Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αποδίδεται στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εκείνη, σε κείμενό της του 1915, το χρεώνει στον Ένγκελς. Το '46 το δανείστηκε ο Σαρτρ ασκώντας κριτική στο ΚΚΓ. Το '48 το πήρε ο Καστοριάδης για να βαφτίσει την επιθεώρησή που εξέδιδε με τον Λεφέρ. Βεβαίως, δεν πρόκειται περί μίας, ίδιας, άκαμπτης φράσης. Ως ιδεολόγημα, διαρκώς αναβαπτίζεται. Όπως η γελοιότητα στον ψευδοπολιτικό δημόσιο διάλογο προ των ευρωεκλογών.Ψηφίζουμε, υποτίθεται, με κριτήριο τις ευρωπαϊκές πολιτικές που επιθυμούμε, όμως σχεδόν ουδείς αναφέρεται στην ΕΕ. Ούτε συνδέει εγχώριες προκλήσεις με ευρωπαϊκές δράσεις, ντιρεκτίβες, ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και αποφάσεις της Επιτροπής. Και νά'λεγε κανείς ότι η επικαιρότητα δεν παρέχει δυνατότητες συνειρμών; Κάθε άλλο. Κυρίως, βρισκόμαστε μπροστά στην έκρηξη ενός ζητήματος που κατ'εξοχήν περνάει από τις Βρυξέλλες και λέγεται αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.
Το θέμα έπρεπε να βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής συζήτησης καιρό τώρα. Ειδικά μετά τα γεγονότα στο παλιό Εφετείο, η απουσία του από τον εκάστοτε κομματικό λόγο είναι αδικαιολόγητη. Ύστερα δε από τα επεισόδια στην πλατεία Βικτωρίας, η δημόσια σιωπή, για το πώς η ΕΕ οφείλει να περιφρουρήσει τα σύνορά της και να διαχειριστεί τις διαρκείς και αυξανόμενες εισροές πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική, γίνεται εξοργιστική.
Το μέγεθος του θέματος μαρτυρά υπολογισμός της Καθημερινής: Αν οι μουσουλμάνοι "μουσαφίριδες" συνεχίσουν να εισβάλλουν στην Ελλάδα με τον τωρινό ρυθμό, σε λιγότερο από μία δεκαετία θα έχουν φτάσει τα πέντε εκατομύρια. Εντούτοις, χώρες όπως η Δανία και η Ολλανδία λαμβάνουν πολλαπλάσιες από την Ελλάδα επιδοτήσεις για να διαχειριστούν τη λαθρομενάστευση. Παράλληλα, η συμφωνία Δουβλίνο 2 επιβάλλει στην Ελλάδα να δέχεται από άλλα κράτη-μέλη κάθε ανεπιθύμητο λαθρομετανάστη που μπήκε στην ΕΕ από τη χώρα μας. Ταυτόχρονα, κανείς στην Ευρώπη δεν σχολείται με την Τουρκία, που παραβιάζει τη σχετική συνθήκη επανεισδοχής και αρνείται να δεχτεί πίσω έστω ένα μέρος όσων ψυχών μας έχει στείλει πεσκέσι.
Η Ελλάδα δεν διεκδικεί δάφνες για την έως τώρα ευρωπαϊκή της διαδρομή, κυρίως διότι έχει σπαταλήσει ανυπολόγιστους χρηματικούς πόρους. Όμως σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων και η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να δραστηριοποιηθεί. Ο τόπος που επί χιλιετίες έχει υπάρξει "προκεχωρημένο φυλάκιο" του ευρωπαϊκού πολιτισμικού χώρου (και που μόλις πριν έναν αιώνα άρχισε να συγκροτείται ως εθνικά αμιγές κράτος) κινδυνεύει σε μια δεκαετία να χάσει το δυτικό του χαρακτήρα μέσω μιας άνευ προηγουμένου πληθυσμιακής αλλοίωσης. Κι αυτό δεν είναι ακροδεξιά αντίληψη, ούτε εθνικιστικό παραλήρημα. Πρόκειται για διαπίστωση που αφορά στο ίδιο το μέλλον της Ευρώπης.
Παρα τάυτα, δεν μπορούμε να αξιώνουμε βοήθεια από κανέναν όταν εδώ, δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, το όλο θέμα αγνοείται κατάφωρα από κόμματα, ΜΜΕ και υποψηφίους. Όταν δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς ικανός να θέσει την ΕΕ προ τω ευθυνών της. Διότι οι έχοντες την εξουσία και οι διεκδικούντες αυτήν επιλέγουν να ασχολούνται με ψιττακούς και νεομαρξιστικές μπουρδολογίες, θυμίζοντας αντιπαράθεση ΔΑΠ-Βέλτσου με φόντο αυτόνομο στέκι του Παντείου. Σε τελική ανάλυση, ένας τέτοιος νεοελληνικός πολιτισμός λογικό είναι να οδεύει προς μια κατάλυσή του.
Ως επίμετρο, ενδεικτικές αναφορές στα επεισόδια Πέμπτης και Παρασκευής από διεθνή μέσα:
Τhe New York Times
Le Monde
The China Post
Turkish Weekly
Τhe Times of India
The News International (Πακιστάν)
(Ανησυτικά αξιοσημείωτο, ότι γεγονότα με τόση διεθνή κάλυψη αξιολογούνται ως πρώτο θέμα από ελάχιστα ελληνικά ενημερωτικά μέσα.)
2 σχόλια:
Γράφεις ότι το Ελλαδιστάν "κινδυνεύει να χασει το δυτικο χαρακτήρα λόγω πληθυσμιακής αλλοίωσης¨". Εκ πρώτης όψεως έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά καθόμουνα και το σκεφτόμουνα 2 πραγματα:
α)ότι όντας "φυλάκιο" και ακροβατώντας σε συνορα πολιτίσμών εδώ και αιώνες, η πληθισμιακή αλλίωση είναι κάτι δεδομένο για όσους κατοικούν στα μέρη μας. Σίγουρα υπήρξαν σκαμπανεβάσματα και ενδεχομένως τώρα να είμαστε σε ένα από το "ανεβάσματα" της εισβολής ξένων πληθυσμών αλλά μακροπρόθεσμα ίσως ο Ελληνας καταφέρει να διατηρήσει την ταυτότητά του όπως έκανε ανέκαθεν στην ιστορία.
β) το δεύτερο είναι αυτή η περιβόητη "ταυτότητα" που έχουμε "καταφέρει" να διατηρήσουμε εδώ και αιώνες. Ποιά είναι αυτή η ταυτότητα την οποία ονομάζεις "δυτικό χαρακτήρα"; Σε τί ακριβώς θυμίζουμε δυτικό κόσμο περισσότερο απ'ότι ανατολίτικο; Μήπως στην οργάνωση του κράτους; Στην δικαιοσύνη; Νταξ δεν είματε "εσύ κλέβεις, εγώ κόβω χέρι" αλλά πέραν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι όντως δυτικής απόχρωσης, δεν είμαστε και τόσο δυτικός κόσμος. Μια χώρα παροχής υπηρεσιών είμαστε, μηδενικού τεχνολογικού υποβάθρου, πρωτογενούς βιομηχανίας και οικονομία στον αναπνευστήρα (βλ. Ε.Ε.) και εξαρτημένη σε σημείο βλακείας από τις εισαγωγές. Ε σε τί διαφέρει αυτή η σούμα από μια Αιγυπτο, από μια Τουρκία; Για να μην μιλήσω για τις απλές καθημερινές εκφράσεις "δυτικών" τρόπων συμπεριφοράς στο δρόμο, στο φανάρι, στο παρκάρισμα, στο γήπεδο, στα νυχτερινά κέντρα.
Λοιπόν καλή η καραμέλα της ευρωπαικής Ελλάδας, και του δυτικού πολιτισμού αλλά όσα Prada και να φορέσει ο Ελληνας (από τα λεφτά που έβγαλε από 2 ξενόφερτες φούσκες: το χρηματηστίριο του 99 και τα τεχνικά έργα με αφορμή το 2004...ά και την ναυτιλία που μας "έκατσε"), δεν τον κατατάσω στο δυτικό κόσμο. Θα έλεγα ότι είμαστε ένα αμάγλμα δυτικού wannabe και ανατολίτικου DNA το οποίο το πολύ-πολύ να να γίνει επικρατέστερο όταν σε 20 χρόνια από τώρα θα είμαστε 10 εκατ ελληνες και 5 εκατ μετανάστες στον ελλαδικό χώρο.
Τζαρδή αν και το α) με το β) έχουν την αντίφασή τους, θα τα πάρω και τα δύο!
Σκέψη: Για άλλη μια φορά, ας περιμένουμε να δούμε τί εσωτερικές εφεδρείες ιστορικής ξήγας έχουν μείνει σ'αυτή την έρμη τη ΓΛΩΣΣΑ.
Δημοσίευση σχολίου