ΚΙ Η ΜΥΛΩΝΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ (ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑΔΕΣ)

Άτομο της χρονιάς, πρώτος μάγκας του 2008 ως τώρα, είναι - αναμφίρρητα - ο κος Γιώργος Μυλωνάς. Καθώς κάθε λογής γάιδαροι μαλώνουν σε ξένους τηλε-αχυρώνες για μίζες και μαύρα μύρια, ενόσω η ΕΛΑΣ επιτυγχάνει πάλι να εξευτελιστεί θυσιάζοντας μέλη του προσωπικού της για μια χούφτα δενδρύλλια, ο βορειοελλαδίτης επιχειρηματίας παρέδωσε συνοπτικά μαθήματα αξιοπρέπειας, ψυχραιμίας, αίσθησης των προτεραιοτήτων στη ζωή και αποτελεσματικότητας.

Chapeau στον άνθρωπο που δε μάσησε και διαπραγματέυτηκε με κρύο κεφάλι την ίδια του τη ζωή. Αλλά και στη σύζυγο-μοντέλο, που ανέλαβε τη διεκπεραίωση του crisis management και έφερε εις πέρας τη συνδιαλλαγή χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την αρτιμέλεια του οίκου της.

Σέβας, για τη νοοτροπία "λεφτά έχουμε και θα ξαναβγάλουμε, αυτό που τώρα μετράει είναι να είμαστε όλοι καλά". Εκτίμηση, για τη στάση "επιστρέφω άμεσα στην επιχείρησή μου, που πρέπει να ζήσει διότι έχουμε ανθρώπους στη δούλεψή μας". Υπόκλιση στην απόφαση "πιάνω τη ζωή από εκεί που την άφησα και τώρα έχω να πάω την κόρη μου να δώσει σχέδιο". Όρθιο χειροκρότημα στο χιούμορ της συζύγου με το σαλονικιώτικο "πλάκα με κάνεις;!", που επεφύλλαξε στους απαγωγείς, όταν εκείνοι εφόρμησαν στο αυτοκίνητο του ζεύγους.

Προς γενική αναθάρρηση η στις οθόνες των οκτώ εμφάνιση του κυρίου και της κυρίας Μυλωνά (που τοποθετείται πλέον αυτόματα στο πάνθεον των υπεραξίων συμβίων, πιο πάνω κι από τη Μαρίκα Μητσοτάκη, σχεδόν στο επίπεδο της Katharina von Bora), την ώρα που η χώρα αναθυμόταν την καρικατούρα που λέγεται Τσουκάτος και τη συνειρμικά πολυθρύλητη Πόπη του. Πήρε η καρδιά μας λίγο φως.

Και μην διανοηθεί κανείς να επιχειρηματολογήσει, ότι δήθεν η κατόπιν απελευθέρωσης μπέσα του mr. ALUMIL προς τους απαγωγείς δυσχεραίνει τώρα το έργο της ΕΛΑΣ, ή ότι η επιλογή του, να πληρώσει για να ζήσει, ενθαρρύνει νέες απαγωγές. Μέχρι να αποδείξουν οι αρχές ότι το επικρατέστερο σενάριο σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήταν αιματηρό και όλως φιασκώδες, ο χειρισμός της οικογένειας Μυλωνά κρίνεται σοφός.

Άλλωστε, τώρα γνωρίζουμε ποιούς μπορούμε να εμπιστευόμαστε. Με τόσα λαμόγια και εκβιαστές που τα παίρνουν σ'αυτόν τον τόπο χωρίς να τηρούν τις δεσμεύσεις τους, ο κλάδος των απαγωγέων αποκτά μια πρωτόγνωρη και όλως ενθαρρυντική φερεγγυότητα απόδοσης προστιθέμενης αξίας επί των υπηρεσιών του.

IN THE NAME OF GEORGIE BEST

Μακρά ανάπαυλα, πλην ουκ εν τω πολλώ το ευ. Εκτός αν παίζεις μπάλα και σε κόφτουν τα τέρματα. Ή αν ηγείσαι κόμματος εξουσίας (και καλά) και βλέπεις την κοινοβουλευτική σου ομάδα να αδυνατίζει κάθε που γίνονται εκλογές. Ή αν είσαι στριπτιτζού και πληρώνεσαι με ποσοστά επί της κατανάλωσης. Τρία τυχαία παραδείγματα.

Κι αν με τους σεισμούς και την κουλαμάρα του Νικοπολίδη οι εξελίξεις στη χώρα προβάλλουν μελανές, υπάρχουν αχτίδες αισιοδοξίας και λόγοι για να χαμογελά κανείς. Να, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ. Επιτέλους ξαναβρίσκει το ερωτικό του προφίλ - αυτό που είχε ταφεί μαζί με τον πρόεδρο και ιδρυτή του κινήματος. Διάχυτος ο ερωτισμός στην επιστολή Γιώργου προς Σημίτη. Αντρίλα και πάσης Ελλάδος. Η ξήγα του ώριμου κερατά, του μουστάκια άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ, του μεγαλόθυμου black label αρσενικού που πατά γερά στα πόδια του και αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στην υπό διάλυση οικογένεια. Άσε τον (εκάστοτε) Τσιούτσια να αναλύει όπως θέλει. Η αληθινή ανάγνωση είναι εδώ:

"Ακου δω, γύναιο. Περάσαμε καλά και μ'έφτιαξες μια-δυο φορές στο παρελθόν, αλλά το θέμα μπούκωσε πια. Κι επειδή παπάρας δεν είμαι και βλέπω ότι έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και μου τα φοράς σε κάθε ευκαιρία κι όποτε έχουμε κόσμο στο σπίτι είτε λείπεις είτε με ξεφτυλίζεις, μαζεψέ τα και δρόμο. Τα παιδιά θα τα κρατήσω εγώ μαζί μου στο σπίτι. Κι επειδή άμα ζητήσω διαζύγιο θα σου πάρω και τα στρινγκ, κοντολιόδεντρο, άμε στα τσακίδια και λέγε στις κότες τις φιλενάδες σου ότι είμαστε σε διάσταση. Γκέγκε; Αυτά και ουρτ, τρώγλη. Φιλικά, Γιώργος."

Μετά το Γκουσγκούνη, άντρας τέτοιος δε ματαπέρασε από τον τόπο τούτο. Πλάσανε μαλλί κι οι παλικαράδες της εθνικής και κατουρηθήκανε πάνω τους. Τί να βγούνε να κάνουνε στο χόρτο που να πλησιάσει έστω το μεγαλείο του Γιωργάκη; Με πρώτο και καλύτερο τον αρτινό προρτιέρο, σαστισμένοι, αλλού πατουσαν κι αλλού βρισκόντανε. Βουρλιζόταν ο Γερμανός στον πάγκο - μάταια. Ο Καραγκούνης είχε φάει κόλλημα να ζήσει το replay του πρώτου γκολ του 2004, ο Γκέκας ανέμιζε τη χαίτη του, ο Τοροσίδης με το που περνούσε τη σέντρα πάσαρε στο κενό, ο Δέλλας έπαιζε κουτσό, ο Μπασινάς τον Ράσελ Κρόου στο Captain and Commander, ο Ιούδας βουτούσε υπέροχα.

Δω που τα λέμε, αναμενόμενο ήταν το κάζο. Προκαλώ όποιον μπορεί να παραθέσει περίπτωση εθνικού αθλητικού συγκροτήματος που πήγε κάπου με τις προσδοκίες του έθνους στις αποσκευές και γύρισε με τη νίκη. Κάθε μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού στα μουλωχτά έγινε. Τρανό παράδειγμα το μουντομπάσκετ του '06. Με το που φάγανε τα παιδιά του Γιαννάκη την Team USA κι άρχισαν στην Ελλάδα οι υπερβολές των δημοσιογράφων εκείνων που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αυνανοταρατατζούμ, το παιχνίδι στον οξυδερκή οφθαλμό φάνηκε πως είχε χαθεί από χέρι.

Για το μέλλον, ένας μπούσουλας για να μην απογοητεύεται ο κοσμάκης: Όσο περισσότερους σπόνσορες έχει μια εθνική, τόσο χειρότερα πηγαίνει. Όσο περισσότερες εταιρίες βγάζουν διαφημίσεις σχετικές με κάποιο άθλημα, τόσο πιο χάλια θα παίξει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο σχετικό προσεχές τουρνουά. Ή, όπως θα σου πει κι ο τελευταίος ΠΑΣΟΚτζής, όσο πιο πολλή φανφάρα πέσει στην αρχή μιας σχέσης, όσο πιο ακριβό είναι το δαχτυλίδι και όσο πιο πολλά φλας το απαθανατίσουν, τόσο πιο πικρός και βέβαιος θα είναι ο εν καιρώ χωρισμός.