Καλή Ανάπτυξη

Εμπρός με σχέδιο να αλλάξουμε τη χώρα. Οι προβλέψεις του Economist θέλουν σε πέντε χρόνια το έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ. Μααστριχτοταγώς. Συν θεώ, το 2014 θα είμαστε η Ελλάδα και θα είμαστε καλά – για καμμένη. Η ανάπτυξη θα είναι αρνητική στο -5%. Ο «κύκλος εργασιών» μας θα είναι τα 225 δις. Από αυτά, το 8% θα πηγαίνει κατευθείαν για πληρωμές τόκων χρέους που θα αγγίζει τα 344 δις, ήτοι 155% του ΑΕΠ. Κάπου καθ’οδόν φαίνεται πως χάθηκε κάθε αίσθηση συντονισμένης παραγωγικότητας.

Τι έπαθε ο Έλληνας δεν μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα. Ίσως τον πείραξε η αστικοποίηση. Όχι μόνο διότι καταπιέζει τον αγέρωχο γέρο της ραχούλας μέσα του. Η Ελληνική επικράτεια δομείται επί χρόνια λάθος. Η επαρχία στέκει ατάκτως τσιμενταρισμένη, άβολη και γκρίζα. Η Αθήνα παραμένει συγκρίσιμη με Ασιατικές μεγαλουπόλεις. Στο χάος δύσκολα φυσάει το πνεύμα της έμπνευσης, πιο δύσκολα διαρκεί και σπανιότερα αφοσιώνεται στο κυνήγι στόχου. Η αύξηση του ΑΕΠ και η ανταγωνιστικότητα θέλουν σχεδιασμένη συνεννόηση.

Αν λαμβάναμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά, πρώτη μέριμνα θα ήταν το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, που εκφράζει τις στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας για την επόμενη δεκαπενταετία. Αυτό ορίζει αναγκαία δίκτυα υποδομών και μεταφορών, πόλεις πόλους αναπτυξιακών επιλογών, χωρική διάρθρωση των παραγωγικών τομέων μέσα στο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον – σε συνάρτηση με επιδιώξεις εξωτερικής πολιτικής και οικονομικής διπλωματίας. Θα ξεκινούσαμε με το τι και πώς θέλουμε να πετύχουμε. Δεν αρκεί η θέση «επιθυμώ μεταπρατική ανάπτυξη». Ισχύει μόνο αν τεθεί ως «οι μονάδες θα χτιστούν εκεί» και «θα εξυπηρετούνται από αυτόν το δρόμο, εκείνο το λιμάνι».

Πράσινη ενέργεια, επί παραδείγματι. Έστω η ιδέα δημιουργίας ενός «τείχους» ανεμογεννητριών στο ανατολικό Αιγαίο. Θα λειτουργούσε ως τεχνητό συνόρο γερμανικών και ισπανικών (πχ) συμφερόντων απέναντι στην Τουρκία, συμβάλλοντας στην ενεργειακή αυτονομία των νησιών και την επίτευξη μακροχρόνιων στόχων για τις ΑΠΕ. Μια τέτοια πρόταση υποβάλλεται κανονικά από αρμόδιο φορέα, κρίνεται, εντάσσεται σε κάποιο εθνικό σχέδιο δράσης. Έπειτα, ορίζονται φορείς υλοποίησης και εξασφαλίζεται χρηματοδότηση.

Στη χώρα τρέχουν σήμερα τρία προγράμματα που καθορίζουν την ανάπτυξή μας. Εντελώς ασύνδετα το ένα με το άλλο. Το ΕΧΣ, ο Καλλικράτης (πρώην Καποδίστριας 2) και το ΕΣΠΑ θα έπρεπε να έχουν κοινά γραφεία. Αντ’αυτού δρουν δίχως καμία μεταξύ τους συνεννόηση. Το σχέδιο σχεδιάζει σόλο, ένα υπουργείο κόβει την Έλλάδα σε βολικές για κομματικές δράσεις διοικητικές φέτες, τα χρήματα της ΕΕ κάθονται και περιμένουν. Αν και υπό τέτοιες συνθήκες η ευχή αποκτά αυξημένες δυσκολίες εφαρμογής, ας πούμε από καρδιάς «Καλή Ανάσταση».