Ιφιγένεια και Αντιγόνη

Ο άνθρωπος πολλά αντέχει. Ον φύσει ευρηματικό, ταλαντούχο στην επιβίωση, τα όριά του είναι πλατιά. Μόνο οι απαίδευτοι ορίζοντές του τον στενεύουν. Ακόμα όμως κι ο απελέκητος βλαξ, έχει μιαν αίσθηση, έστω αντίληψη. Ψυχανεμίζεται το δούλεμα, την κοροϊδία. Κι όταν αισθάνεται ότι τον περιπαίζουν, εξανίσταται.

ΟΚ. Πρέπει, λέει, να μπει το χέρι βαθιά στην τσέπη μας. Όχι, όμως, για τα χρήματα. Σύνολος ο δέκατος τέταρτος μισθός του έθνους αντιστοιχεί στο κόστος τριών ελαττωματικών υποβρυχίων, που άρον-άρον αποφάσισε το δημόσιο τελικά να αγοράσει – ξελασπώνοντας άλλη μία γερμανική εταιρία, προτού δοθούν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά σε συμφέροντα Άμπου Ντάμπι. Το πιάσιμο των οπισθίων του ανωνύμου Έλληνος γίνεται κυρίως για το global θεαθήναι. Για να ικανοποιηθεί το ελευθεροβόρο αίσθημα των «αγορών», που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Μη μας τσαμπουνάνε, λοιπόν, ότι δια των οικονομικών θυσιών μας θα σωθεί η χώρα.

Ακόμα κι αν το τριετές πρόγραμμα της κυβέρνησης εφαρμοστεί υποδειγματικά, αποδίδοντας το απόλυτο του στόχου του, θα έχουμε μια χώρα με ανεκτό έλλειμμα και 300 δις χρέος. Αναγκασμένη στο διηνεκές να δανείζεται για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και οδεύουσα προς ύφεση ζοφερή – καθώς για την ταμπακέρα που καλείται ανάπτυξη κιχ δεν έχουν βγάλει οι κυβερνώντες. Διότι, αν δε δοθούν κίνητρα για επενδύσεις κι αν δεν ζητηθούν νέες συμμαχίες, η χώρα δε σώνεται με φορομπηχτικά κρεσέντα και φεστιβάλ λαϊκής αφαίμαξης. Συνεπώς, να λείπουν οι παρόλες.

Διότι, στην πραγματικότητα, ο Έλληνας ξέρει ότι τον δουλεύουν ψιλό γαζί. Συνειδητοποιεί πως άλλο κρύβεται πίσω από την όλη ιστορία. Μία αλήθεια απροσδιόριστη του γαργαλά την ψυχή. Πιάνει, ότι στον μεταβιομηχανικό δυτικό κόσμο η ελευθερία του ατόμου ορίζεται εν πολλοίς από την αγοραστική του δύναμη. Παρατηρεί, πως η Δύση συνολικά έχει στριμωχτεί από τις αναδυόμενες οικονομίες. Βλέπει, ότι αδίστακτα συμφέροντα εκπορευόμενα από πέντε-έξι υπερκερδοφόρα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά κέντρα θα κάνουν οτιδήποτε ώστε μην αλλάξει το ισχύον παγκόσμιο καθεστώς, κοπανώντας όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι. Κι αισθάνεται ότι οι ελεύθεροι πολίτες δεν βολεύουν καθόλου τα σχέδια των πολεμοχαρών υλικολάγνων.

Μας λένε τώρα, ότι η Ευρώπη διαβουλεύεται τη σωτηρία ημών. Ότι η «λύση» του ΔΝΤ παραμένει ανοιχτή. Παραγνωρίζουν πως στη χώρα τούτη, της αρπαχτής και της πατέντας, υπάρχει μια παράδοση βαθιά: Το μαζικό, θεριώδες ξύπνημα όταν η αδικία τελικιάζει. Όταν ποδοπατείται η αξιοπρέπεια της αλήθειας του πολίτη που δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Μένει να φανεί, αν έχουν γνώση του συλλογικού υποσυνείδητου αυτού του βράχου στην άκρη της Δύσης – κι αν είναι διατεθειμένοι να τραβήξουν το σχοινί στο έσχατο άκρο του. Εκεί, δηλαδή, που η Ιφιγένεια της αυτοθυσίας μεταμορφώνεται σε Αντιγόνη της επανάστασης.