Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Από τη μία, το ανίκανο να τιθασεύσει τον καιρό κράτος. Ξεχαρβαλωμένο, αυτιστικό και διεφθαρμένο. Κυβερνούμενο από μια παράταξη που υποσχέθηκε την επανίδρυσή του, από έναν πρωθυπουργό με απαράδεκτα αργά αντανακλαστικά. Χθες, είπε ότι η κρίση μας χτυπά την πόρτα. Κι ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η κρίση έχει μπουκάρει στην κουζίνα και αδειάζει τα ντουλάπια, εκείνος υπόσχεται άλλο ένα σχέδιο, χωρίς καν να το παρουσιάζει.

Από την άλλη, η απαξιωματική αντιπολίτευση. Με προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις δυσανάλογα πενιχρό σε σχέση με την αποτυχία του κυβερνητικού έργου. Με στελέχη ακόμα φθαρμένα στη δημόσια συνείδηση από τα μεγάλα φαγοπότια του παρελθόντος. Με αρχηγό που δηλώνει έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά δεν είναι σε θέση να πει με ποιούς, ούτε πώς ακριβώς θα βρει τα χρήματα για να κλείσει τρύπες και στόματα.

Κι ύστερα ο ΣΥΡΙΖΑ: Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Καταδικάζει τη βία και "δικαιολογεί" την αγανάκτηση. Στηρίζει τα κινήματα, αβαντάρει καταλήψεις και πορείες, αλλά δεν απομονώνει επί της ουσίας και στην πράξη τους μπαχαλάκηδες. Συμφωνεί με τον ΠΑΟ, στηλιτεύει το Βωβό. Πίνει καφέ με το Σουφλιά, κατακεραυνώνει τον Κακλαμάνη. Θέλει εξουσία, βδελύσσεται τις εξουσίες.

Στους αντίποδες, αγκυλωμένα συνεπές στις διαχρονικές του θέσεις το ΚΚΕ, χειριζόμενο ιδεολογήματα επιστημονικής φαντασίας. Ούτε δέχεται να συγκυβερνήσει, ούτε ποτέ θα κυβερνήσει. Συνεπως μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αν μη τί άλλο, περιφρουρεί τις κάθε μορφής διαμαρτυρίες του. Νοικοκυρεμένα πράματα. Έχει μάθει δε πλέον να απηχεί και στον ορθόδοξο ελληνάρα.

Όχι ότι τρώει το ψωμί του ΛΑΟΣ. Η άκρα δεξιά βαστάει γερά. Τη βοηθά η εγκληματικότητα. Τρέφεται από την παραβατικότητα των μεταναστών. Από τον τσαμπουκά του βαθέως κράτους της γείτονος. Από τον παροξυσμό του ΠΘ της ΠΓΔΜ κι από το καμμένο κέντρο. Με κοινοβουλευτική ομάδα θίασο, καταγγέλει συμφέροντα αβέρτα διότι έχει βρει τη δική του χήνα με τα χρυσά αυγά.

Μεταξύ των παρατάξεων, εκβιασμοί και επικοινωνιακά παιχνίδια. Με ποιον νόμο θα διεξαγούν εκλογές; Πότε; Θα υπάρξει συναίνεση στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας; Υπάρχουν δυνατότητες κυβερνητικών συνεργασιών; Ο κόσμος πεινά κι αυτοί σφάζονται για το ποια ΜΜΕ θα πάρει καθένας με το μέρος του. Πόσοι δικοί μας θα μείνουν, πόσοι θα φύγουν, τί θέσεις θα πάρουν στον κρατικό μηχανισμό, στη στελέχωση της αργόσχολης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας - που ο πολίτης έχεις απαξιώσει όσο τίποτα.

Και στη βάση της ζωής, τα μεγάλα αγκάθια. Παιδεία, δικαιοσύνη, εργασία και ασφάλεια. Ειδικά επί του τελευταίου, η βία ξέσπασε και διαρκώς κλιμακώνεται. Εν πολλοίς, διότι υπάρχουν ορισμένοι που έχουν απαυδήσει με κάθε έννοια διαλόγου, συναίνεσης, συνεννόησης και προκρίνουν πλέον τα τυφλά κουμπούρια.

Κι εδώ πρέπει κανείς να παραδεχτεί το εξής:

Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια κ.ο.κ. Εκφράζουν, από τη μια, την "έυλογη οργή" και την "αγανάκτηση" μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Παρεμβαίνουν, υποτίθεται, εκεί που η πολιτεία παρεκτρέπεται και αντιστέκονται στον παροξυσμό της σαλεμένης αστυνομίας. Καταγγέλουν δάκτυλους προβοκατόρικους και περιφρουρούν το δικαίωμα στο όνειρο της συλλογικότητας.

Όμως, παράλληλα, κάνουν πλάτες σε μια νέα μορφή αβλεπούς τρομοκρατίας. Αφήνουν στοιχεία που ξεπετάγονται από τη μαζικότητα να απωθούν και να αποξενώνουν τον φυσικό σύμμαχο κάθε αντίστασης στο σύστημα, τον ανώνυμο πολίτη που ζορίζεται. Εχθρεύονται και τις υγιείς μονάδες που προσπαθούν να δράσουν στο χώρο των ΜΜΕ.

Οι σφαίρες δεν προκύπτουν εν αιθρία. Πρώτα έρχεται η διαμαρτυρία, κατόπιν η κρατική βία, ύστερα οι υλικές καταστροφές, ώσπου, όσο το αντιπάλεμα φουντώνει, η ανθρώπινη ζωή σταματά να αποτελεί έσχατο όριο προσβολής. Κι επειδή ο δρόμος έχει αρχίσει να χάνει τον προσανατολισμό του, πρέπει να το πουν όλοι δυνατά:

Επ'ουδενί οποιοσδήποτε δικαιολογείται να λέει ότι "καταλαβαίνει" τη σέχτα, ή ότι "δεν αδικεί" τον ΕΑ.

Η εκκίνηση της ονειρικότερης ουτοπίας θα λάβει χώρα όταν οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες αποφασίσουν να αναχαιτίσουν τους τρομοκράτες των ιδίων (και όχι τους τρομοκράτες της εξουσίας, που έχει για ασπίδα της μιαν αναλώσιμη ΕΛΑΣ). Αυτός είναι ο καλός αγώνας. Όχι ο προπυλακισμός όποιου δεν συμφωνεί αυτόματα με τις δράσεις.

Ξανά: Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια. Νομιμοποίηση αυτών υφίσταται όταν όντως προκύπτουν από την κοινωνία, για την κοινωνία, λόγω ανάγκης της κοινωνίας. Η κοινωνία θέλει ανατροπή. Δε θέλει φωτιά, ούτε αίμα. Εδώ ο γρίφος και η ιστορική πρόκληση.


ΥΓ - Αν δεν έχουμε πια βαρεθεί τη δημοκρατία, καθολικό αίτημα όλων με μαζική διεκδίκηση θα έπρεπε να είναι ένας δικαιότερος εκλογικός νόμος, μεταξύ άλλων με όριο συμμετοχής 50% για την εγκυρότητα των εκλογών και προσμέτρηση του λευκού.