Το νου σας, ρεμάλια

Οι πιπίλες δεν βοηθούν στο μεγάλωμα. Και ούσα νήπιο η κοινωνία της Ελληνικής Δημοκρατίας τις συνηθίζει. Πιπίλα, που ρούφηξαν πρώτα τα ΜΜΕ, ήταν το δόγμα «άλλο αντιεξουσιαστές και άλλο τρομοκράτες.» Θες λόγω Τσίπρα και ελευθεριακών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ; Θες επειδή πέντε τύποι που χτυπούν συχνά-πυκνά συσπειρώνουν την κοινή γνώμη υπέρ του κράτους; Θες γιατί κάποιους δεν τους ενοχλεί; Η αλήθεια είναι ότι μετά τον Δεκέμβριο του 2008 οι βόμβες και το γάζωμα πήγαιναν σύννεφο, κανένας όμως δεν έστρεψε το βλέμμα του στους ταραξίες, καταληψίες και στασιαστές του αντιεξουσιαστικού ακροαριστερού χώρου.

Πράγμα κομματάκι βλακώδες, αν λάβει κανείς υπ’όψη του τη ρητορική και τα δείγματα γραφής των ανθρώπων που διατείνονται πως μάχονται για την κατάλυση του κράτους και ονειρεύονται μια διαφορετική, όντως συλλογική και δικαιότερη κοινωνία. Δηλαδή, πώς περιμένει κανείς ότι θα κυνηγήσουν τους στόχους αυτούς; Με παρακαλετή πειθώ; Για το βέρο ιδεολόγο αυτού του άκρου, η δημοκρατία δεν είναι καλύτερη πολιτεία από τη δικτατορία. Δεν είναι μόνο το οικονομικό σύστημα που δρα εγκληματικά. Είναι η ίδια η κοινωνική και πολιτισμική υπόσταση ενός κόσμου ανελεύθερου, που οφείλει κανείς να αντιμάχεται. Σε σύγχρονες συνθήκες αστικής δύσης αρμόζει τακτική αντάρτικου πόλεων.

Ο βραζιλιάνος δολοφονημένος από το κράτος αναρχικός Κάρλος Μαρινγκέλα έχει δώσει έναν λεπτομερή οδηγό δράσης με «Το Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλης». Με αυτό πορεύθηκαν οι Μπάαντερ Μάινχοφ και η γαλλική Άμεση Δράση. Οι κρατούμενοι ως τρομοκράτες των τελευταίων επιχειρήσεων της ΕΛΑΣ ανδρώθηκαν μέσα στο αναρχικό κίνημα. Ψήθηκαν στο πολυτεχνείο το ’95. Εκεί, λένε αυτοί που ξέρουν, και όχι στη 17Ν ήταν εξ αρχής η άκρη του νήματος της «νέας τρομοκρατίας». Στους πολίτες που φρονούν ότι στο κράτος αξίζει πόλεμος και για επίρρωση του πιστεύω περνούν στην πράξη με εκρηκτικά και υποπολυβόλα. Δυνάμει δε, λειτουργούν ως ασπίδα παρακρατικών κέντρων εξουσίας που κατευθύνουν τα πράγματα με παγκόσμιο γεωπολιτικό γνώμονα.

Η αντιτρομοκρατική ήρθε τα μέσα-έξω το περασμένο φθινόπωρο. Μέσα Νοεμβρίου είχε στρωθεί στη δουλειά, αποφασισμένη να περάσει βραχιόλια στους βολικούς αναδόχους ετών επικοινωνιακού και ψυχολογικού αντιπερισπασμού. Με βρετανική μέθοδο έβαλε στο στόχαστρό τα Εξάρχεια, τα στέκια, τα πάρκα και τις καταλήψεις. Επί ΝΔ οι άνθρωποι της CIA επέμεναν ότι ο μίτος οδηγεί σε παλιότερες οργανώσεις. Η για χρόνια παρακολούθηση των τώρα συλληφθέντων έπαψε επί Παυλόπουλου όλως εν αιθρία. Και στα ΜΜΕ είχε διοχετευτεί η πιπίλα. «Άλλο αντιεξουσιαστής, άλλο τρομοκρατία». Κι άλλο τα παιδιά του Αλέξη, που ψάχνει το δεδικαίωταί του στην Άμφισσα. Εκεί δικάζεται τώρα η κρίση μας, με το βλέμμα στον αυθαίρετα προφυλακισμένο Μάριο Ζέρβα. Το νου σας, ρεμάλια.