(Beware of Greeks Bearing Bonds)

Aπόδοση επιλογών από το εκτενέστατο ρεπορτάζ-αφιέρωμα του Michael Lewis και του VANITY FAIR στην ελληνική εκδοχή της κρίσης



Φοβού τους Έλληνες και ομόλογα φέροντες

Το τσουνάμι του φθηνού χρήματος, από το 2002 μέχρι το 2007, … έδωσε σε ολόκληρες κοινωνίες τη δυνατότητα να αποκαλύψουν κρυφές πτυχές του χαρακτήρα τους... Οι Αμερικανοί ήθελαν πανάκριβα υπερμεγέθη σπίτια και να επιτρέπεται στον ισχυρό να εκμεταλλεύεται τον αδύναμο. Οι Ισλανδοί θέλησαν να σταματήσουν να ψαρεύουν και να γίνουν επενδυτικοί τραπεζίτες, επιτρέποντας στα πρωτεύοντα αρσενικά τους να αποκαλύψουν μια κρυμμένη μεγαλομανία. Οι Γερμανοί ήθελαν να γίνουν πιο Γερμανοί. Οι Ιρλανδοί να σταματήσουν να είναι Ιρλανδοί. Καμία αντίδραση δεν αποδείχθηκε παράξενη όσο η Ελληνική.

...

Οι Έλληνες θέλησαν να μετατρέψουν το κράτος τους σε ένα μεγάλο παιχνίδι που μοιράζει φανταστικά ποσά και να δώσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες τη δυνατότητα να λάβουν μέρος σ’αυτό. … Μόνο την τελευταία δεκαετία, ο μέσος μισθός του Έλληνα δημοσίου υπαλλήλου διπλασιάστηκε –χωρίς να συνυπολογίζονται οι δωροδοκίες. Ο μέσος μισθός ενός κρατικού υπαλλήλου είναι σχεδόν τριπλάσιος από εκείνον του ιδιωτικού τομέα. … Στο σημείο αυτό, το κράτος ξεκινά να φτυαρίζει γενναιόδωρες συντάξεις, συχνά από την ηλικία των 50 ή 55, ενώ 600 επαγγέλματα κατάφεραν να χαρακτηριστούν «βαρέα»: κομμωτές, σερβιτόροι, μουσικοί κτλ … Εκεί που σταματά η κλοπή ξεκινά η σπατάλη και το αντίστροφο. Η μία αποκρύπτει και επιτρέπει την άλλη. … Όσοι απευθύνονται στο δημόσιο σύστημα υγείας ξέρουν ότι ίσως χρειαστεί να λαδώσουν τους γιατρούς για να τύχουν φροντίδας. … Υπουργοί που πέρασαν μια ζωή ως δημόσιοι λειτουργοί καταλήγουν να έχουν επαύλεις εκατομμυρίων και δυο-τρία εξοχικά.

...

Περιέργως, το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ευθύνεται για όλα αυτά. Οι νωθροί, παραδοσιακοί Έλληνες τραπεζίτες ίσως ήταν οι μόνοι στην Ευρώπη που δεν αγόρασαν αμερικανικά τοξικά ομόλογα, ούτε έδωσαν στους εαυτούς τους εξωφρενικές απολαβές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των τραπεζώ είναι ότι δάνεισαν σχεδόν 30 δις στην ελληνική κυβέρνηση – όπου φαγώθηκαν ή σπαταλήθηκαν. Στην Ελλάδα, δεν βύθισαν οι τράπεζες το κράτος. Το κράτος βύθισε τις τράπεζες.

...

Στη σκοτεινή, στενή είσοδο του Υπουργείου Οικονομικών φρουροί σε ελέγχουν χωρίς να ερευνούν γιατί ενεργοποίησες τον ανιχνευτή μεταλλικών αντικειμένων. Στην αίθουσα αναμονής του υπουργού έξι κυρίες, ολες όρθιες, οργανώνουν το πρόγραμμά του. Δείχνουν βιαστικές και κουρασμένες. Και πάλι, ο υπουργός αργεί. Το μέρος γενικά φαίνεται να έχει περάσει τις εποχές της δόξας του, που δεν θα ήταν και τόσο λαμπερές ούτως ή άλλως. Τα έπιπλα είναι φθαρμένα, το δάπεδο από λινόλεουμ. Είναι εκπληκτικό, το πόσοι άνθρωποι εργάζονται εδώ. Ο υπουργός κ. Παπακωνσταντίνου (“μπορείς να με λες απλά George”)πέρασε από το NYU και το LSE τη δεκαετία του ’80, ύστερα 10 χρόνια στο Παρίσι εργαζόμενος στον ΟΟΣΑ. Είναι φιλικός, ανοιχτός άνθρωπος, με καθαρό πρόσωπο και φρεσκοξυρισμένος. Όπως πολλά ανώτερα στελέχη της νέας κυβέρνησης, μοιάζει λιγότερο Έλληνας και περισσότερο Αγγλο… - βασικά, Αμερικανός.

...

Θα χρεωκοπήσει η Ελλάδα; Μια σχολή σκέψης λέει ότι δεν έχει επιλογή. Τα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης και τα μέτρα … θα αναγκάσουν ό,τι απέμεινε από τις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας να εγκαταλείψει τη χώρα. Αλλά υπάρχει ένα δεύτερο, πιο ενδιαφέρον ερώτημα. … Ακόμα κι αν το να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, να ζήσουν σύμφωνα με τις δυνατοτητές τους και να επιστρέψουν σε ένα καλό επίπεδο εντός της ΕΕ είναι τεχνικά εφικτό, έχουν αυτοί οι άνθρωποι τα εσωτερικά αποθέματα για να το κατορθώσουν; Μήπως έχουν πια χάσει την ικανότητά τους να συνδέονται με οτιδήποτε δεν αποτελεί μέρος του μικρόκοσμού τους και δεν νιώθουν καν την υποχρέωση να προσπαθήσουν;

...

Ενδεχόμενη Ελληνική χρεωκοπία θα ισοδυναμούσε με τρέλα: Οι τράπεζες θα πτώχευαν αυτόματα, η χώρα δεν θα μπορούσε να εισάγει ούτε τα βασικά (όπως πετρέλαιο) και η τιμωρία θα ήταν χρόνια εξαντλητικών επιτοκίων μέχρι – αν ποτέ συνέβαινε – η Ελλάδα να ξαναγίνει δεκτή στις αγορές. Όμως ο τόπος έχει σταματήσει να λειτουργεί ως συλλογικότητα. Συμπεριφέρεται σαν ένα σύνολο εξατομικευμένων σωματιδίων, που το καθένα επιδιώκει το συμφέρον του σε βάρος του κοινού καλού. Δίχως αμφιβολία, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προσπαθήσει, τουλάχιστον, να ανασυστήσει το κράτος ως κοινωνία πολιτών. Το ερώτημα είναι: Μπορεί κάτι τέτοιο, άπαξ και χαθεί, να δημιουργηθεί ξανά;

(tradutore-traditore KM)