Σε συνέχεια - και λήξη - της σχολιο-πλημμύρας επί της προηγούμενης ανάρτησής μου, το παρακάτω απευθύνεται στους οργίλους του κυβερνοχώρου που ξαπόστασαν στο παρόν ιστολόγιο για να εκτονωθούν. Με αγάπη:Απορώ με την αίσθηση προτεραιοτήτων σας. Αφού με έχετε σταμπάρει ως αστικής κουλτούρας βλάκα και ψωνάρα, γιατί επιμένετε να ασχολείστε με την περίπτωσή μου; Θέλετε να με πείσετε για κάτι; Να σας παραδεχτώ ως επαναστάτες στο μπλαμπλά;
Για να βάζουμε σιγά-σιγά τα πράματα στη θέση τους. Μέχρι πρότινος, με το βίτσιο του παρατηρητή που με δέρνει, θεωρούσα ότι ίσως εκεί έξω να λαμβάνει χώρα μια κάποιου είδους εξέγερση. Ως Κωνσταντίνος κι ως δημοσιογράφος θεώρησα υποχρέωσή μου να ασχοληθώ με το φαινόμενο αυτό, δίνοντας όπως μπορώ βήμα σε φωνές που (νόμιζα) φιμώνονται ένεκα στερεοτύπων, αντί να λιμάρω τα νύχια μου βλέποντας σκουπίδια στην TV.
Στους δρόμους έκανα ενδιαφέρουσες συζητήσεις, συχνά εποικοδομητικές ακόμα και στη διαφωνία. Εάν, όμως, η πλειονότητα εξ υμών που εδώ συνάντησα συνιστάτε χαρακτηριστικό δείγμα της ιντελιγκέντσιας των "εξεγερμένων", το πόρισμά μου προκύπτει ως εξής:
Γιαλαντζή εξέγερση. Αντιδραστικές ψυχοσυνθέσεις και άγουρα μυαλά βλέπω, καλά παιδιά-καλά πάσχατα και γενιά της απο-γοήτευσης. Λίγοι μεταξύ σας διαθέτουν αίσθηση της ιστορικής συγκυρίας και ιδεολογική συνέπεια. Ο ρομαντισμός ξεχειλίζει, η οργή επίσης, όμως καμία επανάσταση δεν ευοδώθηκε στο κουτουρού.
Κρίνοντας από τους ιστορικούς προγόνους σας, σε ορίζοντα δεκαετιών ορισμένοι θα έχετε γίνει, ως μονάδες, χειρότερα γρανάζια του συστήματος από τον εκάστοτε "δημοσιοκάφρο" Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ως σύνολο δε, φοβάμαι πως θα έχετε καταφέρει να καταστείτε μοχλός για να περάσουν ακόμα αντικοινωνικότερες, ακόμα πιο άδικες πολιτικές, ακόμα αυστηρότεροι περιορισμοί των ελευθεριών όλων μας.
Κάποιος αναφέρθηκε στον Μάη του '68. Ο Μάης έφερε στην εξουσία το απαύγασμα του ντεγκωλισμού. Κι ο κόκκινος Ντάνι, πρασινίσας, το παίζει πια ντίβα ως ΝΑΤΟαπολογητής στα ευρωέδρανα. Ακόμα και η κριτική 'διαφωρά' του μεταμοντερνισμού της αριστεράς και της προόδου τελεί σε θεωρητική χρεωκοπία.
Ίσως, βέβαια, θεωρείτε καθήκον σας να πασχίζετε ωστέ να οδηγηθούν οι δυτικές μεταβιομηχανικές κοινωνίες στο αμήν, ώστε να γίνει εν καιρώ κάποιο μεγάλο μπαμ, τραβώντας δια της μεθόδου του Πιτυοκάμπτη από τη μία εσείς κι από την άλλη τα "αφεντικά". Αυτό όμως δεν είναι εξέγερση. Είναι ρόλος για πιόνι σε σχέδια μείζονα.
Με άλλα λόγια, καμία επανάσταση δε βλέπω να λαμβάνει χώρα στο όνομά σας. Διότι η πρακτική και η ρητορική πολλών μεταξύ σας, που δίνουν και τόνο στους υπόλοιπους, είναι φασίζουσας απόχρωσης και ως τέτοιες βαθιά αντιλαϊκές και στερούμενες κοινωνικών ερεισμάτων: "Εγώ ξέρω τί είναι καλό για σένα και με το στανιό θα στο επιβάλω."
Συνεπώς, ευχαριστώ τους λίγους που μου έδωσαν καλόπιστα τροφή για σκέψη, επίσης για την προσοχή σας. Θα εξακολουθήσω να αφουγκράζομαι τον κόσμο στον οποίο ζω, αλλά αυτή η φάση της συζήτησης μεταξύ μας - κατά την οποία οι μεν σούρνουν (και δη επί προσωπικού) ενώ ο δε προσπαθεί να επικοινωνήσει - ας λήξει εδώ.
Για να βάζουμε σιγά-σιγά τα πράματα στη θέση τους. Μέχρι πρότινος, με το βίτσιο του παρατηρητή που με δέρνει, θεωρούσα ότι ίσως εκεί έξω να λαμβάνει χώρα μια κάποιου είδους εξέγερση. Ως Κωνσταντίνος κι ως δημοσιογράφος θεώρησα υποχρέωσή μου να ασχοληθώ με το φαινόμενο αυτό, δίνοντας όπως μπορώ βήμα σε φωνές που (νόμιζα) φιμώνονται ένεκα στερεοτύπων, αντί να λιμάρω τα νύχια μου βλέποντας σκουπίδια στην TV.
Στους δρόμους έκανα ενδιαφέρουσες συζητήσεις, συχνά εποικοδομητικές ακόμα και στη διαφωνία. Εάν, όμως, η πλειονότητα εξ υμών που εδώ συνάντησα συνιστάτε χαρακτηριστικό δείγμα της ιντελιγκέντσιας των "εξεγερμένων", το πόρισμά μου προκύπτει ως εξής:
Γιαλαντζή εξέγερση. Αντιδραστικές ψυχοσυνθέσεις και άγουρα μυαλά βλέπω, καλά παιδιά-καλά πάσχατα και γενιά της απο-γοήτευσης. Λίγοι μεταξύ σας διαθέτουν αίσθηση της ιστορικής συγκυρίας και ιδεολογική συνέπεια. Ο ρομαντισμός ξεχειλίζει, η οργή επίσης, όμως καμία επανάσταση δεν ευοδώθηκε στο κουτουρού.
Κρίνοντας από τους ιστορικούς προγόνους σας, σε ορίζοντα δεκαετιών ορισμένοι θα έχετε γίνει, ως μονάδες, χειρότερα γρανάζια του συστήματος από τον εκάστοτε "δημοσιοκάφρο" Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ως σύνολο δε, φοβάμαι πως θα έχετε καταφέρει να καταστείτε μοχλός για να περάσουν ακόμα αντικοινωνικότερες, ακόμα πιο άδικες πολιτικές, ακόμα αυστηρότεροι περιορισμοί των ελευθεριών όλων μας.
Κάποιος αναφέρθηκε στον Μάη του '68. Ο Μάης έφερε στην εξουσία το απαύγασμα του ντεγκωλισμού. Κι ο κόκκινος Ντάνι, πρασινίσας, το παίζει πια ντίβα ως ΝΑΤΟαπολογητής στα ευρωέδρανα. Ακόμα και η κριτική 'διαφωρά' του μεταμοντερνισμού της αριστεράς και της προόδου τελεί σε θεωρητική χρεωκοπία.
Ίσως, βέβαια, θεωρείτε καθήκον σας να πασχίζετε ωστέ να οδηγηθούν οι δυτικές μεταβιομηχανικές κοινωνίες στο αμήν, ώστε να γίνει εν καιρώ κάποιο μεγάλο μπαμ, τραβώντας δια της μεθόδου του Πιτυοκάμπτη από τη μία εσείς κι από την άλλη τα "αφεντικά". Αυτό όμως δεν είναι εξέγερση. Είναι ρόλος για πιόνι σε σχέδια μείζονα.
Με άλλα λόγια, καμία επανάσταση δε βλέπω να λαμβάνει χώρα στο όνομά σας. Διότι η πρακτική και η ρητορική πολλών μεταξύ σας, που δίνουν και τόνο στους υπόλοιπους, είναι φασίζουσας απόχρωσης και ως τέτοιες βαθιά αντιλαϊκές και στερούμενες κοινωνικών ερεισμάτων: "Εγώ ξέρω τί είναι καλό για σένα και με το στανιό θα στο επιβάλω."
Συνεπώς, ευχαριστώ τους λίγους που μου έδωσαν καλόπιστα τροφή για σκέψη, επίσης για την προσοχή σας. Θα εξακολουθήσω να αφουγκράζομαι τον κόσμο στον οποίο ζω, αλλά αυτή η φάση της συζήτησης μεταξύ μας - κατά την οποία οι μεν σούρνουν (και δη επί προσωπικού) ενώ ο δε προσπαθεί να επικοινωνήσει - ας λήξει εδώ.
Καλά μυαλά σας εύχομαι και καλούς αγώνες, επ'αγαθόν της κοινωνίας, βεβαίως-βεβαίως.
