Καλησπέρα σας. Γεια σας. Πως είστε; Τις επιστολές μου τις λάβατε; Χάρηκα που μιλήσαμε προχθές. Η κυρία σας καλά; Κάνει πολύ κρύο τέτοια εποχή στην Ισλανδία; Η Ντόρα διαβίβασε τα σέβη μου στη βασίλισσα; Επί τη ευκαιρία, σας έχω αφήσει εδώ ενα βέτο. Μα τί λέτε τώρα; Μα βέβαια. Όχι, ευχαριστώ. Ω, παρακαλω. Θα είναι χαρά μου. Σαφώς. Βεβαίως. Εις το επανιδείν.Κομάντο. Το Βουκουρέστι ήταν η μεγάλη απόδραση. Είτε το θες, είτε όχι, πρόκειται για ένα breakthrough της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η συνέπεια της απειλής και η εκτέλεση ορθά ενορχηστρωμένες. Λυπούμεθα, μπαμ και χαίρετε.
Να χαρείς ή να ανησυχήσεις που τα πράγματα έρχονται δύστοκα; Πικρή αλήθεια είναι ότι τά'χουμε απαυτώσει τελείως με τις μειονότητές μας μέσα κι έξω και εν καιρώ θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε κι από βόρεια μεριά.
Θέλουμε συνολική μεταρρύθμιση και χοντρό ρεκτιφιέ. Ωραίος ο Τσώρτσιλ, αλλά σε καιρούς ειρήνης δε φτουρούσε.
Mπόνους της ανάρτησης, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου από αμερικάνικο textbook του '18, με αγάπη: http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/boshtml/bos149.htm.
1 σχόλιο:
Πάμε ρε Ελλαδάρα!! χαχχαχ
Δημοσίευση σχολίου