Γης Μαδιάμ

Επ'ευκαιρία της σημερινής ανάρτησης στον "Σφυγμό της Μέρας" και της επιβολής ανώτατου ορίου αμοιβής στελεχών του ευρύτερου δημοσίου τομέα στις €6000 - λόγω κρίσης και καταλήστευσης του κράτους απο πλευράς golden boys.

Μα, ο προκλητικός πλουτισμός των "χρυσοκάνθαρων" δεν προκύπτει από τα μισθά τους. Μετοχές a la carte, tips για επενδύσεις on the side, δωράκια εκτός μενού, αυτά διογκώνουν τα σκανδαλώδη σύνολα των απολαβών τους. Συνεπώς, ολίγα χιλιάρικα πάνω ή κάτω μηνιαίως μικρή σημασία έχουν για τον κακοπροαίρετο μάνατζερ, που θα βρει τρόπο να καλύψει τη διαφ(θ)ορά.

Όντως, τα σπασμένα θα πληρώσουν τώρα οι όσοι τίμιοι ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα. 'Ισως, όμως, ανάγκη είναι να κεντριστούν κι οι αγαθοί των μηχανισμών, που γνωρίζουν τις πομπές και σιωπηρά ανέχονται. Μακάρι, λοιπόν, το εν λόγω πλαφόν να γίνει αφορμή για εφεξής κατακραυγή και έλεγχο των άτιμων από τους ευσυνείδητους.

Να γίνει συνείδηση ότι ο λαμόγιος της κρατικής μηχανής δεν κλέβει από κάποιον φαντασιακό κορβανά. Από τον πολίτη τα παίρνει - και πρώτα-πρώτα από τον κάθε δημόσιο υπάλληλο!

(Έτσι Γης Μαδιάμ που γίναμε, ο πρωθυπουργός πλέον λειτουργεί κατά το πρότυπο Γιαχβέ. Για τις αμαρτίες όσων δρουν ανεξέλεγκτοι, ορίζει πυρ επί των κεφαλών όλων.)

City Story: Δημήτρης, 16

Ο Δημήτρης περιμένει τη μάνα του να ψωνίσει από τη λαϊκή και να τον πάρει με το αμάξι. Η ώρα δύο κι έχει τελειώσει σχολείο. Είναι δεκαέξι κι αφού πάει σπίτι θα φάει και θα φύγει για φροντιστήριο. Έχει πάρει θεωρητική κατεύθυνση. Δεν θυμάται ότι την Κυριακή έχει όσκαρ. Θυμάται ότι την Τετάρτη παίζει η πανάθα με βιγιαρεάλ. Φοράει παπούτσια πάνινα παντοφλέ με ασπρόμαυρα καρό. Έχει τις ψείρες στ'αυτιά ακόμα κι όταν δεν ακούει μουσικές. Προτιμά electro progressive techno house. Δεν ακούνε πολλά παιδιά τέτοια. Οι περισσότεροι ακούνε αυτά που τους παίζουν κι αυτά που βλέπουν. Για ν'ακούς pakito πρέπει να τον ψάξεις στο διαδίκτυο. Τα έτοιμα είναι πιο έυκολα.

Το κυριακάτικο φύλλο της προηγούμενης εβδομάδας έχει δίκιο: Ξύλο στο σχολείο παίζει πολύ. Συμμορίες επίσης, αλλά πιο πολύ στο κέντρο. Για το σεξ τα παραφουσκώνουν οι μεγάλοι. Τα κορίτσια κλασικά κάνουν παρέα μεταξύ τους, όπως και τ'αγόρια. Οι πιτσιρίκες πάντως έχουν αρχίσει να το κάνουν νωρίτερα από τους συνομήλικούς τους. Κατά κανόνα με μεγαλύτερους. Κοίτα τις και θα καταλάβεις. Ντύνονται για το σχολείο σα να πηγαίνουν για ψωνιστήρι. Τα αγόρια κολλάνε. Ο Δημήτρης είναι ψηλό παιδί, ωραίο, λεπτό και με καθαρό πρόσωπο. Δε χτυπάει στο μάτι για σπασίκλας ή φυτό. Ούτε είναι. Έχει φράτζες και φοράει χούντι με φουλάρι.

Εννιά στα δέκα παιδιά πάνω από δεκαπέντε έχουν δοκιμάσει ντραγκζ. Άντε οχτώ, για να μην τα φουσκώνουμε. Μαλακά εννούμε. Τα σκληρά είναι για πολύ βλαμμένους. Και όταν λέμε ότι παίζει ξύλο, δεν μιλάμε για τα ντούκια στα διαλείμματα και τις σφαλιάρες στο μάθημα. Στα σχολεία τα απογεύματα, ή στο Mall, οι παρέες δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν. Κι αν ενοχλήσεις κάποιον που δεν πρέπει, σίγουρα θα κατεβάσει παρέα για να σε τραμπουκίσει. Η παρέα είναι στάνταρ. Ακόμα κι αν ο άλλος σου την πέσει σόλο. Είναι εκεί για να τραβήξει βιντεάκι στο κινητό, να εμψυχώσει το νταή, να επέμβει άν χρειαστεί.

Ευτυχώς που υπάρχει το φρονιστήριο, για να νιώθεις ότι κάποιος νοιάζεται για σένα. Στο σχολείο κανείς δεν θα ασχοληθεί με το πώς θα σε προετοιμάσει για πολίτη. Ούτε για τα ναρκωτικά γίνεται καμιά ενημέρωση της προκοπής, ούτε για τίποτε άλλο. Διαγώνισμα, βαθμός, εξετάσεις και τέλος. Τα κερατιάτικα τα πληρώνει ο πατέρας κι η μάνα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ο πατέρας έχει τρία πτυχία και τρία παιδιά. Είναι τραπεζικός. Ο Δημήτρης τον θαυμάζει που τα βγάζει πέρα, αλλά και τον λυπάται γιατί σκίζεται για τρεις κι εξήντα. Αν και η γενιά του θα τραβήξει χειρότερα. Θέλει να σπουδάσει, όμως ξέρει ότι αν δεν κάνει δική του δουλειά δε θα ζήσει καλά. Οι δικοί του δεν του έχουν μάθει τη λαμογιά. Τους ευχαριστεί κι ανησυχεί.

Γενιά της οργής την είπαν οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Καμία σχέση. Ούτε γενιά της αμφισβήτησης, όχι, σε καμία περίπτωση. Γενιά του τσαμπουκά, παίζει. Απογοητευμένη, επίσης. Καταλήψεις γίνονται για χαβαλέ κι επειδή είναι παράδοση. Κάτι βαλτοί μόνο τα παίρνουν στα σοβαρά και ξεσηκώνουν τους υπόλοιπους. Η τρίτη λυκείου πλακώνεται με τη δευτέρα και την πρώτη γιατί δε θέλει να χάνει παραδόσεις. Στις πορείες του Δεκέμβρη κατέβηκαν για την αδρεναλίνη. Ο Δημήτρης χαρακτηρίζει τον εαυτό του εξαίρεση. Δεν είναι όλοι οι μπάτσοι γουρούνια. Δεν είναι όλοι οι πιτσιρικάδες επαναστάτες. Ούτε αλήτες. Ούτε αδιάφοροι. Τα στερεότυπα κάνουν κακό στην κοινωνία.

Ο Δημήτρης πάει σχολείο στα Ανάβρυτα.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Από τη μία, το ανίκανο να τιθασεύσει τον καιρό κράτος. Ξεχαρβαλωμένο, αυτιστικό και διεφθαρμένο. Κυβερνούμενο από μια παράταξη που υποσχέθηκε την επανίδρυσή του, από έναν πρωθυπουργό με απαράδεκτα αργά αντανακλαστικά. Χθες, είπε ότι η κρίση μας χτυπά την πόρτα. Κι ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η κρίση έχει μπουκάρει στην κουζίνα και αδειάζει τα ντουλάπια, εκείνος υπόσχεται άλλο ένα σχέδιο, χωρίς καν να το παρουσιάζει.

Από την άλλη, η απαξιωματική αντιπολίτευση. Με προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις δυσανάλογα πενιχρό σε σχέση με την αποτυχία του κυβερνητικού έργου. Με στελέχη ακόμα φθαρμένα στη δημόσια συνείδηση από τα μεγάλα φαγοπότια του παρελθόντος. Με αρχηγό που δηλώνει έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά δεν είναι σε θέση να πει με ποιούς, ούτε πώς ακριβώς θα βρει τα χρήματα για να κλείσει τρύπες και στόματα.

Κι ύστερα ο ΣΥΡΙΖΑ: Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Καταδικάζει τη βία και "δικαιολογεί" την αγανάκτηση. Στηρίζει τα κινήματα, αβαντάρει καταλήψεις και πορείες, αλλά δεν απομονώνει επί της ουσίας και στην πράξη τους μπαχαλάκηδες. Συμφωνεί με τον ΠΑΟ, στηλιτεύει το Βωβό. Πίνει καφέ με το Σουφλιά, κατακεραυνώνει τον Κακλαμάνη. Θέλει εξουσία, βδελύσσεται τις εξουσίες.

Στους αντίποδες, αγκυλωμένα συνεπές στις διαχρονικές του θέσεις το ΚΚΕ, χειριζόμενο ιδεολογήματα επιστημονικής φαντασίας. Ούτε δέχεται να συγκυβερνήσει, ούτε ποτέ θα κυβερνήσει. Συνεπως μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αν μη τί άλλο, περιφρουρεί τις κάθε μορφής διαμαρτυρίες του. Νοικοκυρεμένα πράματα. Έχει μάθει δε πλέον να απηχεί και στον ορθόδοξο ελληνάρα.

Όχι ότι τρώει το ψωμί του ΛΑΟΣ. Η άκρα δεξιά βαστάει γερά. Τη βοηθά η εγκληματικότητα. Τρέφεται από την παραβατικότητα των μεταναστών. Από τον τσαμπουκά του βαθέως κράτους της γείτονος. Από τον παροξυσμό του ΠΘ της ΠΓΔΜ κι από το καμμένο κέντρο. Με κοινοβουλευτική ομάδα θίασο, καταγγέλει συμφέροντα αβέρτα διότι έχει βρει τη δική του χήνα με τα χρυσά αυγά.

Μεταξύ των παρατάξεων, εκβιασμοί και επικοινωνιακά παιχνίδια. Με ποιον νόμο θα διεξαγούν εκλογές; Πότε; Θα υπάρξει συναίνεση στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας; Υπάρχουν δυνατότητες κυβερνητικών συνεργασιών; Ο κόσμος πεινά κι αυτοί σφάζονται για το ποια ΜΜΕ θα πάρει καθένας με το μέρος του. Πόσοι δικοί μας θα μείνουν, πόσοι θα φύγουν, τί θέσεις θα πάρουν στον κρατικό μηχανισμό, στη στελέχωση της αργόσχολης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας - που ο πολίτης έχεις απαξιώσει όσο τίποτα.

Και στη βάση της ζωής, τα μεγάλα αγκάθια. Παιδεία, δικαιοσύνη, εργασία και ασφάλεια. Ειδικά επί του τελευταίου, η βία ξέσπασε και διαρκώς κλιμακώνεται. Εν πολλοίς, διότι υπάρχουν ορισμένοι που έχουν απαυδήσει με κάθε έννοια διαλόγου, συναίνεσης, συνεννόησης και προκρίνουν πλέον τα τυφλά κουμπούρια.

Κι εδώ πρέπει κανείς να παραδεχτεί το εξής:

Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια κ.ο.κ. Εκφράζουν, από τη μια, την "έυλογη οργή" και την "αγανάκτηση" μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Παρεμβαίνουν, υποτίθεται, εκεί που η πολιτεία παρεκτρέπεται και αντιστέκονται στον παροξυσμό της σαλεμένης αστυνομίας. Καταγγέλουν δάκτυλους προβοκατόρικους και περιφρουρούν το δικαίωμα στο όνειρο της συλλογικότητας.

Όμως, παράλληλα, κάνουν πλάτες σε μια νέα μορφή αβλεπούς τρομοκρατίας. Αφήνουν στοιχεία που ξεπετάγονται από τη μαζικότητα να απωθούν και να αποξενώνουν τον φυσικό σύμμαχο κάθε αντίστασης στο σύστημα, τον ανώνυμο πολίτη που ζορίζεται. Εχθρεύονται και τις υγιείς μονάδες που προσπαθούν να δράσουν στο χώρο των ΜΜΕ.

Οι σφαίρες δεν προκύπτουν εν αιθρία. Πρώτα έρχεται η διαμαρτυρία, κατόπιν η κρατική βία, ύστερα οι υλικές καταστροφές, ώσπου, όσο το αντιπάλεμα φουντώνει, η ανθρώπινη ζωή σταματά να αποτελεί έσχατο όριο προσβολής. Κι επειδή ο δρόμος έχει αρχίσει να χάνει τον προσανατολισμό του, πρέπει να το πουν όλοι δυνατά:

Επ'ουδενί οποιοσδήποτε δικαιολογείται να λέει ότι "καταλαβαίνει" τη σέχτα, ή ότι "δεν αδικεί" τον ΕΑ.

Η εκκίνηση της ονειρικότερης ουτοπίας θα λάβει χώρα όταν οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες αποφασίσουν να αναχαιτίσουν τους τρομοκράτες των ιδίων (και όχι τους τρομοκράτες της εξουσίας, που έχει για ασπίδα της μιαν αναλώσιμη ΕΛΑΣ). Αυτός είναι ο καλός αγώνας. Όχι ο προπυλακισμός όποιου δεν συμφωνεί αυτόματα με τις δράσεις.

Ξανά: Το μπαλάκι έχουν τώρα τα φοιτητικά κινήματα, οι αυτο-οργανωμένοι πολίτες, οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια. Νομιμοποίηση αυτών υφίσταται όταν όντως προκύπτουν από την κοινωνία, για την κοινωνία, λόγω ανάγκης της κοινωνίας. Η κοινωνία θέλει ανατροπή. Δε θέλει φωτιά, ούτε αίμα. Εδώ ο γρίφος και η ιστορική πρόκληση.


ΥΓ - Αν δεν έχουμε πια βαρεθεί τη δημοκρατία, καθολικό αίτημα όλων με μαζική διεκδίκηση θα έπρεπε να είναι ένας δικαιότερος εκλογικός νόμος, μεταξύ άλλων με όριο συμμετοχής 50% για την εγκυρότητα των εκλογών και προσμέτρηση του λευκού.

ΚΑΤΟΙΚΟΙ, ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ και ΓΕΙΤΟΝΕΣ

02.02.09 - απόγευμα: "Ενταση επικρατεί και στην οδό Αθηνάς, όπου κάτοικοι της Κυψέλης, που διαδηλώνουν για την κοπή των δέντρων στο πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, διαπληκτίζονται με τα ΜΑΤ."

Το παραπάνω από τη ιστοσελίδα του ΕΤ κατόπιν ρεπορτάζ του city - παρεμφερείς οι αναφορές και σε άλλες ιστοσελίδες. Κοινή η χρήση του όρου "κάτοικοι της Κυψέλης" σε εναλλαγή με το "κάτοικοι της περιοχής". Όροι που, εντούτοις, ίσως δεν αποδίδουν με ακρίβεια την πραγματικότητα.

Ρεπορτάζ του υποφαινόμενου - που έχει ζήσει για πάνω από δύο δεκαετίες στην οδό Καραμανλάκη, εκατό μέτρα από το σημείο - Κυριακή 01.02.09 στις 18.00 πιστοποίησε την παρουσία κατοίκων περιμετρικά του χώρου, οργανωμένων και ένθερμα εναντιούμενων στις ενέργειες του Δήμου. Είναι εκείνοι που κέρδισαν την περασμένη Παρασκευή την αναστολή των εργασιών τουλάχιστον έως την ερχόμενη Πέπμτη, όταν θα συνεδριάσει το Τριμελές Εφετείο για να εξετάσει την ακύρωση της πολεοδομικής άδειας του εγχειρήματος "γκαράζ". Κάτοικοι όντως, πρόσωπα οικεία της γειτονιάς, άνθρωποι πρόθυμοι να μιλήσουν επώνυμα και στο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι.

Στα ενδότερα του χώρου, με μπουζούκια, κιθάρες και κρασιά, στημένη μια γιορτή. Από ανθρώπους λιγότερο γνωστούς στον όντως κάτοικο, κάτω των 40 και αισθητικά ομοιόμορφους, πάνω από εκατό τον αριθμό. Εκείνοι, όταν αντιλαμβάνονται την παρουσία μικροφώνου αντιδρούν. Δύο κοπέλες με ύφος επιθετικό και απαξιωτικό αναλαμβάνουν να ξεκαθαρίσουν ότι για να συνομιλήσουν με άνθρωπο που φέρει ευκρινώς δημοσιογραφική ταυτότητα θα πρέπει να γίνει πρώτα γενική συνέλευση. Στην ερώτηση συνέλευση ποίων, απαντούν "δεν έχει σημασία". Με τα πολλά και αφού οι τόνοι έχουν ανέβει, θα πουν "της κατάληψης του πάρκου".

Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις κάθε συνομήλικό σου στα μέρη όπου έχεις μεγαλώσει, δύσκολα εξάγεται με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για κατοίκους της περιοχής. Πόσο μεγάλη όμως είναι η "περιοχή", ή η "Κυψέλη" είναι άλλο ερώτημα. Πάντως τα παιδιά με τα κρασιά και τα σκληρά λόγια, της "γειτονιάς" δεν είναι. Κι αν πρόκειται για περίοικους, το "περί-" είναι αναγκαστικά πολύ ευρύ. Διότι τόσους νέους ελληνόφωνους δεν βρίσκεις σήμερα ακόμα και σ'ένα ολόκληρο τετραγωνικό χιλιόμετρο της Κυψέλης.

Ορισμένοι από τους όντως περίοικους, τους μεγαλύτερης ηλικίας και ανοιχτούς στο διάλογο, αποκαλούν την ομάδα στο βάθος του πάρκου "περιφρούρηση". Κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν γνωρίζουν τα "παιδιά". Είναι μάλλον βέβαιο ότι στην πλατεία Κοτζιά, απόψε, η ομάδα αυτή των "παιδιών" της "κατάληψης" και της "περιφρούρησης" θα ήταν εκεί. Εξ ου και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι στα επεισόδια πρωταγωνίστησαν ενώπιον του Δημαρχίου αποκλειστικά "κάτοικοι της Κυψέλης".

(Παρατηρήσεις από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει το τέως πάρκο πρώτο χέρι κι εξ απαλών ονύχων και διαφωνεί με την δημοτική απόφαση για εμπορική εκμετάλλευση του σημείου.)