Στραβοί κι αδιάβαστοι στον Άγιο Παντελεήμονα

Ο άγιος ονόματι Παντελεήμων βλέπει ALTER από τους ουρανούς και φρίττει. Όλοι αναφέρονται στο όνομά του και κανείς σε αυτόν. Ουδείς κοντοστέκεται στα συμπαραδηλούμενα των λέξεων και των ονομάτων, στις εσώτερες λύσεις τους. Η αλαζονεία της φαστ-φουντ αντίληψης - πως όλα είναι εδώ, είναι τώρα, είναι δικά μας και αποσπασμένα από το πριν και το μετά μιας αχρείαστης και περιττής ιστορίας - θλίβει το πνεύμα του. Ευλογεί έτσι ένα ταπεινό blog, στέλλοντάς του φώτιση από τα left-overs της Πεντηκοστής. Δεν είναι έλεος. Είναι ζοχάδα. Ο άγιος αφρίζει.

Αφρίζει διότι του χτίσαν εκκλησία βαβυλωνιακών προδιαγραφών στη νεοελληνική υπερτσιμεντούπολη και βάφτισαν με τ'όνομά του γειτονιά ολόκληρη, χωρίς καν να γνωρίζουν τί σόι άγιος είναι. Τα συναξάρια με το βίο του τού φαίνονται εμετικά. Γεννήθηκε, λένε, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, την εποχή που αυτοκράτωρ της Ρώμης ήταν ο διώκτης των χρσιτιανών Μαξιμιανός. Παπάρια από την πρώτη κιόλας αράδα. Η αυτοκρατορία τότε είχε δύο τμήματα και τρεις-τέσσερις αυγούστους και καίσαρες. Ο Μάρκος Αυρήλιος Βαλέριος Μαξιμιανός Ηρακλής ήταν μόλις ένας από το τσούρμο των reservoir dogs από το οποίο στο τέλος υπερίσχυσε ο μέγας Κωνσταντίνος, ως ικανότερος πολιτικάντης και κυνικότερος φονιάς όλων.

Εσχάτως οι Έλληνες - που ο άγιος βλέπει από ψηλά ως μάτσο πάμπολλων DNA που συγκροτήθηκαν εθνικά με βιτρίνα μια πνευματικότητα υποταγμένη στην ημιμάθεια του κλήρου και ραχοκοκκαλιά μια γλώσσα θαυμαστή πλην ταλαίπωρη - έχουν βαλθεί να προασπίσουν την ελληνικότητα του αγίου Παντελεήμονα. Της ελληνικής γειτονιάς με το ελληνικό όνομα του Έλληνα αγίου. Που, όταν ζούσε στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, το πολυεθνοτικό μωσαϊκό της σύχρονης πλατείας Βικτωρίας ήταν καθημερινότητα εντυπωμένη σε κάθε πόλη της ελληνικής - πολιτισμικά - ανατολής. Θράκες, Γότθοι, Λατίνοι, Έλληνες, μετα-Μακεδόνες, Πέρσες, Εβραίοι, Αρμένίοι, Σύροι, οι κάτοικοι του σημερινού Ισμίτ τον 3ο μΧ αιώνα ζούσαν μαζί, όχι με ανοχή αλλά με σεβασμό αυτονόητο.

Όλους αυτούς γιάτρευε ο άγιος, που τότε τον έλεγαν απλά Παντολέοντα - το καλλιτεχνικό του το κότσαρε η εκκλησία μετά θάνατον. Τα συναξάρια λέγουν ότι έκανε θαύματα, ότι ασπάστηκε την πίστη στο Χριστό κατόπιν θείας επέμβασης με απ'ευθείας ανάθεση, ότι έλιωνε σαν κεριά τα ξίφη των διωκτών του και ανέσταινε παιδιά - ένας Neo, με λίγα λόγια, του προβυζαντινού matrix, στο ιστορικό νεκροκρέβατο της παλιάς Ρώμης ήταν ο Παντελεήμων. Ακόμα όμως κι αν οι υπερδυνάμεις του υπερβάλλονται από τους ιερομόναχους των αδελφοτήτων που πλάθουν ήρωες για μεγαλοκοπέλες και πολύτεκνους, το σημαντικό είναι ότι ο καψερός μας άγιος δεν ρωτούσε τους ασθενείς του από που κρατάει η σκούφια τους πριν τους γειάνει.

Όυτε ψαχνόταν περί της ελληνικότητάς του ο Παντολέων. Είχε μαμά χριστιανή και πατέρα ειδωλολάτρη, ήταν ρωμαίος πολίτης και ομιλούσε την ελληνική. Κι ήταν γιατρός. Που δεν αμειβόταν για τους κόπους του και κήρυττε την επανάσταση της εποχής, δηλαδή την πίστη στο διφυές και το τρισδιάστατο του ενός Θεού - της ευσπλαχνίας και της αυταπάρνησης. Πριν ακόμα οι βυζαντινοί επιχειρήσουν τη σύνδεση κράτους-εκκλησίας. Σήμερα, οι αγιογράφοι της Χρυσοπηγής και της Ζωής γράφουν πως ο άγιος απαιτούσε από τους γιατρεμένους να ασπαστούν την πίστη στο Χριστό. Ο άγιος εξανίσταται σαν διαβάζει τέτοιες ηλιθιότητες. Σιγά μην υποδυόταν το διάολο του Ντόριαν Γκρέι. Παράδειγμα έδινε κι αγάπη και έτσι γινόταν για τις ευγενείς ψυχές υπόδειγμα.

Ο άγιος κάνει ζάπινγκ, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Συγκεντρώνεται και ευλογεί την οικουμένη. Τζίφος. Οι άνθρωποι έχουν στουμπώσει ψυχικά και φρικουλιάζουν. Ώρες αργότερα, αφού τα βραδινά δελτία έχουν εκβάλει σε νυχτερινές εκπομπές μεγαλοδημοσιοκάφρων, διαπιστώνει ότι ο παρονομαστής της συνειδησιακής αρπαχτής δεσπόζει απαράλλαχτο μοτίβο παντού. Καθ'ότι εν ουρανοίς πνεύμα και εκτός χρόνου κείμενος, γνωρίζει έτι πως σύντομα έπεται η απόσυσρη του ονόματός του από την επικαιρότητα ελέω νέων πρώτων θεμάτων. Μελαγχολεί, που τα δεκα λεπτά δημοσιότητάς του απέτυχαν να αφυπνίσουν ευρύτερα κάτιτίς το αγαθό. Εντούτοις, δεν κατηγορεί τα ΜΜΕ, αισθανόμενος ότι κι αυτά είναι γεννήματα της κουτσής, στραβής κοινωνίας που τον λατρεύει. Ως εικόνα και ήχο, χωρίς περιεχόμενο.