this is CITY!

Οι τριακόσιοι έχουν σφάξει τον κήρυκα του Ξέρξη, έχουν πει "μολών λαβέ", έχουν αποκρούσει κύματα Πάρθους, Σκύθες, Αιγύπτιους, Βαβυλώνιους και Σογδιανούς, μέρες σφαγή, πενήντα κορμιά πλέον μακελεύονται με τους Αθάνατους. Και πάνω στο τεμάχισμα, γυρνάει ένας Σπαρτιάτης οπλίτης στον διπλανό του και αποφασίζουν ότι δε λέει άλλο αυτό το βιολί. Μπροστά στους έκπληκτους Πέρσες και μαζί με άλλους λένε "στοπ" και τα μαζεύουν. Για μπύρες και γιόγκα.

Αυτή την αίσθηση άφησε σε ορισμένους η αποψινή απόφαση της γενικής συνέλευσης του city, να σιγήσουν τα μικρόφωνα. Θα μου πεις, έπρεπε να λιώσουμε στον αέρα; Να βγάζουμε πρόγραμμα ό,τι νά'ναι; Τα ίδια και τα ίδια; Δεν είναι όμως για τέτοια απαξίωση.

Η πλειονότητα των ραδιοφώνων εκπέμπει χαμηλής ποιότητας κονφορμισμό. Ακόμα και κουρασμένο, ένα πρόγραμμα με καθημερινούς Σούλτα, Ρουμελιώτη, Ταγματάρχη - μεταξύ άλλων - δεν είναι αμελητέο. Με επαναλήψεις Πανούση, Φερεντίνου, Μαμαλάκη ντύνεται και στα καλοκαιρινά. Ακόμα και το πρόβλημα των δελτίων δύναται να μετεξελιχθεί σε άποψη: Ένας σταθμός με σπηντάτους παραγωγούς, ωραίες μουσικές, σφιχτές τηλεφωνικές, feedback ακροατών, πολύ ρεπορτάζ (ο city διέθετε ρεπόρτερ σκυλιά) και λίγα μόνο ξύλινα news. Ενημέρωση δεν είναι αυτό;

Η κούραση παίζει βέβαια το ρόλο της. Καλές κι ορθές ενδεχομένως οι θεωρίες, όμως αρχηγικού σχήματος απόντος το χάος παρεισφρύει. Λίγοι διαθέτουν το φιλότιμο μιας τόλμης που ωθεί στην εργασία δίχως άνωθεν εντολή και στο όριο της παρατυπίας. Κι αυτοί οι λίγοι δύσκολα συνεννοούνται. Μάλλον αποτελεί ίδιον της φυλής η ροπή προς καταστάσεις Βαβέλ.

Και τελικά η παρομοίωση με τους τριακόσιους είναι ατυχής. Διότι εδώ δεν έχουμε Λακεδαιμονίους. Ούτε καν Οπουντίους Λοκρούς. Έχουμε κάτι σαν ένα μπλουλούκι Φθιωτών. Η γη τους έχει μόλις παρθεί από τους Μήδους. Κάποιοι μετοίκησαν. Άλλοι έδωσαν χώμα και νερό. Ορισμένοι είδαν στην αναταραχή ευκαιρία κονόμας. Όλοι λένε ότι θέλουν πίσω την πατρίδα. Η μισοί σχεδόν στήνονται στο πέρασμα της Μαλίδας. Οι Πέρσες πλησιάζουν. Στο μουγκρητό της γης και τη σκόνη που αλλάζει το φως τελικά απλά σκορπούν.

To be continued.

(operation strike of the sword)

σέχτα ταλιμπανιστών


Νοτιοδυτικά της Βακτριανής μιλά το ξίφος
χωρίς βραχιόλια, ούτε παλλακίδες, ταξιαρχίες
κομμένα χέρια ξεπροβάλουν από τις φυτείες οπίου.

Από ψηλά κοιτούν η Θέρμη κι η Δημητριάδα. Η μία πάνω
στην άλλη σα γριές του Καυκάσου κάνουν το σταυρό τους
στο Δία που γαμήθηκε με την Ευρώπη και πέταξε το σκληρό
ισλάμ μπροστά στον λοχία Charlie Duggan από το Μπόλντουινσβιλ
στη Νέα Υόρκη - πολιτεία τηλεπολιορκούμενη από ΑΚ-47 και καφίγιες.

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ

Για μία εβδομάδα παρατήρησα σιωπηρά το κλείσιμο City και ET και τα επακόλουθά του. Ξεκίνησα δυο-τρεις αναρτήσεις και τις άφησα ημιτελείς και αδημοσίευτες για να μην αδικήσω συναδέλφους και πρώην προϊσταμένους. Για να μη μιλήσει ο θερμοκέφαλος θυμός. Για να κατακαθίσουν οι σκέψεις.

Δεν είναι εύκολο να μην αφρίζω. Διότι είναι ο συνδυασμός ανικανότητας, δόλου, μικροπρέπειας, ημετερισμών, λαμογιάς, απουσίας επαγγελματισμού, έλλειψης δεοντολογίας και ευαισθησίας μιας σειράς ημιμαθών καταφερτζήδων της πιάτσας που μου κοστίζει την εργασία μου. Ως βιοποριστική δραστηριότητα και πηγή ικανοποίησης. Ξέρω ποιοι είναι και πώς έφταιξαν.

Κι εξαγριώνομαι, όταν οι ίδιοι που βύθισαν το σκάφος αύτανδρο το παίζουν τώρα ηγέτες στις σωσίβιες λέμβους. Ανάγοντας - ως εύκολο και άνανδρο πράξαι - τις ευθύνες στη Γιάννα, την "ανάλγητη" εργοδοσία. Που έσφαλε πρώτιστα στο εξής: Εμπιστεύθηκε ελαφρά τη καρδία και μάλλον με άγνοια κινδύνου τους λάθος ανθρώπους.

Να εξηγούμεθα λοιπόν: Η Γιάννα (ήτοι εν προκειμένω ο Θόδωρος) αναγκάστηκε να το κλείσει διότι οι διάφοροι μεγάλοι (αλλά και λιγότερο μεγάλοι) που πέρασαν κατά καιρούς από το blueland center δεν έκαναν τίποτε άλλο απ'το να τρώνε και να εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες, αδιαφορώντας για το όλο εγχείρημα και το προσωπικό της επιχειρησης.

Εκμεταλλευόμενοι το αδύνατο σημείο της εργοδοσίας - την αντίληψη ότι τα πάντα αγοράζονται - οι χρυσοκάνθαροι σύμβουλοι και οι εκάστοτε ασυνείδητοι διευθυντές σκόρπισαν (σε ημετέρους) παλαβά ποσά. Εκείνοι κυρίως ευθύνονται για τη στενωπό που τώρα αντιμετωπίζουν οι απολυμένοι εργαζόμενοι. Η εργοδοσία τους "αγόρασε" ως κορυφαίους και ειδικούς και τα έκαναν μούσκεμα.

Έρευνες ποιοτικές και ποσοτικές, δημοσκοπήσεις, σφυγμομετρήσεις, προωθητικές ενέργειες, καμπάνιες της πλάκας, προσφορές, συμβουλευτικές υπηρεσίες, υπέρογκοι μισθοί καταλήστευσαν τους πόρους της εργοδοσίας. Το χειρότερο, τόσα χρυσοπληρωμένα "εργαλεία γνώσης" δεν μπόρεσαν να πείσουν τη διοίκηση ούτε για δύο-τρία αυτονόητα: Τί ζητά ο αναγνώστης, τί έχει κουράσει, τί έχει ξεπεραστεί.

Βέβαια, την επανάσταση, την ανατροπή και το νέο σπάνια τα φέρνουν οι καθιερωμένοι χορτάτοι. Δυστυχώς, το μοντέλο 2004 δεν ακολουθήθηκε από τη Γιάννα στα ΜΜΕ. Με απείρως λιγότερα χρήματα, μια ομάδα συνεργατών με κίνητρο επιτυχίας και χωρίς εξαρτήσεις δεν θα χρειαζόταν πορίσματα ερεύνης για να αποδόσει την αλήθεια και να εργαστεί βάσει αυτής:

Η αναξιοκρατία, η τσαπατσουλιά, η διαπλοκή, η πολιτική ως κομματική επικαιρότητα ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ ΠΛΕΟΝ. Μετά βίας καταναλωνονται κι ως δωρεάν ακόμη τηλεοπτικό προϊόν. Αντίθετα, ο πολίτης ζητά γνώση, ρεπορτάζ καθημερινότητας, ψαγμένη πληροφορία, ανάλυση, διεθνή προοπτική της είδησης, άποψη και πρόταση. Ο πολίτης δεν είναι ηλίθιος.

Όμως, το σύστημα μιας δημοσιογραφίας κολλητής των πολιτικών κρατάει την καρέκλα του με λύσσα. Κι είναι αυτό που ευθύνεται για τις 450 απολύσεις. Αυτό το σύστημα, που τώρα εκφράζεται μέσα από τα παράθυρα των δελτίων και τα συνδικαλόσκυλα που δυναμιτίζουν τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Το σύστημα μιας δημοσιογραφίας των κατά βάση αμόρφωτων, φοβισμένων, ρεμουλαδόρων κι εξυπνάκηδων στο οποίο συναντά κανείς και πολλά νέα παιδιά.

Έστω κι έτσι όμως, καλά έκανε και έκλεισε το μαγαζί. Άριστα έπραξαν οι Αγγελόπουλοι. Chapeau. Για το σοκ και το δέος. Μήπως αρχίσει να παίρνει γραμμή ο κόσμος τί σύστημα φίδι είναι αυτό που τρέφει στον κόρφο του. Και μήπως αρχίσει ο ίδιος ο χώρος να κάνει μια συνειδητοποίση θεμελιώδη:

ΤΟ 48% ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΙΣ ΦΥΛΛΑΔΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΔΗΜΟΣΙΟΚΑΦΡΩΝ ΚΑΙ Ν'ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΝΥΔΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΚΙ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΑ FM.

(Και μην ακούσω περί μοντέλου Real Fm. Ό,τι περιθώριο ακροαματικότητας υπάρχει για παραπολιτικό ραδιοφωνικό κανιβαλισμό εξαντλείται από τον καλοστημένο αυτόν σταθμό. Αλλά δεύτερος Real δεν χωράει - εκτός αν το κέντρο βάρους πέσει στην τηλεοπτικοποίηση του μέσου.)

Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Συλλεκτικές εξωτικές καρτ-ποστάλ από το blueland centre με ιστορίες για έντεχνη διασπάθιση χρήματος, συναδελφικές καρφωτές, διοικητικές παραλείψεις, αδιαφορία υπευθύνων, όλα στον καιρό τους. Εκεί να δεις City Stories.

Προς το παρόν, προσυπογράφω το κείμενο του απολυμένου νύχτα προ καιρού - επειδή κοντραρίστηκε επί ζητήματος δεοντολογίας με την οκνηρή τελευταία διεύθυνση του ΕΤ - Σπύρου Πολυκανδριώτη. Μια χαρά τα λέει κι ο Κώστας Αργυρός.

Στην Αστραλία

Ασταδιάλα πια, ανούσια κατέστη η κόμιση, ξέμεινε ο τόπος από γλαύκες και μένει μοναχά η μετακόμιση. Αλλά που;

Να πας δυτικά; Η Ελβετία ζητά αργύρια και μετά τις επτά μετά μεσημβρίαν κοιμάται. Στη Σουηδία το κράτος σου παίρνει σαράντα από τους εκατό παράδες που βγάζεις. Η Μεγάλη Βρετανία χορεύει με ένα pint ανά χείρας στο happy hour της απόλυσης και στας Γαλλίας το φάντασμα του Καστοριάδη ζωγραφίζει μουστάκι στον Έλληνα μέτοικο και του στοιχειώνει τον ύπνο με κορώνες της Μούσχουρη μιξαρισμένες με la rue ketanou. Για Ιταλία ούτε λόγος. Κάνει πολύ καβαλιέρε. Γερμανία: Γκασταρμπάιτερ: το όνειρο μιας ζωής. Κι αν πεις για Ισπανία, οι νεόπτωχοι έχουν πάρει τα βουνά ως δουλοπάροικοι αγροτομισθωτοί για να τα φέρουν βόλτα. Ανατολική Ευρώπη, απλά δε σφάξανε. Τη γλίτωσε η φαμίλια επί Ζαχαριάδη και θα την πάθεις εσύ; Και περί ΗΠΑ ούτε λόγος. Άμα σου λέει ότι η Fiat αγόρασε την Chrysler κι ο Eminem ο ίδιος να είσαι στην αμερικανική παρακμή προκοπή δε θα δεις. Ίσως συνιστά λύση ο Καναδάς. Αλλά έχει αρκούδες (συν το σχετικό κρύο) και θα παραείσαι κοντά στην Sarah Palin.

Ανατολικά ίσως; Ινδία; Tata μεν και διύληση του εγώ, όχι όμως και να πλένεσαι με ούρα αγελάδας βλέποντας Bollywood σε τηλεοράση-τοστιέρα. Ενδεχομένως εγγύτερα. Προς Τουρκία. Με σύσυγο πιστή, να της κοτσάρεις μαντίλα κατά τη μόδα, να γυρίζεις home porn και να ψηφίζεις τον κουμπάρο καθώς το βαθύ κράτος σε παρακολουθεί με πέντε πράκτορες (αλλάζουν κάθε προσευχή). Μπα. Ντουμπάι. Όπως λέμε do-buy. Ή Κατάρ. ΗΑΕ. Εκεί. Να μη μπορείς να βρεις μια μπύρα σ'όλη την επικράτεια, αλλά να έχεις κλειστό χιονοδρομικό "τα Τρία-Πέντε Πετρελαιοπηγάδια". Ανώφελο. Κίνα. Σα να λέμε πας στο φεγγάρι. Κι ίσως αφού τελευτήσεις το βίο γίνεις γδαρτό έκθεμα και επιστρέψεις εν πατρίδι υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Ένα τικ δεξιότερα. Ιαπωνία. Υπερκόπωση, κάστρο του τακέσι και σεπούκου. Κι αν όχι, Ταϋλάνδη. Για καριέρα ως μαστροπός, ladyboy, ή υπαξιωματικός στα εκεί ΜΑΤ. Δύσκολα.

Μένει μια ματιά νότια αλλά η Αφρική δε συζητιέται. Α-φρίκη. Κι ο χαβάκα Κωνσταντάρας ακόμα τα μάζεψε και γύρισε. Ζόρικα πράματα. Από το Νίγηρα ως τη Μαδαγασκάρη παίζει φαλτσέτα. Μαγκρέμπ επίσης άκυρο σα χαμογελαστός φρουρός φυλακής του Καμύ. Μια Ρωσία που μένει θα σε κάνει αλκοολικό εργάτη σε φάμπρικα. Νότιος Αμερική πάλι μια χαρά, όμως αν όχι στη φαβέλα άντε κάνε την αναγκαία υπεξαίρεση κι ύστερα τρέμε ότι θα σαπίσει η μανούλα σου στη φυλακή καθώς ο Ζαγοριανός σε εκβιάζει για να επιστρέψεις. Ξεχασμένη ξεκάρφωτη λύση η Ολλανδία, μα μπελ επόκ πλέον τέλος και το να στα τρώνε οι ντήλερ και οι πόρνες δεν είναι γκλαμ, αλλά κατάντια. Αλαλούμ, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ - τραγουδούσε προ εικοσαετίας ο αειθαλής Δάκης δίχως να σκέπτεται Νταρφούρ και Σομαλία.

Τίποτα. The land down under. Με ντεμέκ Έλληνες τρίτης γενιάς για την αμπάριζα, παγωμένες Foster's και τις πιο άνετες γυναίκες του πλανήτη. Θα πληρώνεις φόρους για να βομβαρδίζεται η Μέση Ανατολή και το Αφγανοπακιστάν, αλλά δεν θα'χει μουσουλμάνους λαθρομετανάστες διότι ξηγήθηκε προ μηνών ο καμπεράρχης. Κι αν σου τη βαρέσει, πηγαίνεις με τους Αβορίγηνες στας εξοχάς και διαβιοίς πρωτόγονα, εξοχέζοντας υπό τους ήχους του ντίτζιρι-ντου να σκέφτεσαι: Το μουσείο του Βασιλείου της Ελλάδος και της Ελληνικής Δημοκρατίας τί εκθέματα θα είχε;

Στραβοί κι αδιάβαστοι στον Άγιο Παντελεήμονα

Ο άγιος ονόματι Παντελεήμων βλέπει ALTER από τους ουρανούς και φρίττει. Όλοι αναφέρονται στο όνομά του και κανείς σε αυτόν. Ουδείς κοντοστέκεται στα συμπαραδηλούμενα των λέξεων και των ονομάτων, στις εσώτερες λύσεις τους. Η αλαζονεία της φαστ-φουντ αντίληψης - πως όλα είναι εδώ, είναι τώρα, είναι δικά μας και αποσπασμένα από το πριν και το μετά μιας αχρείαστης και περιττής ιστορίας - θλίβει το πνεύμα του. Ευλογεί έτσι ένα ταπεινό blog, στέλλοντάς του φώτιση από τα left-overs της Πεντηκοστής. Δεν είναι έλεος. Είναι ζοχάδα. Ο άγιος αφρίζει.

Αφρίζει διότι του χτίσαν εκκλησία βαβυλωνιακών προδιαγραφών στη νεοελληνική υπερτσιμεντούπολη και βάφτισαν με τ'όνομά του γειτονιά ολόκληρη, χωρίς καν να γνωρίζουν τί σόι άγιος είναι. Τα συναξάρια με το βίο του τού φαίνονται εμετικά. Γεννήθηκε, λένε, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, την εποχή που αυτοκράτωρ της Ρώμης ήταν ο διώκτης των χρσιτιανών Μαξιμιανός. Παπάρια από την πρώτη κιόλας αράδα. Η αυτοκρατορία τότε είχε δύο τμήματα και τρεις-τέσσερις αυγούστους και καίσαρες. Ο Μάρκος Αυρήλιος Βαλέριος Μαξιμιανός Ηρακλής ήταν μόλις ένας από το τσούρμο των reservoir dogs από το οποίο στο τέλος υπερίσχυσε ο μέγας Κωνσταντίνος, ως ικανότερος πολιτικάντης και κυνικότερος φονιάς όλων.

Εσχάτως οι Έλληνες - που ο άγιος βλέπει από ψηλά ως μάτσο πάμπολλων DNA που συγκροτήθηκαν εθνικά με βιτρίνα μια πνευματικότητα υποταγμένη στην ημιμάθεια του κλήρου και ραχοκοκκαλιά μια γλώσσα θαυμαστή πλην ταλαίπωρη - έχουν βαλθεί να προασπίσουν την ελληνικότητα του αγίου Παντελεήμονα. Της ελληνικής γειτονιάς με το ελληνικό όνομα του Έλληνα αγίου. Που, όταν ζούσε στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, το πολυεθνοτικό μωσαϊκό της σύχρονης πλατείας Βικτωρίας ήταν καθημερινότητα εντυπωμένη σε κάθε πόλη της ελληνικής - πολιτισμικά - ανατολής. Θράκες, Γότθοι, Λατίνοι, Έλληνες, μετα-Μακεδόνες, Πέρσες, Εβραίοι, Αρμένίοι, Σύροι, οι κάτοικοι του σημερινού Ισμίτ τον 3ο μΧ αιώνα ζούσαν μαζί, όχι με ανοχή αλλά με σεβασμό αυτονόητο.

Όλους αυτούς γιάτρευε ο άγιος, που τότε τον έλεγαν απλά Παντολέοντα - το καλλιτεχνικό του το κότσαρε η εκκλησία μετά θάνατον. Τα συναξάρια λέγουν ότι έκανε θαύματα, ότι ασπάστηκε την πίστη στο Χριστό κατόπιν θείας επέμβασης με απ'ευθείας ανάθεση, ότι έλιωνε σαν κεριά τα ξίφη των διωκτών του και ανέσταινε παιδιά - ένας Neo, με λίγα λόγια, του προβυζαντινού matrix, στο ιστορικό νεκροκρέβατο της παλιάς Ρώμης ήταν ο Παντελεήμων. Ακόμα όμως κι αν οι υπερδυνάμεις του υπερβάλλονται από τους ιερομόναχους των αδελφοτήτων που πλάθουν ήρωες για μεγαλοκοπέλες και πολύτεκνους, το σημαντικό είναι ότι ο καψερός μας άγιος δεν ρωτούσε τους ασθενείς του από που κρατάει η σκούφια τους πριν τους γειάνει.

Όυτε ψαχνόταν περί της ελληνικότητάς του ο Παντολέων. Είχε μαμά χριστιανή και πατέρα ειδωλολάτρη, ήταν ρωμαίος πολίτης και ομιλούσε την ελληνική. Κι ήταν γιατρός. Που δεν αμειβόταν για τους κόπους του και κήρυττε την επανάσταση της εποχής, δηλαδή την πίστη στο διφυές και το τρισδιάστατο του ενός Θεού - της ευσπλαχνίας και της αυταπάρνησης. Πριν ακόμα οι βυζαντινοί επιχειρήσουν τη σύνδεση κράτους-εκκλησίας. Σήμερα, οι αγιογράφοι της Χρυσοπηγής και της Ζωής γράφουν πως ο άγιος απαιτούσε από τους γιατρεμένους να ασπαστούν την πίστη στο Χριστό. Ο άγιος εξανίσταται σαν διαβάζει τέτοιες ηλιθιότητες. Σιγά μην υποδυόταν το διάολο του Ντόριαν Γκρέι. Παράδειγμα έδινε κι αγάπη και έτσι γινόταν για τις ευγενείς ψυχές υπόδειγμα.

Ο άγιος κάνει ζάπινγκ, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Συγκεντρώνεται και ευλογεί την οικουμένη. Τζίφος. Οι άνθρωποι έχουν στουμπώσει ψυχικά και φρικουλιάζουν. Ώρες αργότερα, αφού τα βραδινά δελτία έχουν εκβάλει σε νυχτερινές εκπομπές μεγαλοδημοσιοκάφρων, διαπιστώνει ότι ο παρονομαστής της συνειδησιακής αρπαχτής δεσπόζει απαράλλαχτο μοτίβο παντού. Καθ'ότι εν ουρανοίς πνεύμα και εκτός χρόνου κείμενος, γνωρίζει έτι πως σύντομα έπεται η απόσυσρη του ονόματός του από την επικαιρότητα ελέω νέων πρώτων θεμάτων. Μελαγχολεί, που τα δεκα λεπτά δημοσιότητάς του απέτυχαν να αφυπνίσουν ευρύτερα κάτιτίς το αγαθό. Εντούτοις, δεν κατηγορεί τα ΜΜΕ, αισθανόμενος ότι κι αυτά είναι γεννήματα της κουτσής, στραβής κοινωνίας που τον λατρεύει. Ως εικόνα και ήχο, χωρίς περιεχόμενο.

Εν όψει εκλογών το blog σιωπά, νηστεύει και πορεύεται ως ασσυριακό, περσικό, ελληνικό, ελληνιστικό, ρωμαϊκό, βυζαντινό, αραβικό, φράγκικο, οθωμανικό, κουρδικό, τουρκικό και συριακό ψηφιδωτό στην άνω μεσοποταμία.

Επιστροφή μετά την εμποροπανήγυρη.

Πέτα την TV απ'το (εκλογικό) τρένο

Σμπαρακουάκ! Το Σ/Κ πέρασε και το σήριαλ συνεχίζεται. Φέρτε μου ένα μαντολίνο για να δείτε πώς πονώ. Εναλλακτικά, για να θρυμματίσω την TV. Που, εδώ που τα λέμε, ως συσκευή δε φταίει σε τίποτα. Μην ξεπέσουμε και στο λουδισμό.

Τουλάχιστον, έγραψε πρόσφατα ο Φοίβος Καρζής στο blog του: "Προφανώς, πάντως, το πολιτικό περιεχόμενο του «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» δεν σημαίνει ότι όσοι δεν είναι σοσιαλιστές, είναι βάρβαροι."

Επιτέλους, διότι κάποιος αναφέρει το αυτονόητο. Ο Καστοριάδης έθετε, (ξανά: με μια ρήση ο πυρήνας της οποίας αποδίδεται από τη Λούξεμπουργκ στον Ένγκελς) το ερώτημα: Αυτό που εκφράζει το σοβιετικό κατεστημένο είναι όντως σοσιαλισμός, ή μήπως είναι βαρβαρότητα;

Κι ο παιγνιώδης Λακάν με τη σειρά του, το είπε αλλιώς: "Le capitalisme, c'est l'exploitation de l'homme par l'homme. Le socialisme ? C'est l'inverse." (Καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Σοσιαλισμός είναι το αντίστροφο.)

Βεβαίως, περί όλων αυτών οι εθνοπατέρες μας αγρόν αγοράζουν - ή, τελευταία, τον αποκτούν προτιμότερα δι'ανταλλαγής με λίμνη. Κι αν ποτέ παρεισφρύσει στον ξυλινο λόγο τους κάτι "βαθυστόχαστο" ή "ψαγμένο" (μπλιεχ) που φαίνεται πιασάρικο, το βιάζουν ομαδόν έως ότου ψοφήσει.

Νισάφι πια με την παπαρολογία των αμόρφωτων κομματόσκυλων της επαρχίας του καρεκλοκενταυριστάν. Αν δε γίνεται να πάμε στις ευρωεκλογές με διάλογο ουσίας, ας πάμε με σιωπή, νηστεία και προσευχή. Ούτως ή άλλως, ως αμνοί προς θυσία οδηγούμεθα!

Έτσι τουλάχιστον προκύπτει από τις έρευνες ότι αισθάνονται οι νέοι και οι 35άρηδες. Δηλαδή οι δυνάμει παραγωγικότεροι πολίτες αυτής της χώρας, που την επόμενη Κυριακή αναμένεται να αποτελέσουν τον κύριο κορμό της αποχής.

(Όχι απαραίτητα για να πάνε διακοπές.)

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αποδίδεται στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εκείνη, σε κείμενό της του 1915, το χρεώνει στον Ένγκελς. Το '46 το δανείστηκε ο Σαρτρ ασκώντας κριτική στο ΚΚΓ. Το '48 το πήρε ο Καστοριάδης για να βαφτίσει την επιθεώρησή που εξέδιδε με τον Λεφέρ. Βεβαίως, δεν πρόκειται περί μίας, ίδιας, άκαμπτης φράσης. Ως ιδεολόγημα, διαρκώς αναβαπτίζεται. Όπως η γελοιότητα στον ψευδοπολιτικό δημόσιο διάλογο προ των ευρωεκλογών.

Ψηφίζουμε, υποτίθεται, με κριτήριο τις ευρωπαϊκές πολιτικές που επιθυμούμε, όμως σχεδόν ουδείς αναφέρεται στην ΕΕ. Ούτε συνδέει εγχώριες προκλήσεις με ευρωπαϊκές δράσεις, ντιρεκτίβες, ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και αποφάσεις της Επιτροπής. Και νά'λεγε κανείς ότι η επικαιρότητα δεν παρέχει δυνατότητες συνειρμών; Κάθε άλλο. Κυρίως, βρισκόμαστε μπροστά στην έκρηξη ενός ζητήματος που κατ'εξοχήν περνάει από τις Βρυξέλλες και λέγεται αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.

Το θέμα έπρεπε να βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής συζήτησης καιρό τώρα. Ειδικά μετά τα γεγονότα στο παλιό Εφετείο, η απουσία του από τον εκάστοτε κομματικό λόγο είναι αδικαιολόγητη. Ύστερα δε από τα επεισόδια στην πλατεία Βικτωρίας, η δημόσια σιωπή, για το πώς η ΕΕ οφείλει να περιφρουρήσει τα σύνορά της και να διαχειριστεί τις διαρκείς και αυξανόμενες εισροές πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική, γίνεται εξοργιστική.

Το μέγεθος του θέματος μαρτυρά υπολογισμός της Καθημερινής: Αν οι μουσουλμάνοι "μουσαφίριδες" συνεχίσουν να εισβάλλουν στην Ελλάδα με τον τωρινό ρυθμό, σε λιγότερο από μία δεκαετία θα έχουν φτάσει τα πέντε εκατομύρια. Εντούτοις, χώρες όπως η Δανία και η Ολλανδία λαμβάνουν πολλαπλάσιες από την Ελλάδα επιδοτήσεις για να διαχειριστούν τη λαθρομενάστευση. Παράλληλα, η συμφωνία Δουβλίνο 2 επιβάλλει στην Ελλάδα να δέχεται από άλλα κράτη-μέλη κάθε ανεπιθύμητο λαθρομετανάστη που μπήκε στην ΕΕ από τη χώρα μας. Ταυτόχρονα, κανείς στην Ευρώπη δεν σχολείται με την Τουρκία, που παραβιάζει τη σχετική συνθήκη επανεισδοχής και αρνείται να δεχτεί πίσω έστω ένα μέρος όσων ψυχών μας έχει στείλει πεσκέσι.

Η Ελλάδα δεν διεκδικεί δάφνες για την έως τώρα ευρωπαϊκή της διαδρομή, κυρίως διότι έχει σπαταλήσει ανυπολόγιστους χρηματικούς πόρους. Όμως σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων και η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να δραστηριοποιηθεί. Ο τόπος που επί χιλιετίες έχει υπάρξει "προκεχωρημένο φυλάκιο" του ευρωπαϊκού πολιτισμικού χώρου (και που μόλις πριν έναν αιώνα άρχισε να συγκροτείται ως εθνικά αμιγές κράτος) κινδυνεύει σε μια δεκαετία να χάσει το δυτικό του χαρακτήρα μέσω μιας άνευ προηγουμένου πληθυσμιακής αλλοίωσης. Κι αυτό δεν είναι ακροδεξιά αντίληψη, ούτε εθνικιστικό παραλήρημα. Πρόκειται για διαπίστωση που αφορά στο ίδιο το μέλλον της Ευρώπης.

Παρα τάυτα, δεν μπορούμε να αξιώνουμε βοήθεια από κανέναν όταν εδώ, δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, το όλο θέμα αγνοείται κατάφωρα από κόμματα, ΜΜΕ και υποψηφίους. Όταν δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς ικανός να θέσει την ΕΕ προ τω ευθυνών της. Διότι οι έχοντες την εξουσία και οι διεκδικούντες αυτήν επιλέγουν να ασχολούνται με ψιττακούς και νεομαρξιστικές μπουρδολογίες, θυμίζοντας αντιπαράθεση ΔΑΠ-Βέλτσου με φόντο αυτόνομο στέκι του Παντείου. Σε τελική ανάλυση, ένας τέτοιος νεοελληνικός πολιτισμός λογικό είναι να οδεύει προς μια κατάλυσή του.

Ως επίμετρο, ενδεικτικές αναφορές στα επεισόδια Πέμπτης και Παρασκευής από διεθνή μέσα:

Τhe New York Times
Le Monde
The China Post
Turkish Weekly
Τhe Times of India
The News International (Πακιστάν)

(Ανησυτικά αξιοσημείωτο, ότι γεγονότα με τόση διεθνή κάλυψη αξιολογούνται ως πρώτο θέμα από ελάχιστα ελληνικά ενημερωτικά μέσα.)

GOD SAVE THE BARONESS

Τριάντα χρόνια μετά, φόρος τιμής στο απόλυτο πολιτικό πρότυπο από υλικό σιδηρούν γυναικείο.
Μεγάλωσα τη δεκαετία του ογδόντα, ανάμεσα σε εικόνες τύπου Σίντυ Λώπερ, Πωλίνας και παπανδρεϊκής Μελίνας. Ευτυχώς όμως, η μοίρα επεφύλαξε στα τρυφερά εγκεφαλικά μου κύτταρα μια γυναικεία φιγούρα-αντιστάθμισμα σε κάθε Δάφνη Μπόκοτα, που διά της οθόνης μιας ξύλινης Sony χωρίς τηλεκοντρόλ απειλούσε τη διαμόρφωσή τους. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε την τύχη της Μεγάλης Βρετανίας το γενέθλιό μου 1979 και έως τα nineties φρόντιζε να εμφανίζεται μπροστά μου αρκετά συχνά, ώστε να μην θεωρώ πως το πρότυπο δυνατής και μετρημένης κυρίας που η γιαγιά μου ενσάρκωνε ήταν οικογενειακή ανωμαλία, ανύπαρκτη στον έξω κόσμο.

Βέβαια, η Θάτσερ δεν αυγόκοβε γιουβαρλάκια. Ορκίστηκε πρωθυπουργός στη Βρετανία σε περίοδο βαθιάς παρακμής. Το έθνος που κάποτε διαφέντευε τους πόντους είχε πέσει στην αποβιομηχάνιση, τη φαβορίτα, το παχύ μουστάκι, το ποτό και τις εργατικές κυβερνήσεις. Πώς η Θάτσερ το έπεισε ότι τη χρειαζόταν; Οι σύγχρονοι επικοινωνιολόγοι έχουν να διδαχθούν από την προσέγγιση της πρώτης καμπάνιας της. «Δεν ξέρω πολλά από οικονομική θεωρία», έλεγε. «Γνωρίζω όμως καλά να διαχειρίζομαι τον προϋπολογισμό του σπιτιού μου». Την αποκάλεσαν επιτομή του συντηρητισμού. Όμως εκείνη γνώριζε ότι μια χώρα που έχει πάρει την κατηφόρα δεν χρειάζεται «καινοτόμες ιδέες» και φιοριτούρα. Πρέπει να ανατρέξει στις βασικές αρχές που την έκαναν να ακμάσει στο παρελθόν και να τις πιστέψει εκ νέου, στην πράξη.

Η Θάτσερ παρέμεινε στον αριθμό δέκα της Ντάουνινγκ στρητ ως τα έντεκά μου. Αργότερα, όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο διαπίστωνα πόσο δίκαιος ήταν ο ενστικτώδης παιδικός θαυμασμός μου προς αυτήν. «Πιστέυω στη σκληρή δουλειά. Στο να ξέρεις τι είναι σωστό και να το κάνεις,» συνήθιζε να λέει. Και δεν είχε πρόβλημα να συγκρουστεί όποτε το έκρινε αναγκαίο. Με το κόμμα της, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, το εκλογικό σώμα, τους τρομοκράτες του IRA (που αποπειράθηκαν να τη δολοφονήσουν), αλλά και ξένα κράτη.

Φιλελεύθερη αυθεντική, ήξερε όταν πήρε την εξουσία ότι ένα σύστημα με υπέρογκη κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, που αποδίδει υπερεξουσίες στα συνδικάτα και επιβάλλει υψηλούς φόρους στους πολίτες-καταναλωτές δεν προκόβει. Αμέσως άρχισε το ξήλωμα προνομίων και φόρων και την αντιπαράθεση με όλους και όλα. Δύο συγκρούσεις όμως σημάδεψαν την πορεία της.

Το ’82 η Αργεντινή κατέλαβε τα νησιά Φόλκλαντ, ασήμαντη εδαφικά βρετανική κτήση στο νότιο ημισφαίριο. Η Μάγκι έστειλε το Βασιλικό Ναυτικό 10.000 μίλια μακριά και σε 74 μέρες πήρε δια της βίας την υπερηφάνεια μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας πίσω. Το ’84 ενεπλάκη σε έναν ακόμα πόλεμο, εσωτερικό αυτή τη φορά, με τους ανθρακωρύχους. Ένα χρόνο αργότερα, μετά από ταραχές και άγριες απεργίες, είχε κλείσει 20 ορυχεία. Κι όμως, κατά τη θητεία της η παραγωγή άνθρακα σημείωσε την μικρότερη κάμψη στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Πρώτα απ’όλα ευθεία και αποτελεσματική, η – βαρόνη από το 1992 – Μάργκαρετ Χίλντα Θάτσερ παρέλαβε μια χώρα σμπαράλια και σε μια δεκαετία της έκανε ολικό ρεκτιφιέ. Ο Μπλαιρ πάνω στις πολιτικές της έχτισε τα χρυσά late 90s της «cool Britannia». Επίκαιρη η κληρονομιά της σήμερα όσο ποτέ, τώρα που απαιτούνται ηγέτες από στόφα με αρχές, που δε διστάζουν να γίνουν αντιδημοφιλείς, που αντιλαμβάνονται ότι η οικονομία είναι θέμα κοινής λογικής και αίσθησης του μέτρου. Θατσερική ατάκα ευαγγέλιο: «Το χρήμα είναι ωραίο πράγμα. Όμως η δουλεία σ’αυτό είναι θλιβερή και επικίνδυνη.»

Βράχος στο πλευρό της σε όλα ο πρόσφατα μακαρίτης σύζυγός της, Ντένις. Ο γόνος βιομηχάνων που την ερωτεύτηκε ως νέα, δυναμική απόφοιτο της Οξφόρδης, αλλά και κόρη μπακάλη. Διότι η Θάτσερ γοήτευε τους άνδρες αβίαστα. Ο Ρόναλντ Ρέηγκαν τη λάτρεψε και από την φιλία τους σφυρηλατήθκε η άρρηκτη ακόμα σχέση ΗΠΑ-Βρετανίας. Ο Γκορμπατσόφ την εμπιστεύτηκε και συνεργάστηκε μαζί της με στόχο το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ο Ζακ Ντελόρ τη μίσησε για τον ευρω-σκεπτικισμό της αλλά πάντοτε τη σεβόταν. Κι εγώ, εν έτει 2009, δηλώνω ρουβίτσα φανατική στην ποδιά μιας σιδηράς κυρίας ετών 85.

HOMECOMING

Πολύ λείψαμε και δεν κάνει. Κι απόψε έχουμε φοιτητικές εκλογές. Επιστροφή, λοιπόν, στις αναρτήσεις με λέξεις που γράφτηκαν πριν μια δεκαετία σχεδόν, την εποχή ΕΜΜΕ Παντείου.


φοιτητική ζωή

Φουστανέλα, τσαρούχι, φούντα, φέσι,
Φραπόγαλο κι εξάτμιση.
Να βγεις όσο μπορείς, να πιεις,
Να γίνεις βλάκας,
Να διαβάσεις
Μία βδομάδα πριν τις εξετάσεις
Επιστημονική της ύλης φαντασία.

Λειχός της γραμματείας, της γραφειοκρατίας
Λύσε τον δεσμό στο τραπεζάκι, πάρε πινέζες,
Καρφίτσωσε στο στήθος σου ταμπέλες,
Μάζεψε το αίμα σαν τον πελαργό,
Τάισε το κομματικό μωρό,
Ψήφισε, κοιμήσου,
Τοιχογραφία η ζωή σου,
Μπογιάντισέ τη με ρολό και σπάτουλα,
Τα χρόνια αυτά έρχονται μια φορά,
Τέλος, την έβαψες.

Είσαι το μέλλον, το αύριο, η ελπίδα,
Κάνε κατάληψη, πουλήσου, πήδα,
Κατά κύριο λόγο,
Αντιστάσου στις προστακτικές του συστήματος.

Από τη Μαρία με αγάπη

Νεαρή Ρωσίδα φοιτήτρια, αγαλματένιας ομορφιάς, αναζητά σοβαρό κύριο με ψυχοσύνθεση Τσάρου, για επικοινωνιακά παιχνίδια και ό,τι ήθελε προκύψει.


Πέρυσι τέτοια εποχή πολλοί αναλυτές έκοβαν το κεφάλι τους, ότι τάχα είχαμε περάσει ανεπιστρεπτί στην εποχή του πανάκριβου πετρελαίου. Η Μόσχα του Πούτιν έτριβε τα χέρια της: Οι Ρώσοι κάθονται πάνω σε τερατώδη αποθέματα φυσικού αερίου και μαύρου χρυσού. Ύστερα, ήρθε η κρίση. Ως δια μαγείας, οι τιμές του πετρελαίου κατρακύλησαν από τα 150 δολάρια το βαρέλι στα 50 και τα 40. Ο δυτικός κόσμος πήρε μικρή ανάσα. Στη Ρωσία, που ζει απ’τον υδρογονάνθρακα, το φυσάνε και δεν κρυώνει. Με μπροστάρισσα στο φύσημα το νέο υπερηχητικό της χώρας, που ακούει στο όνομα Μαρία Σεργκέγιεβα.

Προς αγωνία της Μαρία, απ’το Σεπτέμβριο του οκτώ, ο Πούτιν βλέπει τους κόπους χρόνων να κινδυνεύουν. Από τη μία, η ρωσική επιχειρηματικότητα γονατίζει ως μη ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι ολιγάρχες γίνονται ολοένα ολιγότεροι και τα κανόνια βαράνε σε ομοβροντίες. Από την άλλη, το ρούβλι έχει κομμάρες κι η αγοραστική δύναμη του Ρώσου κλονίζεται. Οι επενδύσεις μειώνονται, η διαφθορά οργιάζει, κοινωνικές αναταραχές βράζουν και ακροδεξιά στοιχεία στοχοποιούν μετανάστες. Αρχές 2009, και το σύστημα Πούτιν έπρεπε να βρει άμεσα ένα επικοινωνιακό γιατρικό.

Τότε, καθώς οι spin doctors του Κρεμλίνου έσπαγαν τα κεφάλια τους – με την σύρραξη στη Γεωργία να έχει μπαγιατέψει και τη Eurovision να είναι απλά εφήμερο βεγγαλικό – τη λύση έδωσε από το πουθενά αυτή η εικοσιτετράχρονη ρωσιδούλα με κορμί κοκτέιλ μολότοφ. Φοιτήτρια φιλοσοφίας, με παρουσιαστικό που φέρνει σε Βανέσα Παραντί της στέππας και κομσομόλα Μπριζίτ Μπαρντό με πόδι από Κουρνικόβα, φανατική πουτινίτσα και οργανωμένη στη «Νεανική Φρουρά» (ήτοι τη νεολαία του κόμματος Ενωμένη Ρωσία) εκφώνησε στα τέλη Ιανουαρίου ένα λόγο σε συγκέντρωση πουτινοπαίδων και τράβηξε αυτόματα την προσοχή όλης της χώρας.

Όχι ότι είπε τίποτα το σπουδαίο. Όμως η γοητεία της και η δύναμη της πίστης της έκαναν τη διαφορά. Η Μαρία γαρ δεν προσποιείται. Ειλικρινά πιστεύει ότι ο Πούτιν είναι ο θεός της Ρωσίας και ο Μεντβέντεφ ο προφήτης του. Μεγάλωσε με ιστορίες δόξης και ανδρείας από τη γιαγιά της, που έζησε τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» (γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο ως δεύτερο παγκόσμιο). Εκφράζει ανοιχτά τη πεποίθησή της, ότι η Αμερική θέλει να δει τη Ρωσία μικρή κι ανίσχυρη. Ανεβασμένη σε βάθρα και εξέδρες με γνήσια θέρμη κι αφέλεια αναφωνεί συνθήματα που καλούν τους μετανάστες να φύγουν από τη χώρα των προγόνων της. Αραδιάζει κλισέ και απλοποιημένα συναισθηματικά ιδεολογήματα σωρό και απηχεί στο μέσο Ρώσο.

Τα ρώσικα blogs αντέδρασαν στην ομιλία της ακαριαία. Ως μόνο ελεύθερο μέσο στη Ρωσία, σήκωσαν το βάρος της πολεμικής εναντίον της, όμως επίσης αυθορμήτως την αποθέωσαν. Ιδού, μια πιτσιρίκα, μορφωμένη, με εργατική καταγωγή, πόρνη και αγία, με τσιγάρο στο χέρι (must αξεσουάρ της χειραφετημένης Ρωσίδας), που αρνείται να βάλει πάνω της ρούχο που δεν είναι φτιαγμένο στη Ρωσία (για τα εσώρουχα δεν γνωρίζουμε) και που ξεσπαθώνει ενάντια στις ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες προτρέποντας τους συμπατριώτες της να αγοράζουν Lada. Είναι φρέσκια, νέα και σέξυ και ορκίζεται ότι ο Πούτιν θα βγάλει τη χώρα από την κρίση πιο δυνατή.

Το άστρο της Μαρία ανατέλλει. Εδώ και δυο μήνες δεν προλαβαίνει να φωτογραφίζεται και να δίνει συνεντεύξεις. Η πολιτική, βεβαίως, την ενδιαφέρει. Ίσως θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες δημοτικές. Οι επικοινωνιολόγοι του Κρεμλίνου αλληλοσυγχαίρονται. Διότι η Ρωσία, ξελιγωμένη, επικροτεί. Είναι γνωστό: Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Αν πρόκειται δε για μαλλιά στιλπνά, χρυσά ως στάχυ στις ρώσικες πεδιάδες, που πλαισιώνουν δυο διάφανα μάτια, χαιδεύοντας πονηρά ζυγωματικά και σφριγηλά χείλη καθώς χύνονται στον αιλουροειδή κορμό μιας ενθουσιώδους νεανίσκης, ε, ακόμα καλύτερα.

City Story: Περί μήλων και Εύας

Δεν μιλάω, λέει, γιατί τα λέω ωμά. Όπως ο Ξενίδης στο "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Πως τό'λεγε; Τσεκουράτα. Σαραντάρης είναι και δεν εμπιστέυεται τους πολιτικούς ούτε γι'αστείο. Εδώ δεν εμπιστευόμαστε τις γυναίκες μας. Τους πολιτικούς θα εμπιστευθούμε; Δεκατέσσερις κάμερες στο σπίτι έχει βάλει για νά'χει το κεφάλι του ήσυχο. Και πάλι δεν τό'χει. Όλη μέρα από τ'αξημέρωτα στη λαϊκή, πάνω απ'τους πάγκους, στήνε, ξέστηνε, πάρε, δώσε, οργάνωνε τον κόσμο σου, φώναζε - και νά'χεις και στο νου σου μη σου τα φοράει η άλλη.

Ο Νίκος είναι Κρητικός και δε μασάει τα λόγια του. Έχει παραγίνει το κακό με τις γυναίκες. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τέσσερις γάμους έχει κάνει. Και οι τέσσερις πήγαν από απιστία της γυναικός. Όχι, δε συγχωρούνται αυτά. Είναι ιερό πράμα το στεφάνι. Κι έχει παραγίνει η κατάσταση. Λίγο πιστές, ρε παιδί μου. Πόσο δύσκολο τους είναι πια; Χειροδύναμος, προσεγμένος στην εμφάνισή του, ευθύς και πρόσχαρος, ο τύπος δε δείχνει για χαϊβάνι. Το λέει, όμως, ότι οι άντρες είμαστε μπουνταλάδες. Κοιτάμε την ομορφιά. Δεν αξιολογούμε τα σημαντικά. Τον χαρακτήρα, φερ'ειπείν, τη σοβαρότητα, τις ικανότητες στην κουζίνα, το αν είναι τέλος πάντων "για σπίτι".

Στέκεται μπροστά στον πάγκο και ενδιάμεσα της κουβέντας εκπέμπει διαφημιστικές ιαχές στον κόσμο που περνάει. Ιδιαίτερα προσέχει τις κυρίες. Περνούν δύο, το νευρικό του σύστημα διεγείρεται. "Ωραία μου κυρία! Περάστεεε! Απ'όλα έχω!" Μέλι, φίλε, λέει - και λέει αλήθεια. Ο πάγκος που κρατάει μαζί με τον Κώστα έχει από μπανάνες κι ακτινίδια μέχρι αβοκάντο και φράουλες. Όλα φρέκα, ορεκτικότατα. Αλλά το θέμα δεν είναι στο φρούτο. Είναι στο φουστάνι. Αντε να ξεχωρίσεις τη μάνα από την κόρη. Αν όμως είσαι κοντός όπως εκείνος, μπαίνεις τ'ανάμεσα και δεν έχεις και δίλλημα. Μετά από τέσσερις γάμους, τώρα έχει πάρει μια καινούρια. Τρεις μήνες μαζί, συζούν, δεν έχουν κάνει γάμο κι άντε να δούμε τί θα βγει κι αυτή.

Κι ο άντρας; Άλλο πράμα ο άντρας. Εδώ το σύμβολο της πίστεως τροποποιείται. Το αρσενικό είναι κυνηγός από τη φύση του. Τό'χει στο αίμα του, μιλάει το γονίδιο. Κι απ'την άλλη, δεν είναι και τίποτα το σοβαρό. Δυο-τρεις ώρες υπόθεση, μετά γυρνάς σπίτι, το μπάλωσες, μέχρι την άλλη μέρα τό'χεις ξεχάσει κιόλας. Ενώ η γυναίκα απατάει αλλιώς. Και στην τελική εκείνη κρατάει το σπίτι. Όχι ο άντρας. Έχει άλλη ευθύνη. Ο άντρας να φροντίζει το σπίτι νά'χει όσα χρειάζονται. Ας δουλεύει κι η γυναίκα αν θέλει. Δεν είμαστε οπισθοδρομικοί. Την υποχρέωση όμως ως προς τα αγαθά την έχει το παντελόνι.

Δόξα τω θεώ, το μεροκάματο βγαίνει. Με δωδεκάωρα στους δρόμους, με κάλλους στα χέρια, αλλά βγαίνει. Και δύο και τρία χιλιάρικα. Αρκεί να μην τα φας στο στοίχημα. Που είναι κι ο μόνος λόγος για να μπεις στο ίντερνετ. Για να ψαχτείς, να μη σε πιάνουν κορόιδο και πηγαίνεις συνέχεια κουβά. Γιατί από την τηλεόραση μην περιμένεις ενημέρωση. Μόνο για μπάλα είναι. Ο Νίκος κερνάει ένα κεσεδάκι φράουλες και δένει την τσάντα ενός νέου με νοητική υστέρηση που για να μην του φύγουν τα μήλα από το καροτσάκι. Μεσημέριασε κι η κίνηση έχει σπάσει. Τώρα μισοτιμής, τα τελευταία, κάνα γκομενάκι κι ό,τι έβγαλες-έβγαλες, ότι έχασες-έχασες.

Γης Μαδιάμ

Επ'ευκαιρία της σημερινής ανάρτησης στον "Σφυγμό της Μέρας" και της επιβολής ανώτατου ορίου αμοιβής στελεχών του ευρύτερου δημοσίου τομέα στις €6000 - λόγω κρίσης και καταλήστευσης του κράτους απο πλευράς golden boys.

Μα, ο προκλητικός πλουτισμός των "χρυσοκάνθαρων" δεν προκύπτει από τα μισθά τους. Μετοχές a la carte, tips για επενδύσεις on the side, δωράκια εκτός μενού, αυτά διογκώνουν τα σκανδαλώδη σύνολα των απολαβών τους. Συνεπώς, ολίγα χιλιάρικα πάνω ή κάτω μηνιαίως μικρή σημασία έχουν για τον κακοπροαίρετο μάνατζερ, που θα βρει τρόπο να καλύψει τη διαφ(θ)ορά.

Όντως, τα σπασμένα θα πληρώσουν τώρα οι όσοι τίμιοι ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα. 'Ισως, όμως, ανάγκη είναι να κεντριστούν κι οι αγαθοί των μηχανισμών, που γνωρίζουν τις πομπές και σιωπηρά ανέχονται. Μακάρι, λοιπόν, το εν λόγω πλαφόν να γίνει αφορμή για εφεξής κατακραυγή και έλεγχο των άτιμων από τους ευσυνείδητους.

Να γίνει συνείδηση ότι ο λαμόγιος της κρατικής μηχανής δεν κλέβει από κάποιον φαντασιακό κορβανά. Από τον πολίτη τα παίρνει - και πρώτα-πρώτα από τον κάθε δημόσιο υπάλληλο!

(Έτσι Γης Μαδιάμ που γίναμε, ο πρωθυπουργός πλέον λειτουργεί κατά το πρότυπο Γιαχβέ. Για τις αμαρτίες όσων δρουν ανεξέλεγκτοι, ορίζει πυρ επί των κεφαλών όλων.)

City Story: Δημήτρης, 16

Ο Δημήτρης περιμένει τη μάνα του να ψωνίσει από τη λαϊκή και να τον πάρει με το αμάξι. Η ώρα δύο κι έχει τελειώσει σχολείο. Είναι δεκαέξι κι αφού πάει σπίτι θα φάει και θα φύγει για φροντιστήριο. Έχει πάρει θεωρητική κατεύθυνση. Δεν θυμάται ότι την Κυριακή έχει όσκαρ. Θυμάται ότι την Τετάρτη παίζει η πανάθα με βιγιαρεάλ. Φοράει παπούτσια πάνινα παντοφλέ με ασπρόμαυρα καρό. Έχει τις ψείρες στ'αυτιά ακόμα κι όταν δεν ακούει μουσικές. Προτιμά electro progressive techno house. Δεν ακούνε πολλά παιδιά τέτοια. Οι περισσότεροι ακούνε αυτά που τους παίζουν κι αυτά που βλέπουν. Για ν'ακούς pakito πρέπει να τον ψάξεις στο διαδίκτυο. Τα έτοιμα είναι πιο έυκολα.

Το κυριακάτικο φύλλο της προηγούμενης εβδομάδας έχει δίκιο: Ξύλο στο σχολείο παίζει πολύ. Συμμορίες επίσης, αλλά πιο πολύ στο κέντρο. Για το σεξ τα παραφουσκώνουν οι μεγάλοι. Τα κορίτσια κλασικά κάνουν παρέα μεταξύ τους, όπως και τ'αγόρια. Οι πιτσιρίκες πάντως έχουν αρχίσει να το κάνουν νωρίτερα από τους συνομήλικούς τους. Κατά κανόνα με μεγαλύτερους. Κοίτα τις και θα καταλάβεις. Ντύνονται για το σχολείο σα να πηγαίνουν για ψωνιστήρι. Τα αγόρια κολλάνε. Ο Δημήτρης είναι ψηλό παιδί, ωραίο, λεπτό και με καθαρό πρόσωπο. Δε χτυπάει στο μάτι για σπασίκλας ή φυτό. Ούτε είναι. Έχει φράτζες και φοράει χούντι με φουλάρι.

Εννιά στα δέκα παιδιά πάνω από δεκαπέντε έχουν δοκιμάσει ντραγκζ. Άντε οχτώ, για να μην τα φουσκώνουμε. Μαλακά εννούμε. Τα σκληρά είναι για πολύ βλαμμένους. Και όταν λέμε ότι παίζει ξύλο, δεν μιλάμε για τα ντούκια στα διαλείμματα και τις σφαλιάρες στο μάθημα. Στα σχολεία τα απογεύματα, ή στο Mall, οι παρέες δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν. Κι αν ενοχλήσεις κάποιον που δεν πρέπει, σίγουρα θα κατεβάσει παρέα για να σε τραμπουκίσει. Η παρέα είναι στάνταρ. Ακόμα κι αν ο άλλος σου την πέσει σόλο. Είναι εκεί για να τραβήξει βιντεάκι στο κινητό, να εμψυχώσει το νταή, να επέμβει άν χρειαστεί.

Ευτυχώς που υπάρχει το φρονιστήριο, για να νιώθεις ότι κάποιος νοιάζεται για σένα. Στο σχολείο κανείς δεν θα ασχοληθεί με το πώς θα σε προετοιμάσει για πολίτη. Ούτε για τα ναρκωτικά γίνεται καμιά ενημέρωση της προκοπής, ούτε για τίποτε άλλο. Διαγώνισμα, βαθμός, εξετάσεις και τέλος. Τα κερατιάτικα τα πληρώνει ο πατέρας κι η μάνα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ο πατέρας έχει τρία πτυχία και τρία παιδιά. Είναι τραπεζικός. Ο Δημήτρης τον θαυμάζει που τα βγάζει πέρα, αλλά και τον λυπάται γιατί σκίζεται για τρεις κι εξήντα. Αν και η γενιά του θα τραβήξει χειρότερα. Θέλει να σπουδάσει, όμως ξέρει ότι αν δεν κάνει δική του δουλειά δε θα ζήσει καλά. Οι δικοί του δεν του έχουν μάθει τη λαμογιά. Τους ευχαριστεί κι ανησυχεί.

Γενιά της οργής την είπαν οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Καμία σχέση. Ούτε γενιά της αμφισβήτησης, όχι, σε καμία περίπτωση. Γενιά του τσαμπουκά, παίζει. Απογοητευμένη, επίσης. Καταλήψεις γίνονται για χαβαλέ κι επειδή είναι παράδοση. Κάτι βαλτοί μόνο τα παίρνουν στα σοβαρά και ξεσηκώνουν τους υπόλοιπους. Η τρίτη λυκείου πλακώνεται με τη δευτέρα και την πρώτη γιατί δε θέλει να χάνει παραδόσεις. Στις πορείες του Δεκέμβρη κατέβηκαν για την αδρεναλίνη. Ο Δημήτρης χαρακτηρίζει τον εαυτό του εξαίρεση. Δεν είναι όλοι οι μπάτσοι γουρούνια. Δεν είναι όλοι οι πιτσιρικάδες επαναστάτες. Ούτε αλήτες. Ούτε αδιάφοροι. Τα στερεότυπα κάνουν κακό στην κοινωνία.

Ο Δημήτρης πάει σχολείο στα Ανάβρυτα.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Από τη μία, το ανίκανο να τιθασεύσει τον καιρό κράτος. Ξεχαρβαλωμένο, αυτιστικό και διεφθαρμένο. Κυβερνούμενο από μια παράταξη που υποσχέθηκε την επανίδρυσή του, από έναν πρωθυπουργό με απαράδεκτα αργά αντανακλαστικά. Χθες, είπε ότι η κρίση μας χτυπά την πόρτα. Κι ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η κρίση έχει μπουκάρει στην κουζίνα και αδειάζει τα ντουλάπια, εκείνος υπόσχεται άλλο ένα σχέδιο, χωρίς καν να το παρουσιάζει.

Από την άλλη, η απαξιωματική αντιπολίτευση. Με προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις δυσανάλογα πενιχρό σε σχέση με την αποτυχία του κυβερνητικού έργου. Με στελέχη ακόμα φθαρμένα στη δημόσια συνείδηση από τα μεγάλα φαγοπότια του παρελθόντος. Με αρχηγό που δηλώνει έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά δεν είναι σε θέση να πει με ποιούς, ούτε πώς ακριβώς θα βρει τα χρήματα για να κλείσει τρύπες και στόματα.

Κι ύστερα ο ΣΥΡΙΖΑ: Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Καταδικάζει τη βία και "δικαιολογεί" την αγανάκτηση. Στηρίζει τα κινήματα, αβαντάρει καταλήψεις και πορείες, αλλά δεν απομονώνει επί της ουσίας και στην πράξη τους μπαχαλάκηδες. Συμφωνεί με τον ΠΑΟ, στηλιτεύει το Βωβό. Πίνει καφέ με το Σουφλιά, κατακεραυνώνει τον Κακλαμάνη. Θέλει εξουσία, βδελύσσεται τις εξουσίες.

Στους αντίποδες, αγκυλωμένα συνεπές στις διαχρονικές του θέσεις το ΚΚΕ, χειριζόμενο ιδεολογήματα επιστημονικής φαντασίας. Ούτε δέχεται να συγκυβερνήσει, ούτε ποτέ θα κυβερνήσει. Συνεπως μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αν μη τί άλλο, περιφρουρεί τις κάθε μορφής διαμαρτυρίες του. Νοικοκυρεμένα πράματα. Έχει μάθει δε πλέον να απηχεί και στον ορθόδοξο ελληνάρα.

Όχι ότι τρώει το ψωμί του ΛΑΟΣ. Η άκρα δεξιά βαστάει γερά. Τη βοηθά η εγκληματικότητα. Τρέφεται από την παραβατικότητα των μεταναστών. Από τον τσαμπουκά του βαθέως κράτους της γείτονος. Από τον παροξυσμό του ΠΘ της ΠΓΔΜ κι από το καμμένο κέντρο. Με κοινοβουλευτική ομάδα θίασο, καταγγέλει συμφέροντα αβέρτα διότι έχει βρει τη δική του χήνα με τα χρυσά αυγά.

Μεταξύ των παρατάξεων, εκβιασμοί και επικοινωνιακά παιχνίδια. Με ποιον νόμο θα διεξαγούν εκλογές; Πότε; Θα υπάρξει συναίνεση στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας; Υπάρχουν δυνατότητες κυβερνητικών συνεργασιών; Ο κόσμος πεινά κι αυτοί σφάζονται για το ποια ΜΜΕ θα πάρει καθένας με το μέρος του. Πόσοι δικοί μας θα μείνουν, πόσοι θα φύγουν, τί θέσεις θα πάρουν στον κρατικό μηχανισμό, στη στελέχωση της αργόσχολης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας - που ο πολίτης έχεις απαξιώσει όσο τίποτα.

Και στη βάση της ζωής, τα μεγάλα αγκάθια. Παιδεία, δικαιοσύνη, εργασία και ασφάλεια. Ειδικά επί του τελευταίου, η βία ξέσπασε και διαρκώς κλιμακώνεται. Εν πολλοίς, διότι υπάρχουν ορισμένοι που έχουν απαυδήσει με κάθε έννοια διαλόγου, συναίνεσης, συνεννόησης και προκρίνουν πλέον τα τυφλά κουμπούρια.

Κι εδώ πρέπει κανείς να παραδεχτεί το εξής:

Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια κ.ο.κ. Εκφράζουν, από τη μια, την "έυλογη οργή" και την "αγανάκτηση" μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Παρεμβαίνουν, υποτίθεται, εκεί που η πολιτεία παρεκτρέπεται και αντιστέκονται στον παροξυσμό της σαλεμένης αστυνομίας. Καταγγέλουν δάκτυλους προβοκατόρικους και περιφρουρούν το δικαίωμα στο όνειρο της συλλογικότητας.

Όμως, παράλληλα, κάνουν πλάτες σε μια νέα μορφή αβλεπούς τρομοκρατίας. Αφήνουν στοιχεία που ξεπετάγονται από τη μαζικότητα να απωθούν και να αποξενώνουν τον φυσικό σύμμαχο κάθε αντίστασης στο σύστημα, τον ανώνυμο πολίτη που ζορίζεται. Εχθρεύονται και τις υγιείς μονάδες που προσπαθούν να δράσουν στο χώρο των ΜΜΕ.

Οι σφαίρες δεν προκύπτουν εν αιθρία. Πρώτα έρχεται η διαμαρτυρία, κατόπιν η κρατική βία, ύστερα οι υλικές καταστροφές, ώσπου, όσο το αντιπάλεμα φουντώνει, η ανθρώπινη ζωή σταματά να αποτελεί έσχατο όριο προσβολής. Κι επειδή ο δρόμος έχει αρχίσει να χάνει τον προσανατολισμό του, πρέπει να το πουν όλοι δυνατά:

Επ'ουδενί οποιοσδήποτε δικαιολογείται να λέει ότι "καταλαβαίνει" τη σέχτα, ή ότι "δεν αδικεί" τον ΕΑ.

Η εκκίνηση της ονειρικότερης ουτοπίας θα λάβει χώρα όταν οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες αποφασίσουν να αναχαιτίσουν τους τρομοκράτες των ιδίων (και όχι τους τρομοκράτες της εξουσίας, που έχει για ασπίδα της μιαν αναλώσιμη ΕΛΑΣ). Αυτός είναι ο καλός αγώνας. Όχι ο προπυλακισμός όποιου δεν συμφωνεί αυτόματα με τις δράσεις.

Ξανά: Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια. Νομιμοποίηση αυτών υφίσταται όταν όντως προκύπτουν από την κοινωνία, για την κοινωνία, λόγω ανάγκης της κοινωνίας. Η κοινωνία θέλει ανατροπή. Δε θέλει φωτιά, ούτε αίμα. Εδώ ο γρίφος και η ιστορική πρόκληση.


ΥΓ - Αν δεν έχουμε πια βαρεθεί τη δημοκρατία, καθολικό αίτημα όλων με μαζική διεκδίκηση θα έπρεπε να είναι ένας δικαιότερος εκλογικός νόμος, μεταξύ άλλων με όριο συμμετοχής 50% για την εγκυρότητα των εκλογών και προσμέτρηση του λευκού.

ΚΑΤΟΙΚΟΙ, ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ και ΓΕΙΤΟΝΕΣ

02.02.09 - απόγευμα: "Ενταση επικρατεί και στην οδό Αθηνάς, όπου κάτοικοι της Κυψέλης, που διαδηλώνουν για την κοπή των δέντρων στο πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, διαπληκτίζονται με τα ΜΑΤ."

Το παραπάνω από τη ιστοσελίδα του ΕΤ κατόπιν ρεπορτάζ του city - παρεμφερείς οι αναφορές και σε άλλες ιστοσελίδες. Κοινή η χρήση του όρου "κάτοικοι της Κυψέλης" σε εναλλαγή με το "κάτοικοι της περιοχής". Όροι που, εντούτοις, ίσως δεν αποδίδουν με ακρίβεια την πραγματικότητα.

Ρεπορτάζ του υποφαινόμενου - που έχει ζήσει για πάνω από δύο δεκαετίες στην οδό Καραμανλάκη, εκατό μέτρα από το σημείο - Κυριακή 01.02.09 στις 18.00 πιστοποίησε την παρουσία κατοίκων περιμετρικά του χώρου, οργανωμένων και ένθερμα εναντιούμενων στις ενέργειες του Δήμου. Είναι εκείνοι που κέρδισαν την περασμένη Παρασκευή την αναστολή των εργασιών τουλάχιστον έως την ερχόμενη Πέπμτη, όταν θα συνεδριάσει το Τριμελές Εφετείο για να εξετάσει την ακύρωση της πολεοδομικής άδειας του εγχειρήματος "γκαράζ". Κάτοικοι όντως, πρόσωπα οικεία της γειτονιάς, άνθρωποι πρόθυμοι να μιλήσουν επώνυμα και στο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι.

Στα ενδότερα του χώρου, με μπουζούκια, κιθάρες και κρασιά, στημένη μια γιορτή. Από ανθρώπους λιγότερο γνωστούς στον όντως κάτοικο, κάτω των 40 και αισθητικά ομοιόμορφους, πάνω από εκατό τον αριθμό. Εκείνοι, όταν αντιλαμβάνονται την παρουσία μικροφώνου αντιδρούν. Δύο κοπέλες με ύφος επιθετικό και απαξιωτικό αναλαμβάνουν να ξεκαθαρίσουν ότι για να συνομιλήσουν με άνθρωπο που φέρει ευκρινώς δημοσιογραφική ταυτότητα θα πρέπει να γίνει πρώτα γενική συνέλευση. Στην ερώτηση συνέλευση ποίων, απαντούν "δεν έχει σημασία". Με τα πολλά και αφού οι τόνοι έχουν ανέβει, θα πουν "της κατάληψης του πάρκου".

Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις κάθε συνομήλικό σου στα μέρη όπου έχεις μεγαλώσει, δύσκολα εξάγεται με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για κατοίκους της περιοχής. Πόσο μεγάλη όμως είναι η "περιοχή", ή η "Κυψέλη" είναι άλλο ερώτημα. Πάντως τα παιδιά με τα κρασιά και τα σκληρά λόγια, της "γειτονιάς" δεν είναι. Κι αν πρόκειται για περίοικους, το "περί-" είναι αναγκαστικά πολύ ευρύ. Διότι τόσους νέους ελληνόφωνους δεν βρίσκεις σήμερα ακόμα και σ'ένα ολόκληρο τετραγωνικό χιλιόμετρο της Κυψέλης.

Ορισμένοι από τους όντως περίοικους, τους μεγαλύτερης ηλικίας και ανοιχτούς στο διάλογο, αποκαλούν την ομάδα στο βάθος του πάρκου "περιφρούρηση". Κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν γνωρίζουν τα "παιδιά". Είναι μάλλον βέβαιο ότι στην πλατεία Κοτζιά, απόψε, η ομάδα αυτή των "παιδιών" της "κατάληψης" και της "περιφρούρησης" θα ήταν εκεί. Εξ ου και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι στα επεισόδια πρωταγωνίστησαν ενώπιον του Δημαρχίου αποκλειστικά "κάτοικοι της Κυψέλης".

(Παρατηρήσεις από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει το τέως πάρκο πρώτο χέρι κι εξ απαλών ονύχων και διαφωνεί με την δημοτική απόφαση για εμπορική εκμετάλλευση του σημείου.)

ΠΩ, ΠΩ, ΣΚΟΝΗ ΠΟΥ ΣΗΚΩΣΑΜΕ...

Σε συνέχεια - και λήξη - της σχολιο-πλημμύρας επί της προηγούμενης ανάρτησής μου, το παρακάτω απευθύνεται στους οργίλους του κυβερνοχώρου που ξαπόστασαν στο παρόν ιστολόγιο για να εκτονωθούν. Με αγάπη:

Απορώ με την αίσθηση προτεραιοτήτων σας. Αφού με έχετε σταμπάρει ως αστικής κουλτούρας βλάκα και ψωνάρα, γιατί επιμένετε να ασχολείστε με την περίπτωσή μου; Θέλετε να με πείσετε για κάτι; Να σας παραδεχτώ ως επαναστάτες στο μπλαμπλά;

Για να βάζουμε σιγά-σιγά τα πράματα στη θέση τους. Μέχρι πρότινος, με το βίτσιο του παρατηρητή που με δέρνει, θεωρούσα ότι ίσως εκεί έξω να λαμβάνει χώρα μια κάποιου είδους εξέγερση. Ως Κωνσταντίνος κι ως δημοσιογράφος θεώρησα υποχρέωσή μου να ασχοληθώ με το φαινόμενο αυτό, δίνοντας όπως μπορώ βήμα σε φωνές που (νόμιζα) φιμώνονται ένεκα στερεοτύπων, αντί να λιμάρω τα νύχια μου βλέποντας σκουπίδια στην TV.

Στους δρόμους έκανα ενδιαφέρουσες συζητήσεις, συχνά εποικοδομητικές ακόμα και στη διαφωνία. Εάν, όμως, η πλειονότητα εξ υμών που εδώ συνάντησα συνιστάτε χαρακτηριστικό δείγμα της ιντελιγκέντσιας των "εξεγερμένων", το πόρισμά μου προκύπτει ως εξής:

Γιαλαντζή εξέγερση. Αντιδραστικές ψυχοσυνθέσεις και άγουρα μυαλά βλέπω, καλά παιδιά-καλά πάσχατα και γενιά της απο-γοήτευσης. Λίγοι μεταξύ σας διαθέτουν αίσθηση της ιστορικής συγκυρίας και ιδεολογική συνέπεια. Ο ρομαντισμός ξεχειλίζει, η οργή επίσης, όμως καμία επανάσταση δεν ευοδώθηκε στο κουτουρού.

Κρίνοντας από τους ιστορικούς προγόνους σας, σε ορίζοντα δεκαετιών ορισμένοι θα έχετε γίνει, ως μονάδες, χειρότερα γρανάζια του συστήματος από τον εκάστοτε "δημοσιοκάφρο" Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ως σύνολο δε, φοβάμαι πως θα έχετε καταφέρει να καταστείτε μοχλός για να περάσουν ακόμα αντικοινωνικότερες, ακόμα πιο άδικες πολιτικές, ακόμα αυστηρότεροι περιορισμοί των ελευθεριών όλων μας.

Κάποιος αναφέρθηκε στον Μάη του '68. Ο Μάης έφερε στην εξουσία το απαύγασμα του ντεγκωλισμού. Κι ο κόκκινος Ντάνι, πρασινίσας, το παίζει πια ντίβα ως ΝΑΤΟαπολογητής στα ευρωέδρανα. Ακόμα και η κριτική 'διαφωρά' του μεταμοντερνισμού της αριστεράς και της προόδου τελεί σε θεωρητική χρεωκοπία.

Ίσως, βέβαια, θεωρείτε καθήκον σας να πασχίζετε ωστέ να οδηγηθούν οι δυτικές μεταβιομηχανικές κοινωνίες στο αμήν, ώστε να γίνει εν καιρώ κάποιο μεγάλο μπαμ, τραβώντας δια της μεθόδου του Πιτυοκάμπτη από τη μία εσείς κι από την άλλη τα "αφεντικά". Αυτό όμως δεν είναι εξέγερση. Είναι ρόλος για πιόνι σε σχέδια μείζονα.

Με άλλα λόγια, καμία επανάσταση δε βλέπω να λαμβάνει χώρα στο όνομά σας. Διότι η πρακτική και η ρητορική πολλών μεταξύ σας, που δίνουν και τόνο στους υπόλοιπους, είναι φασίζουσας απόχρωσης και ως τέτοιες βαθιά αντιλαϊκές και στερούμενες κοινωνικών ερεισμάτων: "Εγώ ξέρω τί είναι καλό για σένα και με το στανιό θα στο επιβάλω."

Συνεπώς, ευχαριστώ τους λίγους που μου έδωσαν καλόπιστα τροφή για σκέψη, επίσης για την προσοχή σας. Θα εξακολουθήσω να αφουγκράζομαι τον κόσμο στον οποίο ζω, αλλά αυτή η φάση της συζήτησης μεταξύ μας - κατά την οποία οι μεν σούρνουν (και δη επί προσωπικού) ενώ ο δε προσπαθεί να επικοινωνήσει - ας λήξει εδώ.

Καλά μυαλά σας εύχομαι και καλούς αγώνες, επ'αγαθόν της κοινωνίας, βεβαίως-βεβαίως.

Θύματα σκυλεύουν τον Δεκέμβρη

Πέμπτη 22.01.09, 20:30. Οδός Πειραιώς. Μεταχειρίστηκαν την πορεία ως συνήθως για να σπάσουν και να δείρουν. Για την τιμή της Κούνεβα. Ως αντίσταση στην εγκόσμια αδικία η τυφλή (ακόμη χειρότερα και κωφή) βία. ΕΛΑΣ, βεβαίως, πουθενά κι ο στόχος διάφανος.

Καδρόνια και μάρμαρα από τη μία, κοπελίτσες, σερβιτόροι, μουσικοί και θαμώνες απ'την άλλη. Θρύψαλα το BIOS κι οι άνθρωποί του σαπακιασμένοι. Διότι το μαγαζί τόλμησε να πατήσει ξένα χωράφια. Είπε κι αυτό να ασχοληθεί με την υπόθεση της υπενοικιαζόμενης συνδικαλίστριας δίχως κίνητρα εντελώς ανιδιοτελή και αλτρουιστικά. Πήγε, με δυο λόγια, να φάει λίγο απ'το ψωμί του επαγγελματία κουκουλοφόρου.

Κι ύστερα έχεις το κάθε αφελές ανδράποδο της ανέχειας που γεννά ιδεοληψία, το κάθε έρμαιο των παιδικών τραυμάτων και των μετεφηβικών απωθημένων, που βγαίνει στα διαδίκτυα πίσω από την ηλεκτρονική κουκούλα της ανωνυμίας επικροτώντας το ξυλίκι.

Εύγε λοιπόν. Αβαντάρετε τον τσαμπουκά που εξυπηρετεί άριστα τα πραγματικά κέντρα εξουσίας της μεταβιομηχανικής νεοφεουδαλικής καπιταλιστικής μας φάσης, παροχετευόμενος στο σπάσιμο μαγαζιών και τη δημιουργία σπινθιρισμών. Μία, δύο, τρεις - πού θα πάει. Θα πάρει μπρος το επόμενο στάδιο της παγκόσμιας ιστορίας που μας επιφυλάσσουν οι αυτοματισμοί της απληστίας.

Κι ούτε βλέπει κανείς να αντιδρούν οι συνεπείς, οι ιδεολόγοι, οι βέροι αντιεξουσιαστές της αποφυγής της βίας. Απόντες, δυστυχώς, την ώρα που επαναστατική τους υποχρέωση θα ήταν να περιφρουρούν το αληθινό εν σπέρματι κίνημα, οι σύντροφοι των όσων αξιοπρεπών καταλήψεων εκεί έξω. Από εκείνες με τσίπα κι όχι με Τσίπρα.

Απών και ο κοινός νους, αδύναμος να παράξει τα στοιχειωδέστερα των ερωτημάτων: Γιατί, όταν καταστρέφεται το εκάστοτε BIOS, το κράτος ως σώματα ασφαλείας - που υποχρεούται να υπερασπίζεται τον στόχο οποιασδηποτε βίαιης ενέργειας - είναι ΠΑΝΤΑ απόν; Γιατί, από την άλλη, το κράτος ως τοπική αυτοδιοίκηση είναι ΠΑΝΤΑ στο σημείο σε μισή ώρα να μαζέψει τα σπασμένα;

Πόσο κρίμα. Θύματα: Άνθρωποι-κοκτέηλ αφέλειας και τεστοστερόνης, ανεργίας και συμπλεγματισμών. Είστε, δυστυχέστατα, το μπουζί στη μηχανή τους. Αναρωτηθείτε ποιοι υποδεικνύουν ποιο μαγαζί έχει σειρά, υπό το πρόσχημα ότι "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας". Ποιοι σας πουλούν για επαναστατικές κορδέλες ατόφιο το credo και τον σκοταδισμό της Νέας Τάξης χειριζόμενοι άριστα τεχνικές προπαγάνδας και μάρκετινγκ.

Ποιοι διαβρώνουν την καταλυτική δύναμη του ανθρώπινου όντος, ενταφιάζοντας όλο και βαθύτερα το αντιστασιακό φως της συμπόνιας, της ευσπλαχνίας, της αγάπης.