ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ, ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ

Η Ουκρανία έχει τελευταία την τιμητική της. Από τη μία, το επιμολυσμένο λάδι. Ο πρώην σιτοβολώνας της ΕΣΣΔ παράγει τόσο πολύ, που το αποθήκευε σε δεξαμενές πετρελαίου και τάνκερ. Από την άλλη, η πλαστική μελαχρινή μπάρμπι, που η χώρα της πορτοκαλί επανάστασης έστειλε στη Eurovision και η οποία ψηφίστηκε από τους τηλεθεατές ανά την ήπειρο δεύτερη - την καταμάχησε ο σφίχτης, αλλήθωρος, bisexual Ρώσος παγωτατζής.

Επειδή το θέμα με το ηλιέλαιο είναι σκάνδαλο πανευρωπαϊκό, διερωτάται κανείς αν ο ευρωπαίος έχει φυράνει πια τελείως. Μα καλά, πολιτικό κριτήριο μηδέν; Είπαμε, θελκτικά τα πλαστικά ελέη της Ουκρανής τραγουδιάρας, αλλά να ψηφίζεις αυτόν που πήγε να σου δηλητηριάσει το παιδί; Βέβαια, από την άλλη, ποιος θα σταματήσει τον Γεωργιανό από το να στηρίξει τον συνυποψήφιό του στο ΝΑΤΟ; Ποιος θα πει στον Πολωνό, το Λετονό και πλείστους όσους άλλους να μην ψηφίσουν τη χώρα που κάθεται στο λαιμό του Πούτιν (και μετά να ψηφίσουν και τη Ρωσία, προς επικύρωση της σχιζοφρένειας του ζητήματος); Όμως με ποιο σκεπτικό πάνε τα Τρίκαλα (Θεσσαλίας ή Κορινθίας) και ρίχνουν Κίεβο δαγκωτό;

Αξίζει να βλέπει κανείς Eurovision για να παραμένει ενήμερος περί του πώς διαμορφώνεται ο πολιτισμικός ιστός της γηραλέας μας ηπείρου. Για να συνειδητοποιεί ότι η ρήση του Ράμσφελντ περί «παλαιάς» και «νέας» Ευρώπης έχει μια κάποια βάση. Στα ανατολικά υπάρχει όντως ένα, λίγο έως πολύ, ομόθυμο μπλοκ. Που, βεβαίως, σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού αλληλοψηφίζεται. Διότι τα κεφάλαια της δυτικής Ευρώπης δε μπορούν να αγοράσουν τα κουκιά του Κόζιτσε, του Κάουνας, του Κίσιναου, της Κρακοβίας.

Το μπλοκ αυτό έχει σαφή ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η εικόνα μιλάει εύγλωττα και δυνατά. Για τις νέες γενιές των πρώην κομμουνιστών ο υλισμός, ο καταναλωτισμός και η μόδα έχουν γίνει θρησκεία. Το (μη ηθελημένο) κιτς βασιλεύει. Το σώμα άρχει – σε διόλου επικούρειο επίπεδο. Παράδειγμα που τα λέει όλα: Στη Λιθουανία, σε τοπική ντίσκο επαρχιακής πόλης διοργανώθηκε πρόσφατα διαγωνισμός σεξουαλικής προσομοίωσης με έπαθλο μια ψηφιακή κάμερα. Ιδού και το σχετικό βίντεο που φίλος από το βορρά έστειλε στον υποφαινόμενο. Φρίξτε μαζί μας.

Κι ύστερα, έχεις τη διοργανώτρια European Broadcasting Union, που κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να κρατήσει την πολιτική μακριά από τα τραγούδια. Που κόβει τους αρχικούς στίχους της Σερβίας και αβαντάρει μια τυφλή Γεωργιανή - που προφανώς δε βλέπει, διότι θα καταλάβαινε ότι στη χώρα της το peace will come ακούγεται σαν ανέκδοτο. Σημειωτέον, ότι η EBU κάποτε επέτρεπε στη Μαρίζα Κωχ να τραγουδά για την Κύπρο (εδώ ο στίχος που τσακίζει κόκκαλα - thanx biafra). Σήμερα, ψειρίζει κάθε συμμετοχή, μη και χαλάσει το consensus της μπούρδας και του χάχανου.

Βέβαια, κάποτε ο διαγωνισμός γινόταν σε θέατρα και συναυλιακούς χώρους, με ορχήστρες, εναλλασσόμενους μαέστρους και σολίστες. Με κοινό καθιστό που χειροκροτούσε, δεν κορυβαντιούσε. Χωρίς μαζικές υστερίες και playback. Και τότε υπήρχε ελαφρότητα, αλλά ήταν ανεκτή. Και σίγουρα δεν ήταν αυτή η εμετικά απολιτίκ σαχλοκουδουνίαση που καθηλώνει πια σε ετήσια βάση την Ευρώπη μπροστά στις τηλεοράσεις.

Ας είναι. Αν είναι να κρατήσει κανείς κάτι θετικό από το showbiz δρώμενο του σαββατόβραδου, ας πει εύγε στην Κροατία με τους tangueros παππούδες της και μπράβο στη Νορβηγία που δίδαξε στυλ. Ας επισημάνει τις συμμετοχές Γαλλίας και Ισπανίας που ανοιχτά λοιδόρησαν το όλο θέμα. Κι επειδή ως άνθρωποι έχουμε τις αδυναμίες μας, ας γίνει μια αναφορά στο δροσάτο κορίτσι της Αρμενίας με το million dollar μουτράκι. Σέβας, τέλος, στον Αλέξη Κωστάλα, την ενσάρκωση του επιπέδου και της ευγένειας. Κατά τα άλλα, οχετός. Και του χρόνου.