ΝΤΟΠΑ ΕΙΝΑΙ, (ΔΕΝ) ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Και αίφνης ανακαλύψαμε το ντόπινγκ. Σε μια drug-fuelled κοινωνία της πληροφορίας και της εικόνας, μάθαμε και εμπεδώσαμε ότι ο αθλητισμός πια δε γίνεται με φυσικά μέσα, τα μούσκουλα που θρυμματίζουν τα ρεκόρ δε χτίστηκαν με αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ. (Ταρίφα ΕΣΡ: €15.000 για γκρίζα διαφήμιση.) Δηλαδή τί γίνεται με φυσικά μέσα;

Η μουσική που ακούμε έχει μεγαλώσει με απανωτά κοκτέηλ πολλών ναρκωτικών. Η εργασιακή ηθική σε corporate επίπεδο έχει σφυρηλατηθεί από τα χρυσά μωρά των κοκαϊνογιάπηδων των 90s. TV και η showbiz, αρκούντως χωμένες στα ντραγκζ, προβάλλουν συχνά ανθρώπους-πρότυπα που ντοπάρουν την ψυχή τους και διαπρέπουν. Τί να λέμε τώρα. Μέσα στο 2007 τέσσερις επίδοξοι υποψηφίοι πρόεδροι των ΗΠΑ παραδέχτηκαν ότι κάποιες παράνομες ουσίες δεν τους είναι άγνωστες. Στα γυμναστήρια της Αθήνας τα παιδιά τρυπιούνται για να φουσκώσουν και να γραμμωθούν. Το φαινομένο drug culture υφίσταται, δεν είναι μόνο λέξεις. Έχει βαθειά συνέπεια στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης.

Κι είναι ένα φαινόμενο που ποτέ δεν καταγγέλλεται συνολικά. Μόνο δημοσιοποιείται σε επίπεδο συνεπειών. Ουπς, οι αρσιβαρίστες ντοπάρονται. Ουπς, στην Πτολεμαΐδα πίνουν ό,τι βρουν και πεθαίνουν. Ουπς, ο ηθοποιός πιάστηκε στην κορινθία. Et In Arcadia Ego.

Δημοσιογραφικό κέντρο επί του θέματος χτύπησε μια Πανδώρα του Bαξεβάνη πριν λίγους μήνες ασχολούμενη με την κοκαΐνη. Οξύτερος όλων όμως ο λόγος της τέχνης.