις υπό φυσικό αττικό φως σήμερα τ'απόγευμα να δέσεις μια hermès four in hand και να πας στη Μεγάλη Βρετανία. Της πλατείας Συντάγματος. Άκου εκεί τον Παπαχελά και τους διδάκτορες από το Fletcher School του Tufts, που φέρνει από τη Βοστώνη ειδικά για το φιλοπερίεργο ελληνικό κοινό το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Μακαρίτης Εθνάρχης. Οι διακεκριμένοι ομιλητές θα σου θέσουν το δίλημμα της βιώσιμης ανάπτυξης: Αειφόρος κονόμα ή πλανήτης καπούτ; Κάτσε, άκου, πειθάρχησε το νευρικό σου σύστημα σε 90 λεπτά στριμώγματος και αν αντέχεις συζήτα έπειτα με καναπεδάκια, γνωστούς και αγνώστους. Ανταμείψου για την επιμονή σου συναντώντας ευειδή νέα-νέο και ανεβείτε στο μπαρ πάνω, όπου απαγορεύεται το ρήμα "ξεπέφτω". Αν αποδειχθεί κομψή-ος χωρίς να'ναι ψώνιο, παραμέρισε τη γκαντεμιά της ημερομηνίας και πάρε την-τον άυριo στο έργο του μουσουργού με τ'όνομα ακρωνύμιο.

Μην ξεχνάς πως κάπου μεταξύ Τρίτη και Τετάρτη κρύβεται μια καλή ώρα για να βάλεις τη Satyagraha του Philip Glass στο iPod και να ξεκινήσεις προπαρασκευή στην τοξοβολία του Ζεν, ως εισαγωγή στη σχέση όπερας και περιβαλλοντικής ισορροπίας.

FOOD, GLORIOUS FOOD (επίκαιρο)

Παραλλαγές για ζωή και τέχνη.

ΕΙΜΑΙ LINK. ΠΑΤΑ ΜΕ. ΘΑ ΠΑΙΞΩ ΒΙΝΤΕΟ. ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ. ΑΛΗΘΕΙΑ.

URBANA ΚΥΨΕΛΗ SOCIAL CLUB

Ρησπέκτ στον αθηναίο του 6ου δημοτικού διαμερίσματος. Ζει φρακαρισμένος σε λίγες δεκάδες τετραγωνικά και στριφογυρνάει δις καθημερινά μέσα στη μπόχα τρία τέταρτα για να παρκάρει εκεί που θα του κάνουν ζημιά στο αμάξι. Μηδέν πράσινο, ελάχιστες πλατείες. Σε μια απ'αυτές ο εντεκάχρονος Κωνσταντίνος, εγγονός της κυρίας που εγκαταστάθηκε στην περιοχή τη χρυσή δεκαετία του '60, είναι μειονότητα, χαμογελάει και λέει μόνο ότι τον ενοχλούν τα σκουπίδια. Πιο κει στέκονται οι Ζαν και Νταβίντς (φωτο) - από Μπουρκίνα Φάσο και Ακτή Ελεφαντοστού αντίστοιχα. Όταν έχει μεροκάματο, δουλέυουν οικοδομή. Βρίσκουν τους Έλληνες κλειστούς κι έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα. Που δεν έχει ένας Πολωνός, που του λες dobre και χαίρεται. Αυτός παίρνει μεροκάματο 65 ευρώ, βγαίνει απ'το φουρνάρικο και υποστηρίζει την πρωτομαγιά. Στο μαγαζί είναι η Εύα. Είναι η κόρη της Αριστέας που τ'ανοίγει απ'τα χαράματα. Από φέτος οι ξένοι πελάτες είναι πλειονότητα. Παίρνουν ψωμί και το θέλουν φρέσκο. Μια ξανθιά σπηντάτη τριαντάρα δίπλα στη στάση του τρόλεϋ αγοράζει στολίδια απ'τον πάγκο του Μανσούρ. Δίπλα έχει και ντένιμ. Αυτή δε λέει από πού είναι (πιθανόν Αλβανία λόγω προφοράς), πάει στο σούπερ μάρκετ και θέλει άντρα. Αυτός είναι απ'το Μπαγκλαντές, δόξα τω Θεώ, καλή του φαίνεται η Ελλάδα κι οι Έλληνες καλοί. Τα παιδιά του πάνε σχολείο εδώ, στο όγδοο, που σχεδιάστηκε ως πρότυπο γυμνάσιο τη δεκαετία του '30 (βλ. εικόνα 2). Σχολείο εδώ πηγαίνει και ο εννιάχρονος Ρέι, από τα Τίρανα, που παίζει ζωηρά μπάλα στις πλάκες δίπλα στο ξερό συντριβάνι διότι είναι οχτώ μήνες στην Ελλάδα κι οι γονείς του είναι χαρούμενοι. Ο Πέτρος-που-όλοι-φωνάζουν-Πήτερ τριγυρνάει στα πέριξ της πλατείας Καραμανλάκη. Στα εβδομήντα, με φθαρμένο κουστούμι, ένα δρόμο απ'το ημιυπόγειό του, μνημονεύει κάτι γεροντάκια, τους Παραγουάϊος. Ήρθαν μετά τον πόλεμο, την εποχή του μπελ κάντο, απ'τη λατινική Αμερική. Παίζουν ακόμα μια φορά τη βδομάδα χωμένοι κάπου στον τσιμεντότοπο την οδού Κεφαλληνίας.

nas ne dagoniat

Τρίτη του Πάσχα πήρε ο ΠΘ το φάλκον και τους συμβουλατόρους και πήγε στη Μόσχα. Μελετούσε να πει του τσάρου και "Χριστός βασκριές", αλλά ο τζουντόκα με το που τον είδε σκάναρε με τον KGB νου του τα χρόνια από το Πόρτο Καρράς μέχρι σήμερα και μπροστά στα φλας τον ξάφνιασε μ'ένα "Χριστός Ανέστη".

Ο Βλαντίμιρ συμπαθεί τον Κοστίκ. Μπορεί να μην καταλαβαίνει πώς γίνεται ένας άνθρωπος να τρώει τόσο και να μην ασκείται, όμως στο λογικό τα βρίσκουν. Τα λέει ο ένας στον άλλο σταράτα, σχεδόν συνομωτικά. Τόσα όπλα μπορώ να πάρω, τόσο γκάζι, τόση απόσταση από τη Γουάσινγκτον - λέει ο από δω. Τόσες πλάτες μπορώ να σου κάνω στον ΟΗΕ για τα εθνικά σου, τόσα κυβικά θα περάσω από σένα - του λέει ο άλλος και χαίρεται που δε χαλάει σάλιο.

Μέχρι τώρα έχουν πάρει μπρος τρεις αγωγοί με ελληνικά σκέλη. Οι δυο είναι ρώσικοι. Ο ένας για πετρέλαιο κι ο άλλος για γκάζι προς Ιταλία. Παράλληλα με τον τελευταίο θα περνάει κι ένας αγγλοαμερικανικών συμφερόντων από Τουρκία με αζέρικο αέριο. Καθώς δεν κωλώσαμε να κάνουμε δουλειά και με την αρκούδα, σε Κύπρο και σκοπιανό η Μόσχα μας έχει ξηγηθεί. Κι ας έχει μεγάλες μπίζνες να τρέχουν με τους Τούρκους.

Ο αγωγός που συμφωνήθκε σήμερα αποτελεί και μια διπλωματική νίκη στα βουβά. Το μνημόνιο Ρωσίας-Ιταλίας για σύνδεση υπάρχει από τον Ιούνιο του 2007. Οι πιθανές διαδρομές ήταν 1) Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία (ή Αυστρία), Σλοβενία, Ιταλία και 2) Βουλγαρία, Ελλάδα, Ιταλία. Η GAZPROM, της οποίας απερχόμενος πρόεδρος ΔΣ είναι ο επόμενος Ρώσος πρόεδρος, προτίμησε τώρα να υλοποιήσει τη δεύτερη.

Ο χρονικός ορίζοντας της σημερινής συμφωνίας είναι τριάντα χρόνια - για αρχή. Από το όλο θέμα των αγωγών (TGI, Southstream, ίσως και Nabucco ΙΙ) τα μεγαλύτερα οφέλη θα προκύψουν όταν το πετρέλαιο ως πηγή ενέργειας και θέρμανσης θα έχει γίνει πια είδος πολυτελείας και το γκάζι θα περνά από εμάς. Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι ο Καραμανλής όταν κολατσίζει σκίζεται στο ρισκ και το στρατέγκο.

think win-win

Μεταξύ άλλων, σπλάτερ το πάσχα. Γαρδούμπες, κοκορέτσια, σπλινάντερα, συκώτια και μια σούβλα ανάμεσα στα μάτια. Σε κάθε περίπτωση, τα εδέσματα ποικίλουν και οίνος ευφραίνει καρδίαν και περί ορέξεως άλλο τίποτα. Λέγαμε χθες περί ασιοδοξίας. Ιδού το μοντέλο σε εφαρμογή. Ελληνική ψυχολογία win-win:

Με χαρά σκέφτεται ο urban survivor αθηναίος της λαμπρής τον εκδρομέα συμπολίτη του. Κοιτώντας έξω από το τζάμι εικονοποιεί τη σούβλα του κουμπάρου στο αγιάζι, το μουλιασμένο κάρβουνο στο μπάρμπεκιου, το σκάφος δίχως flybridge. Και ικανοποιημένος ρεύεται και χαμογελά.

Κι ο άλλος, όμως, με χαρά σκέφτεται: Βράχηκα, έτρεξα, πλήρωσα, αλλά έφυγα. Μπράβο μου. Και βάζει πρώτη ένα χιλιόμετρο ακόμα μέχρι τα διόδια. Και κοιμάται γλυκά που τον κάνει ακόμα κέφι η ξαδέρφη κι ύστερα πάει στη δουλειά και λέει τί καλά που πέρασε. Και τελικά το πιστεύει.

Έτσι, δια της μεθόδου "ούτως ή άλλως όλα κομπλέ" το έθνος απήλαυσε σύντομες διακοπές. Ούτε ειδήσεις δεν είχαμε. Μόνο ένας ιερωμένος χθες την είδε Φώτιος και πήρε να σολάρει στο πλαίσιο των ελβέλ-ταρατατζούμ για το άγιο φως - που, διάολε, είναι κτιστό και όχι "άκτιστο", άλλο είναι το άκτιστο φως στην ορθόδοξη θεολογία.

Ωραία ήταν η πόλη μας άδεια και φιλόξενη. Ώρα για ρομπ ντε σαμπρ, πούρο, ουίσκι και λίγη σόδα. Και του χρόνου.

THE REAL GREEK

Εδώ Αθήνα. Η TV παίζει ρωμαίους. Από την πολλή κατάνυξη και τη νηστεία αλληθωρίζεις και περιμένεις ότι από κάπου θα πεταχτεί κι ο Αστερίξ.

Core ελλάδα και δη πρωτεύουσα. Πατρίς, ένεκα εντός των τοιχών. Θρησκεία, καθ'ότι πάσχα. Οικογένεια, το υπαγορεύει η περίσταση. Περιπολικά και μετανάστες στην πλατεία βικτωρίας και ειδυλλιακά κεριά στα προάστεια.

Δρόμοι σιρκουί. Κοντά ένα εκατομμύριο λιγότερα ΙΧ στην πόλη. Ο city μοιράζει ποδήλατα, όμως η ευκαιρία για το μερακλή οδηγό παραμένει σπάνια. Καταβροχθίζεις βενζίνη και νιώθεις γλυκιά ενοχή. Την Κυριακή βάζεις ζώνη και κάνεις το σταυρό σου. Έχει grand prix.

Προ πάντων αισιοδοξία. Έρευνα της Kαπα Research λέει ότι οι μισοί και πλέον έλληνες πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών. Είναι τρελοί αυτοί οι έλληνες. Καλή ανάσταση!

ΒΑΡΥ ΘΕΜΑ

Ο τύπος είχε σταματήσει το μπλε τετρακίνητό του, είχε βγει έξω με γιλέκο, κράνος και κάμερα και τραβούσε για το Reuters την επέλαση ισραελινών τανκς και απάτσι. Ένας πύραυλος (ονόματι hellfire) ανατίναξε το όχημά του και τον σκότωσε. Δεύτερος πύραυλος στόχευσε τους συναδέλφους του που έσπευσαν να τον βοηθήσουν.

Η κοινή μας κουλτούρα θεωρεί το εβραϊκό ολοκαύτωμα μέγιστη των εποχών ανθρωπιστική καταστροφή. Εύλογα, καθώς στράφηκε εναντίον δυτικών και εν καιρώ είχαμε, κυριολεκτικά, εικόνα του. Δεν καιγόμαστε για ανθρώπους που δε μας είναι οικείοι και δε λογαριάζουμε πολέμους που δε βλέπουμε.

Τέτοια εποχή τρία χρόνια πριν σκοτωνόταν στη Ράφα ο βραβευμένος βρετανός εικονολήπτης Τζέημς Μίλερ. Στρατιώτες τον πυροβόλησαν καθώς ανέμιζε μια λευκή σημαία. Ήταν με δυο συναδέλφους του. Το ντοκυμαντέρ του "Under the Veil" ήταν η πρώτη επαφή των δυτικών ΜΜΕ με την κατάσταση στο Αφγανιστάν επί ταλιμπάν.

ΝΤΟΠΑ ΕΙΝΑΙ, (ΔΕΝ) ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Και αίφνης ανακαλύψαμε το ντόπινγκ. Σε μια drug-fuelled κοινωνία της πληροφορίας και της εικόνας, μάθαμε και εμπεδώσαμε ότι ο αθλητισμός πια δε γίνεται με φυσικά μέσα, τα μούσκουλα που θρυμματίζουν τα ρεκόρ δε χτίστηκαν με αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ. (Ταρίφα ΕΣΡ: €15.000 για γκρίζα διαφήμιση.) Δηλαδή τί γίνεται με φυσικά μέσα;

Η μουσική που ακούμε έχει μεγαλώσει με απανωτά κοκτέηλ πολλών ναρκωτικών. Η εργασιακή ηθική σε corporate επίπεδο έχει σφυρηλατηθεί από τα χρυσά μωρά των κοκαϊνογιάπηδων των 90s. TV και η showbiz, αρκούντως χωμένες στα ντραγκζ, προβάλλουν συχνά ανθρώπους-πρότυπα που ντοπάρουν την ψυχή τους και διαπρέπουν. Τί να λέμε τώρα. Μέσα στο 2007 τέσσερις επίδοξοι υποψηφίοι πρόεδροι των ΗΠΑ παραδέχτηκαν ότι κάποιες παράνομες ουσίες δεν τους είναι άγνωστες. Στα γυμναστήρια της Αθήνας τα παιδιά τρυπιούνται για να φουσκώσουν και να γραμμωθούν. Το φαινομένο drug culture υφίσταται, δεν είναι μόνο λέξεις. Έχει βαθειά συνέπεια στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης.

Κι είναι ένα φαινόμενο που ποτέ δεν καταγγέλλεται συνολικά. Μόνο δημοσιοποιείται σε επίπεδο συνεπειών. Ουπς, οι αρσιβαρίστες ντοπάρονται. Ουπς, στην Πτολεμαΐδα πίνουν ό,τι βρουν και πεθαίνουν. Ουπς, ο ηθοποιός πιάστηκε στην κορινθία. Et In Arcadia Ego.

Δημοσιογραφικό κέντρο επί του θέματος χτύπησε μια Πανδώρα του Bαξεβάνη πριν λίγους μήνες ασχολούμενη με την κοκαΐνη. Οξύτερος όλων όμως ο λόγος της τέχνης.

VENI VIDI VETO

Καλησπέρα σας. Γεια σας. Πως είστε; Τις επιστολές μου τις λάβατε; Χάρηκα που μιλήσαμε προχθές. Η κυρία σας καλά; Κάνει πολύ κρύο τέτοια εποχή στην Ισλανδία; Η Ντόρα διαβίβασε τα σέβη μου στη βασίλισσα; Επί τη ευκαιρία, σας έχω αφήσει εδώ ενα βέτο. Μα τί λέτε τώρα; Μα βέβαια. Όχι, ευχαριστώ. Ω, παρακαλω. Θα είναι χαρά μου. Σαφώς. Βεβαίως. Εις το επανιδείν.

Κομάντο. Το Βουκουρέστι ήταν η μεγάλη απόδραση. Είτε το θες, είτε όχι, πρόκειται για ένα breakthrough της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η συνέπεια της απειλής και η εκτέλεση ορθά ενορχηστρωμένες. Λυπούμεθα, μπαμ και χαίρετε.

Να χαρείς ή να ανησυχήσεις που τα πράγματα έρχονται δύστοκα; Πικρή αλήθεια είναι ότι τά'χουμε απαυτώσει τελείως με τις μειονότητές μας μέσα κι έξω και εν καιρώ θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε κι από βόρεια μεριά.

Θέλουμε συνολική μεταρρύθμιση και χοντρό ρεκτιφιέ. Ωραίος ο Τσώρτσιλ, αλλά σε καιρούς ειρήνης δε φτουρούσε.

Mπόνους της ανάρτησης, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου από αμερικάνικο textbook του '18, με αγάπη: http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/boshtml/bos149.htm.

REPUBLIKA MAKEDONALDZ

Μ'αρέσει ο Economist. Αναδίδει χαρακτηριστική βρετανίλα (παρόμοιά της μόνο από βαζάκι παλαιωμένου stilton), δίνει εικόνα απ'τη σκοπιά των μετριοπαθών ατλαντιστών του πλανήτη, έχει άποψη και χιούμορ, συμβουλεύεται κατά παράδοση την ακαδημαϊκή κοινότητα και προτείνει επί του πρακτέου. Υπάρχουν φορές που υποπίπτει σε σφάλματα. Τότε, οφείλει κάθε κανείς μας να απαντά. Ίσως, κάπως έτσι:

Sir,
Regarding Not mad, not bad, just sad of March 20, though in principle your stance over the name dispute between Greece and FYR Macedonia is plausible, part of the information given is incorrect, while key political aspects of the story are missing altogether.

Contrary to what you write, during these last weeks the Greek PM and Foreign Minister have made clear that the country is willing to settle with a name that includes a "substantial" geographical qualifier, or one that "explicitly" differentiates the two peoples. In plain words, this means 'New Macedonia' would also be acceptable by Greece, whereas 'Macedonia-Skopje' would not do. Also, all alternative proposals for a new name that you mention have been suggested by UN special mediator Mr. Mathew Nimetz - neither by the countries invovled in the talks, nor by 'America', as you write.

Most notably, you do not note at all that the Greek government has lately shown a resolve to accept "Macedonia" as part of a possible name for international use for the first time in 17 years, despite the fact that - according to most recent polls - more than 70 per cent of the Greek citizens are opposed to any mention of that word as part of a name for their northern neighbour.

Σημειώσατε, το ανωτέρω (που εστάλη στο letters@economist.com) κινήθηκε εμπρός στο δρόμο που χάραξε προ εβδομάδος ο πατριώτης από το αμέρικα με την απάντησή του σε σχετικό άρθρο των NY Times.

Ουστ, Άνθιμε, Άδωνι, νομάρχη Ζορό και λοιπό σκυλολόι. Έμπαινε, e-citizen Yioutsos!

ΕΠΑΙΤΕΙΑΚΟ

Τί σου είναι αυτή η σημειωτική. Εκεί που ανέμελα πηδάς από μεταφορά σε μεταφορά, βρίσκεσαι καθισμένος στον άξονα μιας μετωνυμίας που τσούζει. Εξηγούμαι: Ανοίγεις την ιστοσελίδα του BBC, κλικάρεις σε δημοσίευμα περί του κυπριακού (τα βρετανόπουλα δεν ξεχνούν ποτέ τις πρώην αποικίες τους) και διακρίνεις στην κορυφή της σελίδας - σύμπτωση; - μπάνερ-τουριστική διαφήμιση της Τουρκίας. Βλέπεις κατόπιν ότι ενσωματώνει τρία πολιτισμικά σημεία αναφοράς: Τη μωσαϊκή βρεφοκρατούσα της αγιασοφιάς, τη ρωμαϊκή Έφεσσο και ένα ελληνιστικό(;) άγαλμα. Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι αλυσιδωτά.

Στον αντίποδα, λες, τα ελληνικά σποτάκια με τα στημένα πάρτυ και τη lifestyle εικονολογία της hip σαντορίνης παίζουν δυνατά στο CNN και επιτρέπουν μεταξύ άλλων στο Σπηλιωτόπουλο να χαίρεται την καινούρια του κρατική ΒMW - που κατά προτεραιότητα σε σχέση με τους υπόλοιπους υπουργούς έλαβε, μη και χαλάσει το ίματζ μας στους επισκέπτες του διαδόχου του ασώτου Αβραμόπουλου. Συνειδητοποιείς: Οι απέναντι διαφημίζουν, μεταξύ άλλων, πολιτισμό. Εμείς, ως επί το πλείστον - εξόν κι αν μας ξεφύγει καμιά κολώνα στο πλάνο για το ξεκόζι - χλιδές, ζιγκολίκι και κοκτέηλ. Και επεκτείνεις το διανόημα περαιτέρω. Εμείς (η δόκιμη χρήση της αντωνυμίας ελέγχεται, αλλά τέλος πάντων) αφήσαμε στους απέναντι υλικό κι εκείνοι το εκμεταλλεύονται ως δικαιούνται. Εκείνοι τί σκατά μας άφηκαν;

Παραμονές 25ης Μαρτίου που είναι, έρχεται η επιφοίτηση ως απάντηση για να δέσει το γλυκό. Μα, βεβαίως, τα λαϊκά μέρη της νοοτροπίας τους, υπόδουλοι καθώς διατελέσαμε. Στοιχεία όπως την αντίληψη "καθένας για την πάρτη του", το αξίωμα της πάσει θυσία λαδιάς και της καθ'υποχρέωση ρεμούλας, το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς, τον ωχαδελφισμό. Αυτά και πλείστα όσα άλλα, με υπόβαθρο την καχυποψία προς τους φραγκολεβαντίνους και το τουπέ του αεί αυτόφωτου συμπλεγματικού λαού - που δεν έγινε και τίποτα αν έχασε την αναγέννηση και το διαφωτισμό, αφού δεν έχει ανάγκη, διότι ο πολιτισμός, ο λόγος και η επιστήμη ρέουν στο αίμα του, ναούμ.

Κόμπλεξ στο τετράγωνο και τουρλού στο μπλέντερ, που σε περιόδους "εθνικών θεμάτων" ιδίως βγάζουν μάτι, καθώς όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει και στη μνήμη της το έθνος χαιρετά μάλλον γονατισμένο ή γονατιστό.

(Πρόταση καθαρτήριου ακούσματος προς ανάταση για το καλό της ημέρας: Σωτηρία Μπέλλου - Τα σπίτια είναι χαμηλά.)

ΤΖΑΜΠΑ MANGA

Όλος χάρη και σπιρτάδα προχθές στην τράπεζα διεπίστωσα ότι ο κατατεθειμένος μισθός μου του προηγούμενου μήνα ψιλο-υπολειπόταν του νορμάλ. Τηλεφώνησα στο μαγαζί για εξηγήσεις. "Λόγω απεργίας", ερμήνευσε νεαρά τις. Γυάλισε το μάτι μου. Σήμερα, απέργησα πάλι. Κι ας ευλογώ μια πρώτη νομοθετική προσπάθεια να συμμαζευτούν τα ασφαλιστικά ασυμμάζευτα. De facto αναγκάζομαι να απεργήσω, άλλως δακτυλοδεικνύομαι. Θέλοντας και μη, στερούμαι πόρων και δημιουργικής ικανοποίησης δια της εργασίας μου.

Δε με κόφτουν τα λεφτά (λέμε τώρα). Με κόφτει η ανελευθερία. Είμαι της ατομικής ευθύνης και όχι των συλλογικών αυνανισμών. Και διά του λόγου το αληθές, καθώς λογίζω την εργασία δικαίωμα, διατυπώνω πρόταση: Όταν τα ΜΜΕ απεργούν, ας δύναται όποιος το επιθυμεί να εργάζεται και να καταθέτει το ημερομίσθιό του υπέρ φιλανθρωπικών σκοπών (έτσι, για να μη μας πούνε τσίπηδες τα συνδίκαλιστ ντογκς). Να δούμε τότε ποιοι είναι συνειδητοί απεργοί και πόσοι είναι εκείνοι που τους παίρνει η μπάλα.

Κι αφού πιάσαμε τις προτάσεις, ιδού άλλη μία. Το τζαπάν-τζαπόν ΥΠΕΞ ανακοίνωσε σήμερα την αναγόρευση γάτου-καρτούν (του doreamon, για όποιον κατέχει από anime-manga) σε επίσημο πρεσβευτή της χώρας, με χαρτοφυλάκιο πολιτιστικής διπλωματίας. Μεσούσης της γκραν-γκινιόλ διαπραγμάτευσης μετά της Ανεξάρτητης Λαϊκής Συνταγματικής Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Άνω Νέας Μακεδονίας-Σκόπια, ας αναθέσουμε κι εμείς καθήκοντα διαπραγματευτή στον Καραγκιόζη.

Τουρκογενής φιγούρα με τσαγανό και χιούμορ, βαλκάνιος καταφερτζής, κομματάκι βλακάνιος ενίοτε αλλά ψημένο λαμόγιο, πτωχός και πολυμήχανος, οσφυοκάμπτης γενικά πλην αγέρωχος ως ψυχοπαθής όταν τα παίρνει στο σκαλπ, με εντυπωσιακό ιστορικό επιτυχιών against all odds, πόσο πιο μούσκεμα απ'όσο τα έχουμε καταντήσει δια των πολιτικών μισό αιώνα τώρα μπορεί να τα κάνει;

ΠΥΞ ΒΛΑΞ

Μέχρι τώρα ήταν ειδήσεις. Δηλαδή γνώση διαμεσολαβημένη και περί τρίτων πληροφορία. Χρήστης WC στον Άγιο Στέφανο πυροβόλησε προ εβδομάδων άνδρα που παραβίασε το αποχωρητηριακό του άσυλο δίχως να χτυπήσει την πόρτα. Ύστερα, τις προάλλες, οδηγός σκότωσε με πιστόλι επιβαίνοντα οχήματος που τον προσπέρασε επί της Αχαρνών. Τα ακούς στο ραδιόφωνο, σταυροκοπιέσαι και συνεχίζεις τη μέρα σου.

Εντούτοις, κάποτε η τάση παρεισφρύει στην άμεσα αισθητή πραγματικότητα. Φίλη (κολλητή, που λέμε) διασχίζουσα διάβαση της Β. Σοφίας τόλμησε σήμερα μεσημέρι να θίξει τον εγωισμό ταξιτζή επικινδύνως κοκκαλώσαντα στο μέσο της διαγράμμισης. Αποτέλεσμα: Ο επαγγελματίας αυτοκινητιστής εξήλθε του οχήματος και εν ψυχρώ κατέφερε γροθιά στην υπέροχη γαλλική μύτη της, που τώρα είναι μπλε.

Για τους φιλοπερίεργους, σημειώνω ότι ο δράστης βρίσκεται επί του παρόντος στο κρατητήριο - ευτυχώς για τον ίδιο διότι ο πατήρ της εν λόγω φίλης έχει θητεύσει στους αμερικανούς πεζοναύτες και οπλοφορεί. Όμως τούτα είναι δευτερεύοντα. Αυτό που με συνθλίβει ερωτηματικά είναι: ΕΧΟΥΜΕ, ΩΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΣΤΙΚΟ ΤΣΟΥΡΜΟ, ΤΡΕΛΛΑΘΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ;

Πάω να ξεθάψω το ρόπαλο του baseball, διότι πρέπει να μπω στο αυτοκίνητο και να κατέβω στην πλησιέστερη αγορά ώστε ν'αλλάξω κινητό. Όχι ότι το χρειάζομαι, αλλά δε μου πάει καρδιά ν'αφήσω την επιδότηση συσκευής πεσκέσι σε καμία Deutsche Telekom.

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ

Οποιαδήποτε μορφή νόμιμης συμβίωσης, πλην της εις γάμον κοινωνίας, συνιστά μορφή πορνείας. Τάδε απεφάνθη η διαρκής ιερά σύνοδος εν ελλάδι, εν έτει 2008.

Αν έχεις το θεό σου, εξανίστασαι. Θες να βουτήξεις το μανουάλι και να κάνεις το τέμπλο λαμπόγυαλο (σημ: μόνον εφόσον είναι κατασκευής από το '60 και δώθε, ήτοι τεχνοτροπίας νήο-χελλένικ εκκλεζιάστικ-κιτς - άλλως το ξηλώνεις και το παίρνεις σπίτι όπου θα πηγαίνει τρέλα στο λίβινγκ ρουμ δίπλα στον ιακωβίδη, το μόραλη, τη φλατσκρην και τη συλλογή από πίπες). Επίσης, θες να κρεμάσεις τον φλύαρο καντηλανάφτη ανάποδα από τον πολυέλαιο και να σταυρώσεις α λα άγιο ανδρέα χιαστί ποδανά την κυρά-κούλα την άσχημη - που κάθε ναός διαθέτει για να γυαλίζει το παγκάρι και να κρώζει σα χήνα στουμπωμένη καλαμπόκι σε συλλαλητήρια. Μετά, ζητάς επιτακτικά ένα χωρισμό κράτους εκκλησίας μπας κι έρθει το παπαδαριό (που ο έλλην πολίτης πληρώνει, το θεό τους μέσα) στα ίσια του.

Αν δεν τον έχεις (το θεό σου μέσα), χέστηκες. Αφορίζεις την εκκλησία ως απαρχαιωμένο θεσμό (που βοήθησε εντούτοις στην παλιγγενεσία και τη δημιουργία του βασιλείου της ελλάδος, το οποίο μέσα από πολέμους, πραξικοπήματα και εμφυλίους εξέβαλε κακήν κακώς στην ελληνική δημοκρατία) και ξεμπερδεύεις. Βολικό πράγμα η έλλειψη πνευματικότητας εν ελλάδι, εν έτει 2008. Οριακά βολικότερο κι απ΄τις παρενθέσεις στο γραπτό λόγο εν καιρώ βιασύνης.

Κι επειδής όντως βιάζομαι, ότι η μέρα της κρίσεως γοργά πλησιάζει (τα'πε κι ο γκρηνσπαν), πα' να βάλω μπλέιζερ με μανδηλάκι και ασορτί γραβάτα και να συμφάγω στο μπλου-πάιν μετά της βιβλικής πόρνης που ο μεσσίας ηράσθη. Διότι εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης - κι ως γνωστό: ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι ελεήσουμε.

Σαββατογ@%ημένος

Μην είμαι εβραίος (το θρήσκευμα) και δεν το ξέρω; Διαχρονικά, συχνά-πυκνά το Σάββατο δεν κάμνω κάτι το κατ'εξοχήν ενεργητικό. Κοιμάμαι, διαβάζω, σερφάρω, χαζεύω (τηλεόραση), για αγορές ούτε λόγος. Πρέπει να ξημερώσει Κυριακή ούτως ώστε συναισθηματικά και πρακτικά να δραστηριοποιηθώ εκ νέου, το σπίτι να με χάσει, να μπω στ'αμάξι, να μην αργώ.

Γνώσεις της (χθεσινής πλέον) ημέρας: Ένα βουνό έσκασε έξω απ'τα Τίρανα πάνω στην εισήγηση του Καστανίδη περί αυτοδύναμου ΠΑΣΟΚ κι ένας οδηγός TIR πήγε κι έπεσε σε intercity. Αυτά τα καινούρια τραίνα θέλουν ευχέλαιο. Επίσης, διαβάζοντας Καστανέδα ο άνθρωπος δύο τινά παθαίνει. Ορέγεται ψυχότροπα ναρκωτικά και εχθρεύεται όσους τον γνωρίζουν. Για να τριτώσει το κακό τα βάζει και με τις συνήθειές του.

Έτσι, πλήττω στην ιδέα της αναπόφευκτης αυριανής κατάδυσης στα κυριακάτικα φύλλα. Καθώς ανοίγω τα περτικαλιά χαρτιά πρώτα-πρώτα αναδύεται εσχάτως μια μυρουδιά σάπιας οικονομίας, μια ποδαρίλα-μασχαλίλα συνωστισμού επί του πλανήτη κι ένα πατσουλί ανατολικοευρωπαίας (ναι, υπάρχει ακόμα "ανατολική" ευρώπη) rent-a-γκόμενας, που κόκκαλο τις χημικές ορμές ολιγάρχη μεγιστάνα κάποιας αναπτυσσόμενης χώρας υπηρετεί προς άγρα βιζόν.

Μετά τα περτικαλιά και τα πολιτικά, τα ένθετα "τέχνες-κοινωνία-γράμματα" έρχονται σα ρεπορτάζ δήμητρας γκουντούνα στο καπάκι είδησης περί συμφωνίας οζάλ-παπανδρέου στο νταβός. Πιφ. Θυμήθηκα τη δεκαετία του '80 και ξενέρωσα. A propos, εργάζομαι σ'ενα full-potential ραδιόφωνο με καταπληκτικό κόσμο και playlist από καμιά χιλιάρα άσματα, αρκετά εκ των οποίων έχουν ψοφήσει δυο δεκαετίες τώρα και δεν το'χουν πάρει γραμμή.

Μου τη δίνουν οι γραμμές. Αύριο θα αναγνώσω Friedman και καλή Κυριακή να'χομε.

ΑΣΦΑΛΙ(Σ)ΤΙΚΟ

Κελεύει ουν ο ΣΥΡΙΖΑ: Κυκλώσατε το κοινοβούλιο αιτούμενοι της απόσυρσης του ασφαλιστικού. Μα αυτό που συμβαίνει είναι, ακριβώς, η απόσυρση του ασφαλιστικού. Δίνουμε το παλιό, όσο προλαβαίνουμε, για να πάρουμε καινούριο, καταλυτικό. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τον αγωνιζόμενο έλληνα, που τα άκρα και τα μπούτια του ακολούθως μπλέκει. Χαρακτηριστικά, το σύνθημα του τοίχου των εξαρχείων, που υπογράφεται απ'το Α με το αστροπελέκι, αποτελεί ρήση του αμετανόητου Πατακού. Χουντική η ρήση γαρ: "Δεν μπορώ να τετραγωνίσω τον κύκλο, αλλά μπορώ να κυκλώσω το τετράγωνο."

Έστω. Ημέρα της ασυγχρόνιστης τηλεμετάδοσης του πολιτικού ηγέτη σήμερις και γιορτάστηκε με πανηγυρικό τρόπο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δύο καραμανλήδες με ένα δευτερόλεπτο διαφορά (Το MEGA προηγείτο του ANT1) είχε την ευκαιρία να απολαύσει ο πολυοθονούχος τηλεθεατής το απόγευμα, πριν συντονίσει τις οθόνες του σε CNN και CNBC αντίστοιχα για να ιδεί το αυτό θέαμα με πρωταγωνιστή τον πλανητάρχη. Σα να βλέπεις live με slow motion ταυτόχρονα. Φαντασμαγορικά οξύμωρο.

Αποκάλυψη τώρα: Οι μεταδόσεις που μας πωλούνται ως απ'ευθείας δεν είναι ζωντανές. Όλα έχουν βιντεοσκοπηθεί εκ των προτέρων. Μάλιστα, έχουν γυριστεί εναλλακτικές σκηνές για κάθε γεγονός και παίζουν ανάλογα με την εξέλιξη των υπόλοιπων προβολών. Αν κάτι ξεφύγει άθελα και βγει αέρα λαθεμένα, του φλουτάρουν την εικόνα, ρίχνουν κι ένα μουσικό θέμα από πίσω και το λένε σάτιρα, ή επιστημονική φαντασία.

Μην το πείτε στους σχολιαστές της επικαιρότητας. Οι ευμενώς ατροφικές υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης του ΕΣΥ δεν θα άντεχαν το βάρος τόσων επάλληλων ψυχολογικών καταρρεύσεων.

ΧΟΤ ΠΑΡΤΥ-ΝΤΟΓΚ

Για το ονόρε. Γι'αυτό τα κάνεις όλα. Ενώ το θέμα είναι τα λεφτά. Αυτοί οι αχρείοι φερόμενοι ως αρχαίοι ημών πρόγονοι επίτηδες ψευδή γνωμικά διέσπειραν. Για να μην προκόβουν όλοι. Διότι το κλαμπ είναι πριβέ. Ακούς εκεί, "το χρήμα πολλοί εμίσησαν - τη δόξα ουδείς". Πίπες. Κι άπαξ και καταρρέει κι η παράδοση, δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν πια.

Μόνο οι συνδικαλιστές στη χώρα τούτη κρατούν τη δάδα της μυστικής των ολίγων γνώσης ζωντανή. Το ξέρει καλά πρώτος ο πρόεδρος Παππούλης που τους δέχθηκε σήμερις περιποιώντας τους τιμές. Το θέμα είναι τα λεφτά. Κυρίως αν δεν έχεις φράγκο. Αλλά κι όταν ακόμα προάγεσαι και διαφεντεύεις τομέα ΔΕΚΟ ως καλό κομματόσκυλο του πολέμου σε τοπικές και κλαδικές εκπαιδευμένο. Μόνο ο Πολυζωγόπουλος πρόδωσε το συνάφι. Αυτός πήγε για τη δόξα. Έγινε βουλευτής. Πλην έστι δίκης οφθαλμός: Ο καλός Θεός που όλα τα βλέπει τον έριξε στο ΠΑΣΟΚ.

Ανακοίνωση: Παρακαλούνται οι χοτντογκατζήδες, οι μαλλιτησγριάδες και πλείστοι όσοι άλλοι πλανόδιοι μικροπωλητές που συνωστίζονται πέριξ του "ταε-κβον-ντο" να συμμερίζονται την οικονομική δυστοκία του κινήματος και να πωλούν τα είδη τους σε συμφέρουσες για τους συντρόφους συνέδρους τιμές. Ειδάλλως, θα καταγγελθούν ως λαϊκιστικοί ακτιβιστές.

ΤΕΣΤ: ΕΝΑ-ΔΥΟ (οι τρεις εξι)

Τεστ. Ένα - δύο (οι τρεις έξι).

Περιμένω τον Τσίπρα να εμφανιστεί ως θείο βρέφος στα μετόπισθεν της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως μάχιμος δεκανέας με ξιφολόγχη στο στόμα και σαφείς διαταγές δολιοφθοράς των αντιπάλων θέσεων. Περιμένω μετά την αναγούλα που θα μου έρθει στην αναπόφευκτη όψη του επιχαίροντα λαϊκιστή Λαζόπουλου. Περιμένω μια κυβέρνηση που θα ασκήσει την υποχρέωση της εξουσίας δίχως φοβικά σύνδρομα μητσοτακικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και αυτοανάλωση σε διηνεκείς εκλογικούς σχεδιασμούς. Περιμένω τον Σουφλιά να αποσώσει το μάσημα μπαγιάτικων κουραμπιέδων ιωσηφίδη που του έμειναν από τα χριστούγεννα και να δώσει εντολή επικοινώνησης του χωροταξικού. Περιμένω κατόπιν η ιδιωτική πρωτοβουλία να στήσει γλέντι και χορό προς τιμήν των ΑΠΕ. Δεν περιμένω τα παραπάνω με ανυπομονησία, ούτε προσμονή.

Επί τη ευκαιρία, ζητείται ανεμογεννήτρια επί πλατφόρμας απομεμακρυσμένης στο μέσο του πελάγου φυτεμένης, αθόρυβη και πλησίον δώματος δικτυωμένου με δορυφορικό internet, πιάτο, κουταλομαχαιροπίρουνα και υπηρεσία catering (και όχι κέτεριγκ) που με ταχύπλοο θα παραδίδει τρις εβδομαδιαίως σπιτικές νοστιμιές στον μονάζοντα ένοικο και την καλλιτέχνιδα αυτού παλλακίδα. Στο μεταξύ, εκκινώ τακτικές μεταδόσεις διανοημάτων και συνειρμικού λόγου δια του διαδικτυακού μέσου.