Ρησπέκτ στον αθηναίο του 6ου δημοτικού διαμερίσματος. Ζει φρακαρισμένος σε λίγες δεκάδες τετραγωνικά και στριφογυρνάει δις καθημερινά μέσα στη μπόχα τρία τέταρτα για να παρκάρει εκεί που θα του κάνουν ζημιά στο αμάξι. Μηδέν πράσινο, ελάχιστες πλατείες. Σε μια απ'αυτές ο εντεκάχρονος Κωνσταντίνος, εγγονός της κυρίας που εγκαταστάθηκε στην περιοχή τη χρυσή δεκαετία του '60, είναι μειονότητα, χαμογελάει και λέει μόνο ότι τον ενοχλούν τα σκουπίδια. Πιο κει στέκονται οι Ζαν και Νταβίντς (φωτο) - από Μπουρκίνα Φάσο και Ακτή Ελεφαντοστού αντίστοιχα. Όταν έχει μεροκάματο, δουλέυουν οικοδομή. Βρίσκουν τους Έλληνες κλειστούς κι έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα. Που δεν έχει ένας Πολωνός, που του λες dobre και χαίρεται. Αυτός παίρνει μεροκάματο 65 ευρώ, βγαίνει απ'το φουρνάρικο και υποστηρίζει την πρωτομαγιά. Στο μαγαζί είναι η Εύα. Είναι η κόρη της Αριστέας που τ'ανοίγει απ'τα χαράματα. Από φέτος οι ξένοι πελάτες είναι πλειονότητα. Παίρνουν ψωμί και το θέλουν
φρέσκο. Μια ξανθιά σπηντάτη τριαντάρα δίπλα στη στάση του τρόλεϋ αγοράζει στολίδια απ'τον πάγκο του Μανσούρ. Δίπλα έχει και ντένιμ. Αυτή δε λέει από πού είναι (πιθανόν Αλβανία λόγω προφοράς), πάει στο σούπερ μάρκετ και θέλει άντρα. Αυτός είναι απ'το Μπαγκλαντές, δόξα τω Θεώ, καλή του φαίνεται η Ελλάδα κι οι Έλληνες καλοί. Τα παιδιά του πάνε σχολείο εδώ, στο όγδοο, που σχεδιάστηκε ως πρότυπο γυμνάσιο τη δεκαετία του '30 (βλ. εικόνα 2). Σχολείο εδώ πηγαίνει και ο εννιάχρονος Ρέι, από τα Τίρανα, που παίζει ζωηρά μπάλα στις πλάκες δίπλα στο ξερό συντριβάνι διότι είναι οχτώ μήνες στην Ελλάδα κι οι γονείς του είναι χαρούμενοι. Ο Πέτρος-που-όλοι-φωνάζουν-Πήτερ τριγυρνάει στα πέριξ της πλατείας Καραμανλάκη. Στα εβδομήντα, με φθαρμένο κουστούμι, ένα δρόμο απ'το ημιυπόγειό του, μνημονεύει κάτι γεροντάκια, τους Παραγουάϊος. Ήρθαν μετά τον πόλεμο, την εποχή του μπελ κάντο, απ'τη λατινική Αμερική. Παίζουν ακόμα μια φορά τη βδομάδα χωμένοι κάπου στον τσιμεντότοπο την οδού Κεφαλληνίας.
Ρησπέκτ στον αθηναίο του 6ου δημοτικού διαμερίσματος. Ζει φρακαρισμένος σε λίγες δεκάδες τετραγωνικά και στριφογυρνάει δις καθημερινά μέσα στη μπόχα τρία τέταρτα για να παρκάρει εκεί που θα του κάνουν ζημιά στο αμάξι. Μηδέν πράσινο, ελάχιστες πλατείες. Σε μια απ'αυτές ο εντεκάχρονος Κωνσταντίνος, εγγονός της κυρίας που εγκαταστάθηκε στην περιοχή τη χρυσή δεκαετία του '60, είναι μειονότητα, χαμογελάει και λέει μόνο ότι τον ενοχλούν τα σκουπίδια. Πιο κει στέκονται οι Ζαν και Νταβίντς (φωτο) - από Μπουρκίνα Φάσο και Ακτή Ελεφαντοστού αντίστοιχα. Όταν έχει μεροκάματο, δουλέυουν οικοδομή. Βρίσκουν τους Έλληνες κλειστούς κι έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα. Που δεν έχει ένας Πολωνός, που του λες dobre και χαίρεται. Αυτός παίρνει μεροκάματο 65 ευρώ, βγαίνει απ'το φουρνάρικο και υποστηρίζει την πρωτομαγιά. Στο μαγαζί είναι η Εύα. Είναι η κόρη της Αριστέας που τ'ανοίγει απ'τα χαράματα. Από φέτος οι ξένοι πελάτες είναι πλειονότητα. Παίρνουν ψωμί και το θέλουν 
φρέσκο. Μια ξανθιά σπηντάτη τριαντάρα δίπλα στη στάση του τρόλεϋ αγοράζει στολίδια απ'τον πάγκο του Μανσούρ. Δίπλα έχει και ντένιμ. Αυτή δε λέει από πού είναι (πιθανόν Αλβανία λόγω προφοράς), πάει στο σούπερ μάρκετ και θέλει άντρα. Αυτός είναι απ'το Μπαγκλαντές, δόξα τω Θεώ, καλή του φαίνεται η Ελλάδα κι οι Έλληνες καλοί. Τα παιδιά του πάνε σχολείο εδώ, στο όγδοο, που σχεδιάστηκε ως πρότυπο γυμνάσιο τη δεκαετία του '30 (βλ. εικόνα 2). Σχολείο εδώ πηγαίνει και ο εννιάχρονος Ρέι, από τα Τίρανα, που παίζει ζωηρά μπάλα στις πλάκες δίπλα στο ξερό συντριβάνι διότι είναι οχτώ μήνες στην Ελλάδα κι οι γονείς του είναι χαρούμενοι. Ο Πέτρος-που-όλοι-φωνάζουν-Πήτερ τριγυρνάει στα πέριξ της πλατείας Καραμανλάκη. Στα εβδομήντα, με φθαρμένο κουστούμι, ένα δρόμο απ'το ημιυπόγειό του, μνημονεύει κάτι γεροντάκια, τους Παραγουάϊος. Ήρθαν μετά τον πόλεμο, την εποχή του μπελ κάντο, απ'τη λατινική Αμερική. Παίζουν ακόμα μια φορά τη βδομάδα χωμένοι κάπου στον τσιμεντότοπο την οδού Κεφαλληνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου