ΔίΝεΤου

Αργό μαρτύριο και βασανιστικό. Όπως πρέπει στην ύβρη της οποίας υποκείμενα αναδυθήκαμε επί δεκαετίες. Δεν επιδέχεται νέμεση ορθή κοφτή, μια κι έξω. Είναι άλλη η φύση του αμαρτήματός μας. Κι η τιμωρία έρχεται κομμένη και ραμμένη στο έγκλημα. Χρόνια τώρα, ζήσαμε στο περίπου. Περίπου δημοκράτες, περίπου φιλελεύθεροι, περίπου σοσιαλιστές, περίπου φερέγγυοι, περίπου αναπτυσσόμενοι, περίπου ολυμπιακοί θριαμβευτές, περίπου επικίνδυνοι δανειολήπτες, περίπου ευρωπαίοι, περίπου ανατολίτες, περίπου επαναστάτες. Περίπου δέχεται τώρα το διεθνές σύστημα εξουσίας να μη μας αφήσει μόνους στο χρεωστικό πνιγμό μας.

Έτσι τελειώνει στο περίπου κι η μεταπολίτευση ως modus vivendi και operandi. Καθώς αναμένουμε τα ultimo Ratio δάνεια της έσχατης ανάγκης μας, μη γνωρίζοντας ποιοι θα μας δώσουν ή τι θα μας ζητηθεί σε αντάλλαγμα, αβέβαιοι για το κατά πόσο στην όλη ιστορία είμαστε τα λυπηρά θύματα ή οι ιδανικοί αυτόχειρες της χώρας των χιλίων βλακών. Το κλείσιμο του κύκλου ξεκινά και στην πρώτη πράξη του έργου πρωταγωνιστεί η αβεβαιότητα. Ο Δάντης – της ομώνυμης Κόλασης – θα το έβρισκε πολύ λογικό. Κάθε αμάρτημα του εδώ βίου γυρνάει στην άλλη ζωή μπούμερανγκ. Το ξέραμε, κατά βάθος. Όταν ο εδώ Δάντης (βλ. Χρήστος: συνθέτης/τραγουδιάρης) ξεσήκωνε με το στίχο «οι ωραίοι έχουν χρέη», κάπου στο ανάμεσο λουλουδοπόλεμου, μισομπούκαλου και χαβαλέ σιγοψιθυριζόταν ο μελλοντικός επιτάφιος ενός τρόπου ζωής.

Με τον καιρό, εδραιωθήκαμε ως Έλληνες στο περίπου και μόνη αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πια τίποτα. Θα λειτουργήσει ο μηχανισμός στήριξης; Από πού θα έρθει η πρώτη δόση; Από του χρόνου τι θα γίνει; Για πόσο καιρό θα παλεύουμε με το χρέος και το ΔΝΤ στο κεφάλι μας; Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, μας λένε. Με το σπαθί στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο, νά τη πετιέται. Αλλά πού; Στο μέλλον όλη νέα δόξα; Στα σκουπίδια; Ως το περίπτερο για φτηνά τσιγάρα; Μέχρι τη γωνία να δει αν ερχόμαστε; Καλύτερα, ίσως, στη φωτιά. Που εξαγνίζει. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Σε τελική ανάλυση, τί’ναι ο κάβουρας, τί’ναι το ζουμί του. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Πάμε για δοκιμασία.

Ας το δούμε κι έτσι. Μας υπόσχεται η κυβέρνηση ότι με κόπους και θυσίες οι πίσω μας σελίδες θα πληρωθούν και θα προχωρήσουμε κάποτε χωρίς θηλιά χρέους στο λαιμό. Μοιάζει να τάζει ένα μέλλον λίγο σαν το παρελθόν μας: οικείο, βολεματικό, με τις σταθερές του νεοελληνικού συστήματος λίγο έως πολύ εκεί. Κι είναι αυτό καλό; Είναι ζητούμενο; Είναι εθνικός στόχος άξιος λόγου και προσπάθειας να είμαστε σε πέντε χρόνια πιο φτωχοί, χρεωμένοι αλλά ασφαλείς υπό αγοραία κηδεμονία, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μας, τον Ρέππα και την Πιπιλή μας, τους μετανάστες μας, τα τουρκικά F16 μας, τα μεσημεριανάδικα, τα δελτία των οκτώ, τη Γουάσινγκτον μπαμπούλα και την ΕΕ μπαμπά; Όχι. Εξ ου και μέσα στην όλη άγνοια ας έχουμε, τουλάχιστον, μια συναίσθηση ευκαιρίας κι ας είμαστε έτοιμοι. Να κηδέψουμε τη μεταπολιτευτική περίοδο και τους εκφραστές της φαυλότητάς της μια για πάντα.