Στην Αστραλία

Ασταδιάλα πια, ανούσια κατέστη η κόμιση, ξέμεινε ο τόπος από γλαύκες και μένει μοναχά η μετακόμιση. Αλλά που;

Να πας δυτικά; Η Ελβετία ζητά αργύρια και μετά τις επτά μετά μεσημβρίαν κοιμάται. Στη Σουηδία το κράτος σου παίρνει σαράντα από τους εκατό παράδες που βγάζεις. Η Μεγάλη Βρετανία χορεύει με ένα pint ανά χείρας στο happy hour της απόλυσης και στας Γαλλίας το φάντασμα του Καστοριάδη ζωγραφίζει μουστάκι στον Έλληνα μέτοικο και του στοιχειώνει τον ύπνο με κορώνες της Μούσχουρη μιξαρισμένες με la rue ketanou. Για Ιταλία ούτε λόγος. Κάνει πολύ καβαλιέρε. Γερμανία: Γκασταρμπάιτερ: το όνειρο μιας ζωής. Κι αν πεις για Ισπανία, οι νεόπτωχοι έχουν πάρει τα βουνά ως δουλοπάροικοι αγροτομισθωτοί για να τα φέρουν βόλτα. Ανατολική Ευρώπη, απλά δε σφάξανε. Τη γλίτωσε η φαμίλια επί Ζαχαριάδη και θα την πάθεις εσύ; Και περί ΗΠΑ ούτε λόγος. Άμα σου λέει ότι η Fiat αγόρασε την Chrysler κι ο Eminem ο ίδιος να είσαι στην αμερικανική παρακμή προκοπή δε θα δεις. Ίσως συνιστά λύση ο Καναδάς. Αλλά έχει αρκούδες (συν το σχετικό κρύο) και θα παραείσαι κοντά στην Sarah Palin.

Ανατολικά ίσως; Ινδία; Tata μεν και διύληση του εγώ, όχι όμως και να πλένεσαι με ούρα αγελάδας βλέποντας Bollywood σε τηλεοράση-τοστιέρα. Ενδεχομένως εγγύτερα. Προς Τουρκία. Με σύσυγο πιστή, να της κοτσάρεις μαντίλα κατά τη μόδα, να γυρίζεις home porn και να ψηφίζεις τον κουμπάρο καθώς το βαθύ κράτος σε παρακολουθεί με πέντε πράκτορες (αλλάζουν κάθε προσευχή). Μπα. Ντουμπάι. Όπως λέμε do-buy. Ή Κατάρ. ΗΑΕ. Εκεί. Να μη μπορείς να βρεις μια μπύρα σ'όλη την επικράτεια, αλλά να έχεις κλειστό χιονοδρομικό "τα Τρία-Πέντε Πετρελαιοπηγάδια". Ανώφελο. Κίνα. Σα να λέμε πας στο φεγγάρι. Κι ίσως αφού τελευτήσεις το βίο γίνεις γδαρτό έκθεμα και επιστρέψεις εν πατρίδι υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Ένα τικ δεξιότερα. Ιαπωνία. Υπερκόπωση, κάστρο του τακέσι και σεπούκου. Κι αν όχι, Ταϋλάνδη. Για καριέρα ως μαστροπός, ladyboy, ή υπαξιωματικός στα εκεί ΜΑΤ. Δύσκολα.

Μένει μια ματιά νότια αλλά η Αφρική δε συζητιέται. Α-φρίκη. Κι ο χαβάκα Κωνσταντάρας ακόμα τα μάζεψε και γύρισε. Ζόρικα πράματα. Από το Νίγηρα ως τη Μαδαγασκάρη παίζει φαλτσέτα. Μαγκρέμπ επίσης άκυρο σα χαμογελαστός φρουρός φυλακής του Καμύ. Μια Ρωσία που μένει θα σε κάνει αλκοολικό εργάτη σε φάμπρικα. Νότιος Αμερική πάλι μια χαρά, όμως αν όχι στη φαβέλα άντε κάνε την αναγκαία υπεξαίρεση κι ύστερα τρέμε ότι θα σαπίσει η μανούλα σου στη φυλακή καθώς ο Ζαγοριανός σε εκβιάζει για να επιστρέψεις. Ξεχασμένη ξεκάρφωτη λύση η Ολλανδία, μα μπελ επόκ πλέον τέλος και το να στα τρώνε οι ντήλερ και οι πόρνες δεν είναι γκλαμ, αλλά κατάντια. Αλαλούμ, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ - τραγουδούσε προ εικοσαετίας ο αειθαλής Δάκης δίχως να σκέπτεται Νταρφούρ και Σομαλία.

Τίποτα. The land down under. Με ντεμέκ Έλληνες τρίτης γενιάς για την αμπάριζα, παγωμένες Foster's και τις πιο άνετες γυναίκες του πλανήτη. Θα πληρώνεις φόρους για να βομβαρδίζεται η Μέση Ανατολή και το Αφγανοπακιστάν, αλλά δεν θα'χει μουσουλμάνους λαθρομετανάστες διότι ξηγήθηκε προ μηνών ο καμπεράρχης. Κι αν σου τη βαρέσει, πηγαίνεις με τους Αβορίγηνες στας εξοχάς και διαβιοίς πρωτόγονα, εξοχέζοντας υπό τους ήχους του ντίτζιρι-ντου να σκέφτεσαι: Το μουσείο του Βασιλείου της Ελλάδος και της Ελληνικής Δημοκρατίας τί εκθέματα θα είχε;

Στραβοί κι αδιάβαστοι στον Άγιο Παντελεήμονα

Ο άγιος ονόματι Παντελεήμων βλέπει ALTER από τους ουρανούς και φρίττει. Όλοι αναφέρονται στο όνομά του και κανείς σε αυτόν. Ουδείς κοντοστέκεται στα συμπαραδηλούμενα των λέξεων και των ονομάτων, στις εσώτερες λύσεις τους. Η αλαζονεία της φαστ-φουντ αντίληψης - πως όλα είναι εδώ, είναι τώρα, είναι δικά μας και αποσπασμένα από το πριν και το μετά μιας αχρείαστης και περιττής ιστορίας - θλίβει το πνεύμα του. Ευλογεί έτσι ένα ταπεινό blog, στέλλοντάς του φώτιση από τα left-overs της Πεντηκοστής. Δεν είναι έλεος. Είναι ζοχάδα. Ο άγιος αφρίζει.

Αφρίζει διότι του χτίσαν εκκλησία βαβυλωνιακών προδιαγραφών στη νεοελληνική υπερτσιμεντούπολη και βάφτισαν με τ'όνομά του γειτονιά ολόκληρη, χωρίς καν να γνωρίζουν τί σόι άγιος είναι. Τα συναξάρια με το βίο του τού φαίνονται εμετικά. Γεννήθηκε, λένε, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, την εποχή που αυτοκράτωρ της Ρώμης ήταν ο διώκτης των χρσιτιανών Μαξιμιανός. Παπάρια από την πρώτη κιόλας αράδα. Η αυτοκρατορία τότε είχε δύο τμήματα και τρεις-τέσσερις αυγούστους και καίσαρες. Ο Μάρκος Αυρήλιος Βαλέριος Μαξιμιανός Ηρακλής ήταν μόλις ένας από το τσούρμο των reservoir dogs από το οποίο στο τέλος υπερίσχυσε ο μέγας Κωνσταντίνος, ως ικανότερος πολιτικάντης και κυνικότερος φονιάς όλων.

Εσχάτως οι Έλληνες - που ο άγιος βλέπει από ψηλά ως μάτσο πάμπολλων DNA που συγκροτήθηκαν εθνικά με βιτρίνα μια πνευματικότητα υποταγμένη στην ημιμάθεια του κλήρου και ραχοκοκκαλιά μια γλώσσα θαυμαστή πλην ταλαίπωρη - έχουν βαλθεί να προασπίσουν την ελληνικότητα του αγίου Παντελεήμονα. Της ελληνικής γειτονιάς με το ελληνικό όνομα του Έλληνα αγίου. Που, όταν ζούσε στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, το πολυεθνοτικό μωσαϊκό της σύχρονης πλατείας Βικτωρίας ήταν καθημερινότητα εντυπωμένη σε κάθε πόλη της ελληνικής - πολιτισμικά - ανατολής. Θράκες, Γότθοι, Λατίνοι, Έλληνες, μετα-Μακεδόνες, Πέρσες, Εβραίοι, Αρμένίοι, Σύροι, οι κάτοικοι του σημερινού Ισμίτ τον 3ο μΧ αιώνα ζούσαν μαζί, όχι με ανοχή αλλά με σεβασμό αυτονόητο.

Όλους αυτούς γιάτρευε ο άγιος, που τότε τον έλεγαν απλά Παντολέοντα - το καλλιτεχνικό του το κότσαρε η εκκλησία μετά θάνατον. Τα συναξάρια λέγουν ότι έκανε θαύματα, ότι ασπάστηκε την πίστη στο Χριστό κατόπιν θείας επέμβασης με απ'ευθείας ανάθεση, ότι έλιωνε σαν κεριά τα ξίφη των διωκτών του και ανέσταινε παιδιά - ένας Neo, με λίγα λόγια, του προβυζαντινού matrix, στο ιστορικό νεκροκρέβατο της παλιάς Ρώμης ήταν ο Παντελεήμων. Ακόμα όμως κι αν οι υπερδυνάμεις του υπερβάλλονται από τους ιερομόναχους των αδελφοτήτων που πλάθουν ήρωες για μεγαλοκοπέλες και πολύτεκνους, το σημαντικό είναι ότι ο καψερός μας άγιος δεν ρωτούσε τους ασθενείς του από που κρατάει η σκούφια τους πριν τους γειάνει.

Όυτε ψαχνόταν περί της ελληνικότητάς του ο Παντολέων. Είχε μαμά χριστιανή και πατέρα ειδωλολάτρη, ήταν ρωμαίος πολίτης και ομιλούσε την ελληνική. Κι ήταν γιατρός. Που δεν αμειβόταν για τους κόπους του και κήρυττε την επανάσταση της εποχής, δηλαδή την πίστη στο διφυές και το τρισδιάστατο του ενός Θεού - της ευσπλαχνίας και της αυταπάρνησης. Πριν ακόμα οι βυζαντινοί επιχειρήσουν τη σύνδεση κράτους-εκκλησίας. Σήμερα, οι αγιογράφοι της Χρυσοπηγής και της Ζωής γράφουν πως ο άγιος απαιτούσε από τους γιατρεμένους να ασπαστούν την πίστη στο Χριστό. Ο άγιος εξανίσταται σαν διαβάζει τέτοιες ηλιθιότητες. Σιγά μην υποδυόταν το διάολο του Ντόριαν Γκρέι. Παράδειγμα έδινε κι αγάπη και έτσι γινόταν για τις ευγενείς ψυχές υπόδειγμα.

Ο άγιος κάνει ζάπινγκ, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Συγκεντρώνεται και ευλογεί την οικουμένη. Τζίφος. Οι άνθρωποι έχουν στουμπώσει ψυχικά και φρικουλιάζουν. Ώρες αργότερα, αφού τα βραδινά δελτία έχουν εκβάλει σε νυχτερινές εκπομπές μεγαλοδημοσιοκάφρων, διαπιστώνει ότι ο παρονομαστής της συνειδησιακής αρπαχτής δεσπόζει απαράλλαχτο μοτίβο παντού. Καθ'ότι εν ουρανοίς πνεύμα και εκτός χρόνου κείμενος, γνωρίζει έτι πως σύντομα έπεται η απόσυσρη του ονόματός του από την επικαιρότητα ελέω νέων πρώτων θεμάτων. Μελαγχολεί, που τα δεκα λεπτά δημοσιότητάς του απέτυχαν να αφυπνίσουν ευρύτερα κάτιτίς το αγαθό. Εντούτοις, δεν κατηγορεί τα ΜΜΕ, αισθανόμενος ότι κι αυτά είναι γεννήματα της κουτσής, στραβής κοινωνίας που τον λατρεύει. Ως εικόνα και ήχο, χωρίς περιεχόμενο.