IN THE NAME OF GEORGIE BEST

Μακρά ανάπαυλα, πλην ουκ εν τω πολλώ το ευ. Εκτός αν παίζεις μπάλα και σε κόφτουν τα τέρματα. Ή αν ηγείσαι κόμματος εξουσίας (και καλά) και βλέπεις την κοινοβουλευτική σου ομάδα να αδυνατίζει κάθε που γίνονται εκλογές. Ή αν είσαι στριπτιτζού και πληρώνεσαι με ποσοστά επί της κατανάλωσης. Τρία τυχαία παραδείγματα.

Κι αν με τους σεισμούς και την κουλαμάρα του Νικοπολίδη οι εξελίξεις στη χώρα προβάλλουν μελανές, υπάρχουν αχτίδες αισιοδοξίας και λόγοι για να χαμογελά κανείς. Να, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ. Επιτέλους ξαναβρίσκει το ερωτικό του προφίλ - αυτό που είχε ταφεί μαζί με τον πρόεδρο και ιδρυτή του κινήματος. Διάχυτος ο ερωτισμός στην επιστολή Γιώργου προς Σημίτη. Αντρίλα και πάσης Ελλάδος. Η ξήγα του ώριμου κερατά, του μουστάκια άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ, του μεγαλόθυμου black label αρσενικού που πατά γερά στα πόδια του και αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στην υπό διάλυση οικογένεια. Άσε τον (εκάστοτε) Τσιούτσια να αναλύει όπως θέλει. Η αληθινή ανάγνωση είναι εδώ:

"Ακου δω, γύναιο. Περάσαμε καλά και μ'έφτιαξες μια-δυο φορές στο παρελθόν, αλλά το θέμα μπούκωσε πια. Κι επειδή παπάρας δεν είμαι και βλέπω ότι έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και μου τα φοράς σε κάθε ευκαιρία κι όποτε έχουμε κόσμο στο σπίτι είτε λείπεις είτε με ξεφτυλίζεις, μαζεψέ τα και δρόμο. Τα παιδιά θα τα κρατήσω εγώ μαζί μου στο σπίτι. Κι επειδή άμα ζητήσω διαζύγιο θα σου πάρω και τα στρινγκ, κοντολιόδεντρο, άμε στα τσακίδια και λέγε στις κότες τις φιλενάδες σου ότι είμαστε σε διάσταση. Γκέγκε; Αυτά και ουρτ, τρώγλη. Φιλικά, Γιώργος."

Μετά το Γκουσγκούνη, άντρας τέτοιος δε ματαπέρασε από τον τόπο τούτο. Πλάσανε μαλλί κι οι παλικαράδες της εθνικής και κατουρηθήκανε πάνω τους. Τί να βγούνε να κάνουνε στο χόρτο που να πλησιάσει έστω το μεγαλείο του Γιωργάκη; Με πρώτο και καλύτερο τον αρτινό προρτιέρο, σαστισμένοι, αλλού πατουσαν κι αλλού βρισκόντανε. Βουρλιζόταν ο Γερμανός στον πάγκο - μάταια. Ο Καραγκούνης είχε φάει κόλλημα να ζήσει το replay του πρώτου γκολ του 2004, ο Γκέκας ανέμιζε τη χαίτη του, ο Τοροσίδης με το που περνούσε τη σέντρα πάσαρε στο κενό, ο Δέλλας έπαιζε κουτσό, ο Μπασινάς τον Ράσελ Κρόου στο Captain and Commander, ο Ιούδας βουτούσε υπέροχα.

Δω που τα λέμε, αναμενόμενο ήταν το κάζο. Προκαλώ όποιον μπορεί να παραθέσει περίπτωση εθνικού αθλητικού συγκροτήματος που πήγε κάπου με τις προσδοκίες του έθνους στις αποσκευές και γύρισε με τη νίκη. Κάθε μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού στα μουλωχτά έγινε. Τρανό παράδειγμα το μουντομπάσκετ του '06. Με το που φάγανε τα παιδιά του Γιαννάκη την Team USA κι άρχισαν στην Ελλάδα οι υπερβολές των δημοσιογράφων εκείνων που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αυνανοταρατατζούμ, το παιχνίδι στον οξυδερκή οφθαλμό φάνηκε πως είχε χαθεί από χέρι.

Για το μέλλον, ένας μπούσουλας για να μην απογοητεύεται ο κοσμάκης: Όσο περισσότερους σπόνσορες έχει μια εθνική, τόσο χειρότερα πηγαίνει. Όσο περισσότερες εταιρίες βγάζουν διαφημίσεις σχετικές με κάποιο άθλημα, τόσο πιο χάλια θα παίξει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο σχετικό προσεχές τουρνουά. Ή, όπως θα σου πει κι ο τελευταίος ΠΑΣΟΚτζής, όσο πιο πολλή φανφάρα πέσει στην αρχή μιας σχέσης, όσο πιο ακριβό είναι το δαχτυλίδι και όσο πιο πολλά φλας το απαθανατίσουν, τόσο πιο πικρός και βέβαιος θα είναι ο εν καιρώ χωρισμός.