Εν όψει εκλογών το blog σιωπά, νηστεύει και πορεύεται ως ασσυριακό, περσικό, ελληνικό, ελληνιστικό, ρωμαϊκό, βυζαντινό, αραβικό, φράγκικο, οθωμανικό, κουρδικό, τουρκικό και συριακό ψηφιδωτό στην άνω μεσοποταμία.

Επιστροφή μετά την εμποροπανήγυρη.

Πέτα την TV απ'το (εκλογικό) τρένο

Σμπαρακουάκ! Το Σ/Κ πέρασε και το σήριαλ συνεχίζεται. Φέρτε μου ένα μαντολίνο για να δείτε πώς πονώ. Εναλλακτικά, για να θρυμματίσω την TV. Που, εδώ που τα λέμε, ως συσκευή δε φταίει σε τίποτα. Μην ξεπέσουμε και στο λουδισμό.

Τουλάχιστον, έγραψε πρόσφατα ο Φοίβος Καρζής στο blog του: "Προφανώς, πάντως, το πολιτικό περιεχόμενο του «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» δεν σημαίνει ότι όσοι δεν είναι σοσιαλιστές, είναι βάρβαροι."

Επιτέλους, διότι κάποιος αναφέρει το αυτονόητο. Ο Καστοριάδης έθετε, (ξανά: με μια ρήση ο πυρήνας της οποίας αποδίδεται από τη Λούξεμπουργκ στον Ένγκελς) το ερώτημα: Αυτό που εκφράζει το σοβιετικό κατεστημένο είναι όντως σοσιαλισμός, ή μήπως είναι βαρβαρότητα;

Κι ο παιγνιώδης Λακάν με τη σειρά του, το είπε αλλιώς: "Le capitalisme, c'est l'exploitation de l'homme par l'homme. Le socialisme ? C'est l'inverse." (Καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Σοσιαλισμός είναι το αντίστροφο.)

Βεβαίως, περί όλων αυτών οι εθνοπατέρες μας αγρόν αγοράζουν - ή, τελευταία, τον αποκτούν προτιμότερα δι'ανταλλαγής με λίμνη. Κι αν ποτέ παρεισφρύσει στον ξυλινο λόγο τους κάτι "βαθυστόχαστο" ή "ψαγμένο" (μπλιεχ) που φαίνεται πιασάρικο, το βιάζουν ομαδόν έως ότου ψοφήσει.

Νισάφι πια με την παπαρολογία των αμόρφωτων κομματόσκυλων της επαρχίας του καρεκλοκενταυριστάν. Αν δε γίνεται να πάμε στις ευρωεκλογές με διάλογο ουσίας, ας πάμε με σιωπή, νηστεία και προσευχή. Ούτως ή άλλως, ως αμνοί προς θυσία οδηγούμεθα!

Έτσι τουλάχιστον προκύπτει από τις έρευνες ότι αισθάνονται οι νέοι και οι 35άρηδες. Δηλαδή οι δυνάμει παραγωγικότεροι πολίτες αυτής της χώρας, που την επόμενη Κυριακή αναμένεται να αποτελέσουν τον κύριο κορμό της αποχής.

(Όχι απαραίτητα για να πάνε διακοπές.)

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αποδίδεται στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εκείνη, σε κείμενό της του 1915, το χρεώνει στον Ένγκελς. Το '46 το δανείστηκε ο Σαρτρ ασκώντας κριτική στο ΚΚΓ. Το '48 το πήρε ο Καστοριάδης για να βαφτίσει την επιθεώρησή που εξέδιδε με τον Λεφέρ. Βεβαίως, δεν πρόκειται περί μίας, ίδιας, άκαμπτης φράσης. Ως ιδεολόγημα, διαρκώς αναβαπτίζεται. Όπως η γελοιότητα στον ψευδοπολιτικό δημόσιο διάλογο προ των ευρωεκλογών.

Ψηφίζουμε, υποτίθεται, με κριτήριο τις ευρωπαϊκές πολιτικές που επιθυμούμε, όμως σχεδόν ουδείς αναφέρεται στην ΕΕ. Ούτε συνδέει εγχώριες προκλήσεις με ευρωπαϊκές δράσεις, ντιρεκτίβες, ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και αποφάσεις της Επιτροπής. Και νά'λεγε κανείς ότι η επικαιρότητα δεν παρέχει δυνατότητες συνειρμών; Κάθε άλλο. Κυρίως, βρισκόμαστε μπροστά στην έκρηξη ενός ζητήματος που κατ'εξοχήν περνάει από τις Βρυξέλλες και λέγεται αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.

Το θέμα έπρεπε να βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής συζήτησης καιρό τώρα. Ειδικά μετά τα γεγονότα στο παλιό Εφετείο, η απουσία του από τον εκάστοτε κομματικό λόγο είναι αδικαιολόγητη. Ύστερα δε από τα επεισόδια στην πλατεία Βικτωρίας, η δημόσια σιωπή, για το πώς η ΕΕ οφείλει να περιφρουρήσει τα σύνορά της και να διαχειριστεί τις διαρκείς και αυξανόμενες εισροές πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική, γίνεται εξοργιστική.

Το μέγεθος του θέματος μαρτυρά υπολογισμός της Καθημερινής: Αν οι μουσουλμάνοι "μουσαφίριδες" συνεχίσουν να εισβάλλουν στην Ελλάδα με τον τωρινό ρυθμό, σε λιγότερο από μία δεκαετία θα έχουν φτάσει τα πέντε εκατομύρια. Εντούτοις, χώρες όπως η Δανία και η Ολλανδία λαμβάνουν πολλαπλάσιες από την Ελλάδα επιδοτήσεις για να διαχειριστούν τη λαθρομενάστευση. Παράλληλα, η συμφωνία Δουβλίνο 2 επιβάλλει στην Ελλάδα να δέχεται από άλλα κράτη-μέλη κάθε ανεπιθύμητο λαθρομετανάστη που μπήκε στην ΕΕ από τη χώρα μας. Ταυτόχρονα, κανείς στην Ευρώπη δεν σχολείται με την Τουρκία, που παραβιάζει τη σχετική συνθήκη επανεισδοχής και αρνείται να δεχτεί πίσω έστω ένα μέρος όσων ψυχών μας έχει στείλει πεσκέσι.

Η Ελλάδα δεν διεκδικεί δάφνες για την έως τώρα ευρωπαϊκή της διαδρομή, κυρίως διότι έχει σπαταλήσει ανυπολόγιστους χρηματικούς πόρους. Όμως σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων και η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να δραστηριοποιηθεί. Ο τόπος που επί χιλιετίες έχει υπάρξει "προκεχωρημένο φυλάκιο" του ευρωπαϊκού πολιτισμικού χώρου (και που μόλις πριν έναν αιώνα άρχισε να συγκροτείται ως εθνικά αμιγές κράτος) κινδυνεύει σε μια δεκαετία να χάσει το δυτικό του χαρακτήρα μέσω μιας άνευ προηγουμένου πληθυσμιακής αλλοίωσης. Κι αυτό δεν είναι ακροδεξιά αντίληψη, ούτε εθνικιστικό παραλήρημα. Πρόκειται για διαπίστωση που αφορά στο ίδιο το μέλλον της Ευρώπης.

Παρα τάυτα, δεν μπορούμε να αξιώνουμε βοήθεια από κανέναν όταν εδώ, δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, το όλο θέμα αγνοείται κατάφωρα από κόμματα, ΜΜΕ και υποψηφίους. Όταν δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς ικανός να θέσει την ΕΕ προ τω ευθυνών της. Διότι οι έχοντες την εξουσία και οι διεκδικούντες αυτήν επιλέγουν να ασχολούνται με ψιττακούς και νεομαρξιστικές μπουρδολογίες, θυμίζοντας αντιπαράθεση ΔΑΠ-Βέλτσου με φόντο αυτόνομο στέκι του Παντείου. Σε τελική ανάλυση, ένας τέτοιος νεοελληνικός πολιτισμός λογικό είναι να οδεύει προς μια κατάλυσή του.

Ως επίμετρο, ενδεικτικές αναφορές στα επεισόδια Πέμπτης και Παρασκευής από διεθνή μέσα:

Τhe New York Times
Le Monde
The China Post
Turkish Weekly
Τhe Times of India
The News International (Πακιστάν)

(Ανησυτικά αξιοσημείωτο, ότι γεγονότα με τόση διεθνή κάλυψη αξιολογούνται ως πρώτο θέμα από ελάχιστα ελληνικά ενημερωτικά μέσα.)

GOD SAVE THE BARONESS

Τριάντα χρόνια μετά, φόρος τιμής στο απόλυτο πολιτικό πρότυπο από υλικό σιδηρούν γυναικείο.
Μεγάλωσα τη δεκαετία του ογδόντα, ανάμεσα σε εικόνες τύπου Σίντυ Λώπερ, Πωλίνας και παπανδρεϊκής Μελίνας. Ευτυχώς όμως, η μοίρα επεφύλαξε στα τρυφερά εγκεφαλικά μου κύτταρα μια γυναικεία φιγούρα-αντιστάθμισμα σε κάθε Δάφνη Μπόκοτα, που διά της οθόνης μιας ξύλινης Sony χωρίς τηλεκοντρόλ απειλούσε τη διαμόρφωσή τους. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε την τύχη της Μεγάλης Βρετανίας το γενέθλιό μου 1979 και έως τα nineties φρόντιζε να εμφανίζεται μπροστά μου αρκετά συχνά, ώστε να μην θεωρώ πως το πρότυπο δυνατής και μετρημένης κυρίας που η γιαγιά μου ενσάρκωνε ήταν οικογενειακή ανωμαλία, ανύπαρκτη στον έξω κόσμο.

Βέβαια, η Θάτσερ δεν αυγόκοβε γιουβαρλάκια. Ορκίστηκε πρωθυπουργός στη Βρετανία σε περίοδο βαθιάς παρακμής. Το έθνος που κάποτε διαφέντευε τους πόντους είχε πέσει στην αποβιομηχάνιση, τη φαβορίτα, το παχύ μουστάκι, το ποτό και τις εργατικές κυβερνήσεις. Πώς η Θάτσερ το έπεισε ότι τη χρειαζόταν; Οι σύγχρονοι επικοινωνιολόγοι έχουν να διδαχθούν από την προσέγγιση της πρώτης καμπάνιας της. «Δεν ξέρω πολλά από οικονομική θεωρία», έλεγε. «Γνωρίζω όμως καλά να διαχειρίζομαι τον προϋπολογισμό του σπιτιού μου». Την αποκάλεσαν επιτομή του συντηρητισμού. Όμως εκείνη γνώριζε ότι μια χώρα που έχει πάρει την κατηφόρα δεν χρειάζεται «καινοτόμες ιδέες» και φιοριτούρα. Πρέπει να ανατρέξει στις βασικές αρχές που την έκαναν να ακμάσει στο παρελθόν και να τις πιστέψει εκ νέου, στην πράξη.

Η Θάτσερ παρέμεινε στον αριθμό δέκα της Ντάουνινγκ στρητ ως τα έντεκά μου. Αργότερα, όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο διαπίστωνα πόσο δίκαιος ήταν ο ενστικτώδης παιδικός θαυμασμός μου προς αυτήν. «Πιστέυω στη σκληρή δουλειά. Στο να ξέρεις τι είναι σωστό και να το κάνεις,» συνήθιζε να λέει. Και δεν είχε πρόβλημα να συγκρουστεί όποτε το έκρινε αναγκαίο. Με το κόμμα της, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, το εκλογικό σώμα, τους τρομοκράτες του IRA (που αποπειράθηκαν να τη δολοφονήσουν), αλλά και ξένα κράτη.

Φιλελεύθερη αυθεντική, ήξερε όταν πήρε την εξουσία ότι ένα σύστημα με υπέρογκη κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, που αποδίδει υπερεξουσίες στα συνδικάτα και επιβάλλει υψηλούς φόρους στους πολίτες-καταναλωτές δεν προκόβει. Αμέσως άρχισε το ξήλωμα προνομίων και φόρων και την αντιπαράθεση με όλους και όλα. Δύο συγκρούσεις όμως σημάδεψαν την πορεία της.

Το ’82 η Αργεντινή κατέλαβε τα νησιά Φόλκλαντ, ασήμαντη εδαφικά βρετανική κτήση στο νότιο ημισφαίριο. Η Μάγκι έστειλε το Βασιλικό Ναυτικό 10.000 μίλια μακριά και σε 74 μέρες πήρε δια της βίας την υπερηφάνεια μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας πίσω. Το ’84 ενεπλάκη σε έναν ακόμα πόλεμο, εσωτερικό αυτή τη φορά, με τους ανθρακωρύχους. Ένα χρόνο αργότερα, μετά από ταραχές και άγριες απεργίες, είχε κλείσει 20 ορυχεία. Κι όμως, κατά τη θητεία της η παραγωγή άνθρακα σημείωσε την μικρότερη κάμψη στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Πρώτα απ’όλα ευθεία και αποτελεσματική, η – βαρόνη από το 1992 – Μάργκαρετ Χίλντα Θάτσερ παρέλαβε μια χώρα σμπαράλια και σε μια δεκαετία της έκανε ολικό ρεκτιφιέ. Ο Μπλαιρ πάνω στις πολιτικές της έχτισε τα χρυσά late 90s της «cool Britannia». Επίκαιρη η κληρονομιά της σήμερα όσο ποτέ, τώρα που απαιτούνται ηγέτες από στόφα με αρχές, που δε διστάζουν να γίνουν αντιδημοφιλείς, που αντιλαμβάνονται ότι η οικονομία είναι θέμα κοινής λογικής και αίσθησης του μέτρου. Θατσερική ατάκα ευαγγέλιο: «Το χρήμα είναι ωραίο πράγμα. Όμως η δουλεία σ’αυτό είναι θλιβερή και επικίνδυνη.»

Βράχος στο πλευρό της σε όλα ο πρόσφατα μακαρίτης σύζυγός της, Ντένις. Ο γόνος βιομηχάνων που την ερωτεύτηκε ως νέα, δυναμική απόφοιτο της Οξφόρδης, αλλά και κόρη μπακάλη. Διότι η Θάτσερ γοήτευε τους άνδρες αβίαστα. Ο Ρόναλντ Ρέηγκαν τη λάτρεψε και από την φιλία τους σφυρηλατήθκε η άρρηκτη ακόμα σχέση ΗΠΑ-Βρετανίας. Ο Γκορμπατσόφ την εμπιστεύτηκε και συνεργάστηκε μαζί της με στόχο το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ο Ζακ Ντελόρ τη μίσησε για τον ευρω-σκεπτικισμό της αλλά πάντοτε τη σεβόταν. Κι εγώ, εν έτει 2009, δηλώνω ρουβίτσα φανατική στην ποδιά μιας σιδηράς κυρίας ετών 85.

HOMECOMING

Πολύ λείψαμε και δεν κάνει. Κι απόψε έχουμε φοιτητικές εκλογές. Επιστροφή, λοιπόν, στις αναρτήσεις με λέξεις που γράφτηκαν πριν μια δεκαετία σχεδόν, την εποχή ΕΜΜΕ Παντείου.


φοιτητική ζωή

Φουστανέλα, τσαρούχι, φούντα, φέσι,
Φραπόγαλο κι εξάτμιση.
Να βγεις όσο μπορείς, να πιεις,
Να γίνεις βλάκας,
Να διαβάσεις
Μία βδομάδα πριν τις εξετάσεις
Επιστημονική της ύλης φαντασία.

Λειχός της γραμματείας, της γραφειοκρατίας
Λύσε τον δεσμό στο τραπεζάκι, πάρε πινέζες,
Καρφίτσωσε στο στήθος σου ταμπέλες,
Μάζεψε το αίμα σαν τον πελαργό,
Τάισε το κομματικό μωρό,
Ψήφισε, κοιμήσου,
Τοιχογραφία η ζωή σου,
Μπογιάντισέ τη με ρολό και σπάτουλα,
Τα χρόνια αυτά έρχονται μια φορά,
Τέλος, την έβαψες.

Είσαι το μέλλον, το αύριο, η ελπίδα,
Κάνε κατάληψη, πουλήσου, πήδα,
Κατά κύριο λόγο,
Αντιστάσου στις προστακτικές του συστήματος.